"Gevangene van de Kaukasus" - een verhaal genaamdsoms een verhaal. Het is geschreven door Leo Tolstoy. Het werk vertelt ons over een Russische officier die gevangen werd gehouden door de hooglanders. Het verhaal werd in 1872 voor het eerst gepubliceerd in het tijdschrift "Dawn". Hij is een van de meest populaire werken van de grote Russische schrijver en heeft vele herdrukken doorstaan. De titel van het verhaal is een verwijzing naar het gelijknamige gedicht van Pushkin. In dit artikel zullen we vergelijkende kenmerken van Zhilin en Kostylin maken. Dit zijn de twee hoofdpersonen, de nevenschikking van persoonlijkheden die de basis van het werk vormt. Beschrijving van Zhilin en Kostylin zie hieronder.
Het verhaal is gedeeltelijk gebaseerd op echtde gebeurtenis die plaatsvond tijdens Tolstoj's dienst in de Kaukasus (de jaren 50 van de 19e eeuw). Hij schreef in zijn dagboek in juni 1853 dat hij bijna werd gepakt, maar dat hij zich in dit geval goed gedroeg, hoewel het overdreven gevoelig was. Lev Nikolaevich verliet, samen met zijn vriend, ooit op miraculeuze wijze de achtervolging. Luitenant Tolstoj moest ook zijn kameraden uit gevangenschap redden.
Het verhaal speelt zich af tijdens de Kaukasische periodeoorlog. Zhilin, een officier, dient bij de marine. Zijn moeder stuurt zijn zoon een brief waarin hij hem vraagt haar te bezoeken, en hij vertrekt met het konvooi van het fort. Onderweg haalt hij hem in samen met Kostylin en struikelt te paard "Tataren" (dat wil zeggen, moslimhooglanders).
Die schieten het paard neer en de officier zelfgevangen genomen (zijn vriend rent). Zhilin wordt naar een bergdorp gebracht, waarna ze worden verkocht aan Abdul-Murat. 'Hoe hebben Zhilin en Kostylin elkaar daarna ontmoet?' - je vraagt. Het bleek dat Kostylin, een collega van Zhilin, die ook door de Tataren was gevangengenomen, tegen die tijd al door Abdul-Murat gevangen werd gehouden. Abdul-Murat dwingt de Russische officieren brieven naar huis te schrijven om losgeld voor hen te krijgen. Zhilin geeft het verkeerde adres op de envelop aan, zich realiserend dat de moeder in ieder geval niet in staat zal zijn het benodigde bedrag te innen.
Kostylin en Zhilin wonen in een schuur, trekken ze aanvoeten in de middagkussens. Zhilin werd verliefd op lokale kinderen, vooral Dinah, de 13-jarige dochter van Abdul-Murat, die poppen maakte. Terwijl hij door de omgeving en de aul wandelt, vraagt deze officier zich af hoe hij naar het Russische fort kan ontsnappen. Hij graaft 's nachts in de schuur. Dina brengt hem soms stukjes lamsvlees of tortilla's.
Wanneer Zhilin ontdekt dat de inwoners van dit dorpGealarmeerd door de dood van een dorpsgenoot die sneuvelde in de strijd met de Russen, besluit hij uiteindelijk te ontsnappen. Samen met Kostylin kruipt een officier 's nachts in een opgraving. Ze willen naar het bos gaan en dan naar het fort. Maar omdat het kostbare Kostylin traag was, hebben ze geen tijd om het plan uit te voeren, merken de Tataren jongeren op en leveren ze terug. Ze zijn nu geplant in een gat en verwijderen de kussens niet meer voor de nacht. Dina blijft soms eten brengen naar de officier.
Begrijpen dat hun slaven dat vrezenbinnenkort kunnen de Russen komen en daarom kunnen ze hun gevangenen doden, Zhilin vraagt Dina op een avond om een lange stok te halen. Met haar hulp kruipt hij de kuil uit. Kostylin, dat zuur en pijnlijk is geworden, blijft binnen. Hij probeert, onder meer met hulp van het meisje, het kasteel uit de blokken te halen, maar dat lukt hem niet. Bij het ochtendgloren, op weg door het bos, gaat Zhilin naar de Russische troepen. Kostylin wordt vervolgens, met een extreem ondermijnde gezondheid, door kameraden uit gevangenschap gekocht.
Zhilin en Kostylin zijn Russische officieren.Beiden nemen deel aan de oorlog voor de annexatie van de Kaukasus aan Rusland. Er komt een brief van moeder naar Zhilin waarin ze haar zoon vraagt haar voor haar dood te bezoeken om afscheid te nemen. Zonder erbij na te denken gaat hij op reis. Maar alleen reizen was gevaarlijk, omdat de Tataren hem op elk moment konden vangen en doden. We gingen in een groep, en dus heel langzaam. Dan besluiten Zhilin en Kostylin alleen om verder te gaan. Zhilin was voorzichtig en voorzichtig. Nadat hij ervoor had gezorgd dat het geweer van Kostylin was geladen en dat hij een checker in zijn schede had, besloot Zhilin om te zien of de Tataren zichtbaar waren en beklom de berg. Hij klom hoger en zag zijn vijanden. De Tataren waren heel dichtbij en zagen daarom Zhilin.
Deze dappere officier dacht dat als hij slaagtren naar het pistool (dat in Kostylin was), dan worden de officieren gered. Hij schreeuwde tegen zijn kameraad. Maar de laffe Kostylin rende weg, bang voor zijn eigen huid. Hij pleegde een gemene daad. In hoe Zhilin en Kostylin elkaar ontmoetten, kan men het lot over het laatste bespotten. Beiden werden tenslotte uiteindelijk gevangen genomen en hier ontmoetten ze elkaar opnieuw. Het hoofd van de moslims in het hoogland zei dat het nodig was om een losgeld van 5000 roebel te betalen, en dat ze dan zouden worden vrijgelaten. Kostylin schreef meteen een brief naar huis om geld te vragen. En Zhilin antwoordde de hooglanders dat ze helemaal niets zouden krijgen als hij werd gedood, en beval hen te wachten. Hij stuurde zijn brief opzettelijk naar een ander adres, omdat de officier medelijden had met zijn moeder, die ernstig ziek was, en er was geen geld in de familie. Naast zijn moeder had Zhilin geen andere familieleden.
Vergelijkende kenmerken van Zhilin en Kostylinkan worden aangevuld door aan te geven hoe deze helden hun tijd in gevangenschap doorbrachten. Zhilin besloot dat hij kon en moest vluchten. 'S Nachts groef hij een graafwerk en overdag maakte hij poppen voor Dina, die daarvoor eten bracht.
Kostylin slenterde de hele dag en sliep 's nachts.En nu is het moment aangebroken dat de voorbereidingen voor de ontsnapping zijn afgerond. De agenten vluchtten samen. Ze werden zwaar op voetstenen gedragen en Zhilin moest de verzwakte Kostylin dragen. Hierdoor werden ze gevangen genomen. Deze keer werden de agenten in een kuil gestopt, maar Dina haalde een stok tevoorschijn en hielp haar vriendin ontsnappen. Kostylin was bang om een tweede keer te vluchten en bleef bij de hooglanders. Zhilin wist zich te redden. Een maand later werd Kostylin teruggekocht.
Zoals je kunt zien, komt Leo Tolstoy binnenin zijn verhaal "Gevangene van de Kaukasus" Zhilin's moed en moed en de zwakte, lafheid en luiheid van zijn vriend. De vergelijkende kenmerken van Zhilin en Kostylin zijn tegengesteld en deze afbeeldingen zijn gebaseerd op contrast. Om zijn gedachten beter over te brengen, gebruikt de auteur een aantal technieken. Lees er meer over.
Het is interessant om de naam van het verhaal zelf te analyseren.- "Gevangene van de Kaukasus". Zhilin en Kostylin zijn twee helden, maar de naam wordt in het enkelvoud gegeven. Misschien wilde Tolstoj hiermee laten zien dat een echte held alleen een persoon kan zijn die zich niet overgeeft aan de moeilijkheden die zich hebben voorgedaan, maar actief handelt. Passieve mensen worden echter een last voor anderen in het leven, streven nergens naar en ontwikkelen zich helemaal niet. De auteur laat daarom zien dat niet alles in ons leven rechtstreeks afhangt van de omstandigheden en dat elke persoon de schepper is van zijn eigen lot.
Let ook op de namen van de helden diegenomen door de auteur is niet toevallig, wat ook moet worden opgemerkt bij het compileren van de vergelijkende kenmerken van Zhilin en Kostylin. Beginnend met het lezen van dit werk, kennen we de personages van de hoofdpersonages nog niet, maar ontdekken we alleen hun namen. Maar meteen krijgen we het gevoel dat Lev Nikolaevich sympathieker is voor Zhilin dan Kostylin. Laatstgenoemde heeft, zoals wij denken, een "kreupel karakter" en Zhilin is een sterke, "pezig" man met een sterk karakter. Kostylin heeft ook de hulp van buitenstaanders nodig, hij is besluiteloos, afhankelijk. Verdere gebeurtenissen bevestigen onze inschattingen. De betekenis van deze rijmende achternamen is totaal anders. Dus wordt Zhilin beschreven als een man van kleine gestalte, mobiel en sterk. Integendeel, Kostylin is zwaar, zwaar, passief. Gedurende het hele werk doet hij alleen wat een vriend verhindert zijn plan te realiseren.
Dus deze twee karakters zijn het tegenovergestelde,wat is de beschrijving van Zhilin en Kostylin door de auteur. Het belangrijkste verschil tussen deze twee officieren is dat de ene een werkende man is, die actief is en gelooft dat je uit elke situatie een uitweg kunt vinden, en de tweede een lafaard, een lui persoon en luiheid. Zhilin slaagde er ook in wortel te schieten in een vijandige omgeving, waardoor deze officier uit gevangenschap kon ontsnappen. Zo'n geval zou een andere persoon van streek hebben gemaakt, maar zo is deze officier niet. Hij ging na het einde van het verhaal niet naar huis, maar bleef in de Kaukasus dienen. En Kostylin, amper levend, werd vrijgelaten uit gevangenschap voor losgeld. Tolstoj zei niet wat er daarna met hem gebeurde. Waarschijnlijk vond hij het niet nodig om in zijn werk 'Gevangene van de Kaukasus' zelfs het verdere lot van zo'n waardeloos persoon te noemen. Zhilin en Kostylin zijn verschillende mensen en daarom is hun lot anders, ondanks dezelfde levensomstandigheden. Dit is de gedachte die Leo Tolstoj ons wilde overbrengen.
Samuel Marshak merkte op dat het werkDe "Gevangene van de Kaukasus" (Tolstoj) is de kroon op alle boeken om te lezen en zei dat men in alle wereldliteratuur geen perfecter voorbeeld van een verhaal kan vinden, een klein verhaal voor het lezen van kinderen. De beschrijving van Zhilin en Kostylin, een vergelijkende analyse van hun personages, helpt de opvoeding van de jonge generatie, de ontwikkeling van persoonlijkheid, omdat het laat zien hoe ze zich moeten gedragen in moeilijke situaties. Het lot van Zhilin en Kostylin is erg leerzaam.
