Irlandia to kraj o bogatej historiiprzeszłość. Irlandczycy są uważani za bezpośrednich potomków Celtów, którzy osiedlili się na ziemiach północnych od początku drugiego tysiąclecia pne. Ich ugruntowane protopaństwo nie zajęło jednak całego terytorium wyspy, ale równolegle ze wzrostem populacji Irlandii poszerzyły się również granice jej posiadłości.
Irlandczycy zostali spadkobiercamizwyczaje, tradycje, cechy kulturowe ludu celtyckiego. I do dziś z powodzeniem radzą sobie z tą rolą, gdyż mimo wielowiekowych nacisków i prób interwencji ze strony Brytyjczyków, udało im się zachować swoją tożsamość, wyjątkowość, język i oddanie katolicyzmowi.
Celem tego artykułu jest przeanalizowanie, jak to zrobićPopulacja Irlandii na przestrzeni dziejów zmieniała się ilościowo i jakościowo, aby prześledzić zależność jej zmian od procesów historycznych. Ponadto warto zastanowić się nad sytuacją demograficzną, jaka jest obecnie obserwowana w tym kraju i wyciągnąć pewne wnioski.
Celtowie uważali potomków współczesnościW rzeczywistości Irlandczycy nie są do końca rdzenną ludnością Irlandii: przybyli z Morza Śródziemnego i osiedlili się na nowych ziemiach na zawsze. A ludzie, którzy pierwotnie mieszkali na wyspie, zostali stamtąd wyrzuceni.
Zagrożenia zewnętrzne i kataklizmy na dużą skalę w Irlandiiodnotowano dopiero w XII wieku, poza okazjonalnymi najazdami Wikingów. Jednak jego terytoria szybko budzą zainteresowanie Brytyjczyków potrzebujących nowych ziem. Nie ma sensu wymieniać wszystkich starć tych dwóch narodów walczących od stulecia do wieku. W 1801 roku Anglia podbiła i ostatecznie podbiła ziemie irlandzkie, w tym w Królestwie Brytyjskim. Konsekwencje tego wydarzenia są smutne: w połowie XIX wieku z powodu nieurodzaju, a co za tym idzie głodu, masowej emigracji, reformacji z prześladowaniami katolików, prawie jedna trzecia ludności zmarła lub została zabita.
Co więcej, doprowadziły do tego wpływy angielskiepodział terytorialny wyspy: w 1919 r. północna część wyspy Ulster, gdzie przeważają protestanci, została uznana przez Wielką Brytanię. A katolicka populacja Irlandii nadal mieszkała w niezależnym, suwerennym państwie o dawnej nazwie i stolicy w Dublinie. Oczywiście podział ten znalazł odzwierciedlenie we wskaźnikach demograficznych, ponieważ Irlandia Północna została utracona. Ludność (której liczba była znaczna ze względu na większy stopień zagospodarowania tego terytorium) otrzymała obywatelstwo brytyjskie.
Przejdźmy bezpośrednio do statystyk i liczb.Wiadomo, że maksymalna liczba ludności tego kraju została odnotowana w latach wejścia Irlandii do Królestwa Brytyjskiego i wynosiła około 8,2 mln. Dosłownie dekadę później przeszedł on gwałtowny spadek i dalszą recesję aż do lat sześćdziesiątych XX wieku.
W liczbach wygląda to tak:XIX wieku - 6,7 miliona 1910 - 4,4 miliona Lata 60-te - 2,81 mln (minimum) Lata 80-te - 3,5 mln W pierwszej dekadzie XXI wieku odnotowano najbardziej aktywny wzrost liczby ludności, związany zarówno z rosnącym przyrostem naturalnym, jak i stabilną imigracją. Dlatego w pierwszej dekadzie XXI wieku liczba ludności wzrosła z 3,8 do 4,5 mln osób. Faktyczna populacja w tym roku wynosi 4 706 000. Eksperci obliczyli, że liczba ta rośnie każdego dnia o 40 osób, biorąc pod uwagę migrantów i zgony. Irlandia ma najwyższy współczynnik dzietności spośród wszystkich krajów europejskich.
Podczas ostatniego spisu ludności kraju w kwietniu 2016 r. Pojawiły się informacje o wewnętrznej strukturze ludności. Obliczono następujące wartości procentowe:
Podczas wspomnianego spisu byłyokreśla się, jakie narodowości zamieszkują wyspę. To logiczne, że większość obywateli to Irlandczycy (88%). Na drugim miejscu w rankingu są Brytyjczycy (3%). Nawiasem mówiąc, wpływ Brytyjczyków nie osłabł w ciągu ostatniego stulecia, a Irlandia wciąż znajduje się pod presją we wszystkich sferach życia. Jest to zrozumiałe, ponieważ wielka historyczna przeszłość Anglii i jej ambicje są znane każdemu. A populacja Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest dziesiątki razy większa niż Irlandczyków (64,7 mln), więc asymilację można prześledzić gołym okiem.
W kraju są również znaczące diaspory imigrantówz krajów UE: Niemcy, Polacy, Łotysze, Litwini, Rumuni. Jest wielu obywateli narodu chińskiego, imigrantów z Rosji, Ukrainy, Nigerii i Filipin. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie narody, z wyjątkiem Irlandczyków i Brytyjczyków, są uważane za mniejszości narodowe i razem stanowią 9% całej populacji.
Pomimo dominacji irlandzkiego krajunaród, nie każdy z jego przedstawicieli mówi własnym językiem. Obecnie trwają ogromne prace nad jego dystrybucją, a Irlandczykom przyznano status państwowy wraz z językiem angielskim. Mimo to ten ostatni jest nadal najbardziej rozpowszechniony na wyspie.
Początkowo Celtowie byli katolikami.Jednak reformacja, realizująca misję szerzenia protestantyzmu, dotknęła ich również. Dlatego doszło do podziału na Irlandię Północną z ludnością protestancką i południowym stanem oddanym katolicyzmowi (obecnie jest ich około 91%). Jednak obecnie rośnie liczba rodzin protestanckich w Irlandii, co niepokoi rząd.
Należy zidentyfikować inną grupę demograficznącechą Irlandii jest gęstość zaludnienia. Ze względu na to, że zachodnie regiony kraju są mniej rozwinięte i rozwinięte niż ziemie północne, ludność zamieszkuje terytorium wyspy nierównomiernie. Ale średnia gęstość zaludnienia wynosi około 66-67 osób na kilometr kwadratowy. Warto wziąć pod uwagę, że w obszarach metropolitalnych (Dublin, Cork, Limerick) jest znacznie większy. Na przykład w Dublinie na jednym kilometrze kwadratowym skupia się do 4000 osób.
Irlandczycy prawie bez wyjątku potrafią czytać (około 97%), a młodzi ludzie są naprawdę zainteresowani zdobyciem wyższego wykształcenia (75% młodych ludzi to studenci).
Ogólnie populacja Irlandii z powodzeniem rośnierokrocznie, a na wsi panuje dość korzystna sytuacja demograficzna, gdy współczynnik urodzeń przewyższa śmiertelność. W prognozach wskaźniki tylko się poprawią: zakłada się, że za sto lat populacja przekroczy granicę 6 milionów, a oczekiwana długość życia wyniesie co najmniej 90 lat.
