Architectuur van de 20e eeuw: architectonisch modernisme

Elk tijdperk in de geschiedenis wordt groots weergegevengebouwen, maar het is de architectuur van de 20e eeuw die wordt gekenmerkt door het feit dat het volledig nieuwe hoogten heeft bereikt - van torenhoge wolkenkrabbers tot innovatieve ontwerpstructuren. Het begon aan het begin van de 20e eeuw met een van de eerste trends die bekend staat als modern, waarbij functionalisme werd gecombineerd met esthetische idealen, maar waarbij de klassieke geboden werden afgewezen. Hij probeerde de principes die ten grondslag liggen aan architectonisch ontwerp te combineren met de trends van snelle technologische vooruitgang en de modernisering van de samenleving als geheel.

Over het algemeen is de architectuur van de 20ste eeuw een veelomvattend geheelbeweging nam de vorm aan van een groot aantal ontwerp scholen, een routebeschrijving en een verscheidenheid van stijlen. Onder de grote namen van de mensen die hervormers in de architectonische kunst werd en maakte de weg vrij voor het oorspronkelijke ontwerp en cutting-edge innovaties, moet worden genoemd Le Corbusier, Ludwig Mies van der Rohe, Walter Gropius, Frank Lloyd Wright, Louis Sullivan, Oscar Niemeyer en Alvar Aalto.

Allereerst de architectuur van de 20e eeuwvertegenwoordigd door de beweging die bekend staat als architectonisch modernisme en die de periode van 1900 tot 1970-1980 beslaat (in Europese landen en Rusland). Het omvat verschillende gebieden (functionalisme en constructivisme, brutalisme en rationalisme, organische architectuur, het Bauhaus en Art Deco, een internationale stijl), maar ze hebben allemaal gemeenschappelijke kenmerken.

Architectonisch modernisme probeerde te creërenhet ontwerp van huizen die buiten de klassieke ideeën volgden en geïnspireerd waren door de locatie, de functies van toekomstige structuren, hun omgeving. "Vorm volgt functie" (woorden van Louis Sullivan, wat betekent dat het ontwerpidee rechtstreeks gebaseerd moet zijn op het functionele doel van de bouwplaats). Zo stond Frank Lloyd Wright bekend om het feit dat hij zich bij het ontwerpen van woningen vooral richtte op de plek waar ze het gebouw zouden gaan bouwen. Hij zei dat het 'samen met de aarde' zou moeten zijn, dat wil zeggen één geheel moet zijn.

De architectuur van het begin van de 20e eeuw omvat ookDe volgende verbindende kenmerken voor de bovengenoemde gebieden zijn het gebruik bij de constructie van de nieuwste technologisch geavanceerde bouwmaterialen (bijvoorbeeld gewapend beton), het ontbreken van decoratieve details, met andere woorden, geen historische herinneringen aan het uiterlijk van huizen die eenvoudige, duidelijke vormen zouden moeten hebben.

De architectuur van de 20e eeuw in Rusland is populair geworden ineen vorm van constructivisme die vooral in de jaren twintig en dertig tot bloei kwam. Het constructivisme combineerde geavanceerde technologie en nieuwe esthetiek met de communistische filosofie en de sociale doelen van een staat in aanbouw. Een van de oprichters van de beweging is Konstantin Melnikov, die het beroemde Melnikov-huis in Moskou ontwierp, dat een symbool is van het constructivisme en de Sovjet-avant-garde in het algemeen. Hoewel de beweging was verdeeld in verschillende concurrerende scholen, werden er tijdens haar bestaan ​​veel opmerkelijke gebouwen gebouwd totdat ze rond 1932 uit de gratie raakte bij de leiders van de USSR. Maar constructivistische effecten zijn ook terug te vinden in latere Sovjetarchitectuur.

Sinds begin jaren tachtig architectuur uit de 20e eeuwbepaalde moeilijkheden ervaren in termen van structurele systemen (diensten, energie, technologie), multidisciplinair worden met specialisaties voor elk individueel projecttype. Daarnaast was er een scheiding in het architectenberoep in een architect-ontwerper en ontwerper, wat garandeert dat het toekomstige bouwproject aan alle noodzakelijke technologische normen voldoet. Maar natuurlijk is het belangrijkste en dominante probleem dat de moderne architectuur diep heeft geraakt de ecologische duurzaamheid.