Średniowieczne Chiny: początek historii wielkiego imperium.

Termin „średniowieczne Chiny” nie jest znanyjest tak dobry w porównaniu z Europą Zachodnią, ponieważ w historii kraju nie było wyraźnego podziału na epoki jako takie. Tradycyjnie przyjmuje się, że rozpoczął się on w trzecim wieku pne od rządów dynastii Qin i trwał ponad dwa tysiące lat do końca panowania dynastii Qing.

Królestwo Qin, które było małepaństwo położone w północno-zachodniej części kraju zaanektowało terytoria kilku królestw na południowej i zachodniej granicy, realizując jasne cele polityczne zmierzające do umocnienia władzy. W 221 rpne nastąpiło zjednoczenie kraju, wcześniej składało się ono z wielu rozproszonych dóbr feudalnych i historiografii zwanej „starożytnymi Chinami”. Historia z tamtych czasów poszła inną drogą - rozwojem nowego zjednoczonego chińskiego świata.

Qin był najbardziej zaawansowanym kulturowo spośródWalczące królestwa i najsilniejsze militarnie. Ying Zheng, znany jako pierwszy cesarz Qin Shihuangdi, był w stanie zjednoczyć Chiny i przekształcić je w pierwsze scentralizowane państwo ze stolicą Xianyang (niedaleko nowoczesnego miasta Siyan), kładąc kres erze Walczących Królestw, która trwała kilka stuleci. Imię, które przyjął cesarz, było zgodne z imieniem jednej z głównych i bardzo ważnych postaci w historii mitologicznej i narodowej - Huangdi lub Żółty Cesarz. Po sformalizowaniu swojego tytułu Ying Zheng bardzo podniósł swój prestiż. „Jesteśmy Pierwszym Cesarzem, a nasi spadkobiercy będą znani jako Drugi Cesarz, Trzeci Cesarz i tak dalej w nieskończonej serii pokoleń” - ogłosił majestatycznie. W historiografii średniowieczne Chiny są powszechnie nazywane „erą imperialną”.

Za jego panowania Qin Shi Huang kontynuował rozbudowę swojego imperium

ostatecznie wschód i południedotarcie do granic Wietnamu. Ogromne imperium zostało podzielone na trzydzieści sześć dżunów (okręgów wojskowych), którymi wspólnie rządzili cywilni gubernatorzy i dowódcy wojskowi, którzy się kontrolowali. System ten służył jako wzór dla wszystkich dynastycznych rządów w Chinach aż do upadku dynastii Qing w 1911 roku.

Pierwszy cesarz nie tylko zjednoczył sięśredniowieczne Chiny. Zreformował pismo chińskie, przyjmując nową formę jako oficjalny system pisma (wielu historyków uważa, że ​​jest to najważniejsza ze wszystkich reform), ustandaryzował system wag i miar w całym państwie. Był to ważny warunek wzmocnienia handlu wewnętrznego zjednoczonych królestw, z których każde miało swoje własne standardy.

Za panowania dynastii Qin(221–206 pne) wiele szkół filozoficznych, których nauki do pewnego stopnia zaprzeczały ideologii imperialnej, zostały zakazane. W 213 rpne wszystkie dzieła zawierające takie myśli, w tym dzieła Konfucjusza, zostały spalone, z wyjątkiem kopii przechowywanych w bibliotece cesarskiej. Wielu badaczy zgadza się ze stwierdzeniem, że to właśnie w czasach dynastii Qin pojawiła się nazwa imperium - Chiny.

Zabytki tego okresu są znane wna całym świecie. Podczas wykopalisk archeologicznych w miejscu pochówku pierwszego chińskiego cesarza (niedaleko Xian), rozpoczętych w 1974 r., Odkryto ponad sześć tysięcy figur terakotowych (wojowników, koni). Reprezentowali ogromną armię, która strzegła grobowca Qin Shi Huanga. Terakotowa armia stała się jednym z największych i najbardziej ekscytujących odkryć archeologicznych w Chinach. W zapisach chronologicznych pochówek cesarza opisano jako mikrowersję jego imperium z konstelacjami namalowanymi na suficie, płynącymi rzekami utworzonymi z rtęci. Qin Shihuandi jest uznawany za twórcę Wielkiego Muru Chińskiego. W erze Qin na północnej granicy zbudowano kilka murów obronnych.

Średniowieczne Chiny zaczęły podupadaćekspansja europejskiego handlu opium, która spowodowała destabilizację społeczeństwa i ostatecznie doprowadziła do wojen opiumowych (1840–1842; 1856–1860).