Tego typu pojedyncze walki są szeroko znane na świecie,karate, aikido, taekwondo itp. Jednak ostatnio rozwinięty w ZSRR rodzaj walki pojedynczej - sambo - szybko zyskuje na popularności. Dlaczego przez długi czas wielu nawet nie zdawało sobie sprawy, że istnieje krajowa alternatywa dla wschodnich i zachodnich sztuk walki i jaka jest wyjątkowość sambo?
Jaki rodzaj pojedynczej walki opracowano w ZSRR?To pytanie może zaskoczyć większość ludzi, ale fani filmów akcji z pewnością odpowiedzą, w którym kraju pojawiło się kung fu, karate czy judo. Nie ma jeszcze filmów o sambistach, ale historia sambo (pełna nazwa brzmi jak „samoobrona bez broni”) rozpoczęła się w latach dwudziestych XX wieku. XX wiek
Wtedy w młodym państwie - Związku Radzieckimsiły specjalne organów ścigania dopiero zaczynały się formować, wymagając specjalnego przeszkolenia. Rząd aktywnie wspierał różne eksperymenty w tej dziedzinie.
V. A.Spiridonov (jeden z założycieli moskiewskiego towarzystwa sportowego „Dynamo”) zaproponował wprowadzenie obowiązkowego szkolenia z samoobrony (dyscyplina „samoz”) dla oficerów wywiadu. Do rozwoju programu samoz podszedł w niestandardowy sposób: oprócz technik bokserskich i innych znanych sztuk walki, uczył się najskuteczniejszych technik z różnych narodowych typów zapasów, charakterystycznych tylko dla niektórych narodów świata.
Mniej więcej w tym samym czasie aktywnydziałalność innego założyciela sambo - W.S. Oschepkowa. Wasilij Siergiejewicz, były sowiecki oficer wywiadu, pierwszy w historii Rosji posiadający drugi dan w judo i utalentowany trener, uczył znanej japońskiej sztuki walki w Moskiewskim Instytucie Wychowania Fizycznego. Ale na pewnym etapie, po odejściu od surowych kanonów orientalnych sztuk walki, używając najlepszych technik jiu-jitsu i judo, zaczął opracowywać zupełnie nowe „zapasy freestyle bez broni”.
Rozwój Spiridonova i Oshchepkov w końcupołączone w jeden system o nazwie „sambo”. Jakie sztuki walki rozwinęły się w ZSRR, stały się znane na całym świecie po latach pięćdziesiątych XX wieku: radzieccy zapaśnicy sambo na międzynarodowych zawodach i meczach towarzyskich zaczęli „miażdżyć” narodowe drużyny judoków z innych krajów, i to dość często z dużym marginesem w punktacji (np. 47: 1 w przypadku sportowców węgierskich).
W Związku Radzieckim rząd w każdy możliwy sposóbwspierał rozwój rodzimej sztuki walki, ale wraz z upadkiem państwa w latach 90. nadeszły trudne czasy dla sambo: uwaga sportowców przesunęła się na wschodnie sztuki walki, które tak imponująco wyglądały w zagranicznych filmach.
Dopiero w 2000 roku powraca zainteresowanie mieszanymi technikami zapaśniczymi, a sportowcy ponownie pamiętają, jaki rodzaj pojedynczej walki został opracowany w ZSRR i wszystkie jego zalety.
W 1965 rokuJapończycy jako pierwsi zdecydowali się na przyjęcie metodologii sambo i utworzyli własną federację sambo w swoim kraju. W Europie nie tylko wiedzieli, jaki rodzaj pojedynczej walki opracowano w ZSRR - tam, na przykładzie Japonii, powstały też stowarzyszenia Sambo.
Zainteresowanie nowo opracowanym sprzętem wojskowymłatwe do wytłumaczenia: była to unikalna kwintesencja najlepszych technik z judo, zapasów sumo, walki na pięści, narodowych zapasów rosyjskich, tatarskich i gruzińskich, freestyle itp. Technika sambo nie stoi w miejscu - rozwija się i uzupełnia z roku na rok nowe elementy. Otwartość na wszystko nowe i lepsze, poprawa efektywności - to kamień węgielny jej filozofii.
W 1966 roku światowa społeczność sportowa nie tylko wiedziała, jak nazywa się sport walki opracowany w ZSRR: SAMBO zostało uznane za sport międzynarodowy.
Do tej pory regularnie odbywają sięmiędzynarodowe turnieje i zawody w tej dyscyplinie sportu: mistrzostwa świata, Azji i Europy, turnieje kategorii „A” i „B”, a także cykl etapów Pucharu Świata. Jednak głównym pragnieniem sportowców sambo, bez względu na to, z jakiego kraju są, jest uzyskanie możliwości rywalizacji na igrzyskach olimpijskich, to znaczy uzyskanie wpisu sambo na listę sportów olimpijskich.
