Zeer interessante geschiedenis van het fokken van dergelijkeeen insect, als een zijderups. De technologie is lang geleden ontwikkeld in het oude China. De eerste vermelding van deze productie in Chinese kronieken dateert van 2600 voor Christus, en cocons van zijderupsen die door archeologen zijn gevonden, dateren van 2000 voor Christus. e. De Chinezen verhoogden de vervaardiging van zijde als staatsgeheim, en eeuwenlang was dit de voor de hand liggende prioriteit van het land.
Veel later, in de 13e eeuw, het fokken van dergelijkede productie van wormen en zijdestoffen kreeg te maken met Italië, Spanje, Noord-Afrika en in de 16e eeuw - en Rusland. Wat voor soort insect is de zijderups?
Zijderups gedomesticeerde vlinder is niet vandaagHet wordt in het wild gevonden en gekweekt in speciale planten om natuurlijke draad te verkrijgen. Een volwassene is een vrij groot insect van lichte kleur, bereikt een lengte van 6 cm met een spanwijdte van 5-6 cm Fokkers uit vele landen houden zich bezig met het fokken van verschillende rassen van deze interessante vlinder. Optimale aanpassing aan de kenmerken van verschillende gebieden is immers de basis voor winstgevende productie en maximale omzet. Veel rassen zijderupsen werden gefokt. Sommigen geven één generatie per jaar, anderen geven er twee, en er zijn soorten die meerdere broeden per jaar geven.
Ondanks zijn grootte doet de zijderupsvlinder dat nietvliegt, omdat het dit vermogen al lang heeft verloren. Ze leeft slechts 12 dagen en eet in die tijd niet eens, met een onderontwikkelde mondholte. Met het begin van de paartijd planten zijderupsen paren in afzonderlijke zakken. Na het paren houdt het vrouwtje zich gedurende 3-4 dagen bezig met het leggen van eieren in een hoeveelheid van 300-800 stuks in de grena, die een ovale vorm heeft met aanzienlijk verschillende maten, die direct afhankelijk zijn van het ras van het insect. De periode van verwijdering van de worm hangt ook af van de soort - dit kan in hetzelfde jaar zijn, of misschien in het volgende.
Zijderups rups komt uit eieren wanneertemperatuur 23–25 ° С. In de fabriek gebeurt dit in couveuses met een bepaalde vochtigheid en temperatuur. De eieren ontwikkelen zich binnen 8-10 dagen, waarna uit de grena een bruine, kleine tot 3 mm lange zijderupslarve verschijnt, behaard met haren. Kleine tracks worden in speciale trays geplaatst en overgebracht naar een goed geventileerde warme kamer. Deze containers zijn een constructie die lijkt op een soort van niet, bestaande uit verschillende planken, bedekt met een net en met een specifiek doel - hier eten de rupsen constant. Ze voeden zich uitsluitend met verse moerbeibladeren en het spreekwoord "eetlust komt met eten" is absoluut nauwkeurig voor het bepalen van de vraatzucht van rupsen. Hun voedselvraag groeit exponentieel, op de tweede dag eten ze twee keer zoveel voer als op de eerste.
Op de vijfde levensdag stopt de larvebevriest en begint te wachten op zijn eerste vervelling. Ze slaapt ongeveer een dag, terwijl ze het blad met haar benen vasthoudt, en vervolgens met een scherpe strekking de huid barst, de rups loslaat en haar de gelegenheid geeft om te rusten en opnieuw de honger te stillen. De volgende vier dagen absorbeert ze de bladeren met een benijdenswaardige eetlust, totdat de volgende rui aan de beurt is.
Gedurende de gehele ontwikkelingsperiode (ongeveer een maand), de rupsvier keer vervellen. De laatste vervelling verandert het in een vrij groot exemplaar van een prachtige lichte parelschaduw: lichaamslengte bereikt 8 cm, breedte - tot 1 cm en gewicht is 3-5 g. Een grote kop valt op met twee paar goed ontwikkelde kaken, vooral de bovenkaken, genaamd "gierig." Maar de belangrijkste kwaliteit die belangrijk is voor de zijdeproductie is de aanwezigheid van een knobbeltje onder de lip van een volwassen rups, waaruit een speciale substantie sijpelt, bevriest wanneer het in contact komt met lucht en verandert in een zijdedraad.
Deze tuberkel eindigt met tweezijden klieren, dit zijn lange buizen waarvan het middelste deel is veranderd in een soort reservoir in het lichaam van de rups, waarbij een klevende substantie wordt verzameld, die vervolgens een zijdedraad vormt. Indien nodig laat de rups door het gat onder de onderlip een straaltje vloeistof naar buiten vrij, dat stolt en verandert in een dunne, maar voldoende sterke draad. De laatste in het leven van het insect speelt een grote rol en wordt in de regel gebruikt als veiligheidstouw, omdat het er bij het minste gevaar aan hangt als een spin, niet bang om te vallen. Bij een volwassen rups nemen de zijden klieren 2/5 van het totale lichaamsgewicht in beslag.
Na de 4e vervelling de volwassenheid bereikt te hebben,de rups begint zijn eetlust te verliezen en stopt geleidelijk met eten. De zijden klieren zijn tegen die tijd gevuld met vloeistof, zodat een lange draad zich constant achter de larve uitstrekt. Dit betekent dat de rups klaar is voor verpopping. Ze begint een geschikte plek te zoeken en vindt die op de coconbars, tijdig geplaatst door zijderupsen langs de zijwanden van de achtersteven "whatnots".
Nadat hij op een takje is gaan zitten, begint de rupswerk intensief: ze draait haar hoofd één voor één, brengt een knobbeltje met een gat voor de zijdeklier aan op verschillende plaatsen op de cocon en vormt zo een zeer sterk netwerk van zijdedraad. Het blijkt een soort frame voor toekomstige bouw. Verder kruipt de rups in het midden van zijn frame, houdt door middel van draden de lucht in en begint de cocon zelf te verdraaien.
Bij het bouwen van een cocon draait de rups heel snelkop, laat voor elke draai tot 3 cm draad los. De lengte voor het maken van de hele cocon is van 0,8 tot 1,5 km en de tijd die eraan wordt besteed, duurt vier of meer dagen. Na het werk valt de rups in slaap in een cocon en verandert in een pop.
Het gewicht van de cocon samen met de pop is niet groter dan 3-4 g.Cocons van zijderupsen zijn zeer divers in grootte (van 1 tot 6 cm), vorm (rond, ovaal, met lateien) en kleur (van sneeuwwit tot goud en lila). Specialisten merkten op dat mannetjes van zijderupsen ijveriger zijn in het weven van de cocon. Hun poppenhuizen worden gekenmerkt door de dichtheid van de wikkeldraad en de lengte ervan.
Na drie weken vertrekt de popeen vlinder die uit de cocon moet komen. Dit is moeilijk, omdat het volledig vrij is van kaken die de rups sieren. Maar de wijze natuur loste dit probleem op: de vlinder is uitgerust met een speciale klier die alkalisch speeksel produceert, dat het gebruik van de wand van de cocon verzacht en de nieuw gevormde vlinder helpt loslaten. Dus de zijderups voltooit de cirkel van zijn eigen transformaties.
Echter, industriële veredeling van moerbeizijderups onderbreekt de reproductie van vlinders. Het grootste deel van de cocons wordt gebruikt om ruwe zijde te verkrijgen. Dit is tenslotte een eindproduct, het blijft alleen om de cocons op speciale machines af te wikkelen, na het doden van de poppen en het behandelen van de cocons met stoom en water.
Dus de zijderups, waarvan de kweek inop industriële schaal zal het waarschijnlijk nooit zijn relevantie verliezen - een prachtig voorbeeld van een gedomesticeerd insect, dat een zeer aanzienlijk inkomen oplevert.
