Школьники часто задают вопрос:„Ile części mowy w języku rosyjskim?”. Odpowiedź na to pytanie jest mało prawdopodobna: istnieją różne szkoły, które w oparciu o różne podejścia wyróżniają inną liczbę tych kategorii. Na przykład podejście morfologiczne A.K. Polivanova - N.N. Durnovo pozwala wymienić sześć. A.M. Peshkovsky przeznacza tylko pięć.
Ogólnie rzecz biorąc, językoznawcy są pewni, że kwestia ilościczęści mowy są wieczne. Im głębsi naukowcy są zanurzeni w nauce języka, tym częściej zadają sobie pytanie: „Jakie szczególne znaki powinny być fundamentalne w klasyfikacji tych kategorii?”. Istnieje wiele teorii, ale żadna z nich nie jest pewna.
Najczęstszą klasyfikacją jestna podstawie parametrów morfologicznych i składniowych. Jest to podstawa szkolnej znajomości języka. Na wydziałach filologicznych badają wszystkie podejścia do tego zagadnienia, zapoznają się ze wszystkimi pracami językowymi poświęconymi temu zagadnieniu. W programie nauczania części mowy w języku rosyjskim są określane w zależności od ich morfologicznych, gramatycznych, syntaktycznych ról. Te parametry leżą u podstaw klasyfikacji.
Wszystkie części mowy języka rosyjskiego są podzielone na klasy. Przydziel:
• znaczące (niezależne) części mowy;
• serwis;
• wykrzyknik.
Niezależne (zwane również znaczącymi)części mowy w języku rosyjskim charakteryzują się własnym znaczeniem, stałymi / niestałymi cechami gramatycznymi. Odpowiadają na konkretne pytania, niosą ładunek komunikacyjny, czyli służą do przekazywania informacji. Ta kategoria obejmuje wszystkie części mowy, z wyjątkiem oficjalnych słów i wykrzykników.
Słowa służbowe obejmują te, których nie maznaczenia mianownikowe nie są leksykalnie niezależne. Ich zadaniem jest wyrażanie semantycznych i syntaktycznych powiązań między znaczącymi słowami, członkami lub częściami zdania. Te gramatyczne środki języka obejmują spójniki, przyimki, partykuły. Te ostatnie są konieczne, aby zmienić ton przesłania lub uformować wiele form słowa.
Oficjalne (nieistotne) części mowy w języku rosyjskim są używane znacznie częściej niż znaczące, ponieważ jest ich znacznie mniej.
Wreszcie są wykrzykniki.Służą jedynie do przekazywania emocji lub uczuć, służą onomatopei, nie mają ani własnych cech, ani własnego znaczenia. W rzeczywistości są wykrzykniki (Wow! Ah! Oh! Oops!), Imitacja słów (Hau-wow! Kukareku!), Utrwalone (przeniesione z innych kategorii) słowa lub całe wyrażenia (Wow! Wow! Koszmar! Ojcowie!).
Znaczące części mowy w języku rosyjskim są podzielone na imienne i czasowniki.
Nominalny:
• Rzeczownik.(Mama, ojciec, krew, orgia, losy, cisza itp.). Ich stałymi cechami są: rodzaj, zależna od niego deklinacja, a także ożywione / nieożywione. Do znaków nietrwałych należą: liczba (liczba pojedyncza, liczba mnoga), możliwość zmiany przypadków.
• Przymiotnik (czerwony, mocny, odważny itp.). Oznaczają cechę przedmiotu, mają jedną stałą cechę: mogą być jakościowe, względne lub zaborcze.
• Liczebnik. Wskazuje ilość lub numer konta. W zależności od tego może być ilościowy (pięć, trzysta czterdzieści) lub porządkowy (drugi, osiemsetny).
• Przysłówek. Konieczne jest przekazanie znaku lub stanu działania (daleko, daleko, przez długi czas itp.). Nie ma kapryśnych znaków, nie zmienia się.
• Zaimek.Nie ma właściwego znaczenia, ale można go użyć zamiast dowolnej nazwy (nominalnej części mowy, która je określa). (Ja, jakoś, ktoś, ktoś, nikt itp.). Kategorie zaimków są stałe.
Lingwiści uważają, że werbalne części mowy wJęzyk rosyjski można przedstawić bezpośrednio za pomocą czasowników i ich form: imiesłów, gerundów. Niektóre szkoły filologiczne uważają te kategorie za niezależne (niezależne) części mowy, podczas gdy inne odnoszą je do oddzielnych, specjalnych form czasowników.
• Czasownik oznacza czynność (biegać, śpiewać,farba). Jego stałymi cechami są: dobroć (śpiewać-śpiewać), refleksyjność (umyć-umyć), przechodniość (zdolność / niemożność łączenia się z rzeczownikami w bierniku), koniugacja.
• Częściowo. Może być prawdziwy (bieganie, przystojny, malowanie) lub pasywny (rysowany, wymawiany).
• Imiesłów słowny. To jest znak znaku. Nie zmienia się, zawsze odwołuje się do predykatu, ponieważ oznacza jego dodatkową akcję (lub znak). (Idę, nucę. Biegnę, podskakuję.)
