Acute en chronische stralingsziekte hebben bijzondere ontwikkelingsmechanismen. Dit elimineert de overgang van de ziekte van de ene vorm naar de andere.
Acute stralingsziekte manifesteert zich door syndromen,afhankelijk van de dosis externe straling, die de identificatie van verschillende overtredingen bepaalt. De ontwikkeling van klinische symptomen hangt ook af van het type straling met specifieke kenmerken. Bij hen hangen vooral de verschillen in het schadelijke effect op systemen en organen samen.
Acute stralingsziekte met een typisch beloop is verdeeld in vier graden van ernst.
Een milde graad verloopt in de regel zonder noemenswaardige symptomen. In dergelijke gevallen moet men praten over stralingsletsel.
Een ernstige graad gaat gepaard met een langelopende (meer dan één tot twee jaar) herstelprocessen. In gevallen van aanhoudende veranderingen die aanhouden, zeggen ze dat acute stralingsziekte gevolgen heeft.
Tijdstip van verschijnen van de eerste fase van de algemene reactiede primaire aard van stralingsschade hangt af van de dosis en kan in minuten of uren worden berekend. De kenmerkende tekenen van de reactie zijn misselijkheid, een gevoel van droogheid of bitterheid in de mond, braken, vermoeidheid, hoofdpijn, slaperigheid, zwakte.
Er vinden ook shockachtige toestanden plaats, dievergezeld van een verlaging van de bloeddruk, verlies van bewustzijn. Diarree en koorts zijn mogelijk. Dergelijke symptomen worden in de regel waargenomen bij blootstelling aan straling in doses van meer dan 10 Gy.
Ziekte in de eerste fase met stralingsschademeer dan 3 Gy gaat gepaard met enkele biochemische verschuivingen. Deze omvatten een verlaging van de serumalbuminespiegels, een verhoging van de bloedglucose, vergezeld van een verandering in de suikercurve. In ernstigere gevallen is er een matige rollende bilirubinemie. Dit duidt op zijn beurt op een schending van metabolische processen in de lever.
De tweede fase van de ziekte wordt gekenmerkt alseen periode van vals klinisch welzijn. Deze zogenaamde latente of latente fase wordt waargenomen na het verdwijnen van de primaire tekenen van de reactie na drie tot vier dagen na de stralingsschade. Deze fase duurt veertien tot tweeëndertig dagen. Deze periode gaat gepaard met een verbetering van het welzijn van de patiënten, terwijl de bloeddruk en polsslag enigszins labiel blijven. Bij blootstelling aan straling in een dosis van meer dan 10 Gy gaat acute stralingsziekte uit de eerste fase direct over in de derde. Het einde van de latente fase gaat gepaard met een sterke verslechtering van de toestand van de patiënt, die lijkt op een septische toestand. Deze aandoening wordt gekenmerkt door manifestaties van toenemende algemene zwakte, koorts, frequente pols, verlaging van de bloeddruk. Er zijn duidelijke zwellingen en bloedingen van het tandvlees. Er zijn ook laesies van het mondslijmvlies en het maag-darmkanaal, die zich manifesteren door talrijke necrotische zweren.
De derde fase gaat gepaard met een uitgesprokenklinische symptomen. In dit geval zijn de aanvangstijd en het intensiteitsniveau van een aantal syndromen geassocieerd met de ontvangen stralingsdosis. De lange derde fase is zeven tot twintig dagen.
Schade aan de bloedsomloop tijdens deze faseis dominant. Samen met het is er een onderdrukking van de immuniteit, de ontwikkeling van autointoxicatie en infecties, een hemorragisch symptoom. Bovendien wordt de ziekte niet gekenmerkt als chronische stralingsziekte.
De vierde fase is de onmiddellijke herstelfase en begint met een verbetering van de toestand en normalisatie van de temperatuur.
Als de ziekte ernstig is,er is een langdurig behoud van pasteuze ledematen en gezicht, dofheid, broosheid, droogheid van het resterende haar. Op het gebied van kaalheid hervat de haargroei drie of vier maanden na stralingsschade.
