Zoals algemeen wordt aangenomen, wordt de essentie van de Bijbel uiteengezet in het vers: "Want God heeft de wereld zo liefgehad dat hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat een ieder die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft."
De Bijbel is een verzameling religieuze teksten die hebbenhouding tegenover jodendom en christendom en in deze religies als heilig erkend. Teksten die door religies worden verkondigd, worden canoniek genoemd. In het christendom bestaat de Bijbel uit twee belangrijke delen - het Oude en het Nieuwe Testament. In het jodendom erkent het Nieuwe Testament niet hoe alles dat verband houdt met Christus wordt betwist. Het bestaan ervan wordt in twijfel getrokken of met grote reserves aanvaard.
Het Oude Testament verwijst naar het deel van de Bijbel dat in is gemaaktpre-christelijke tijdperk. Dit geldt ook voor de overtuigingen van de joden. Het verbond bestaat uit enkele tientallen boeken, waarvan het aantal varieert in christendom en jodendom. Boeken zijn gegroepeerd in drie secties. De eerste wordt de Wet genoemd, de tweede is de Profeten en de derde is de Schrift. De eerste sectie wordt ook de "Pentateuch van Mozes" of "Torah" genoemd. De joodse traditie leidt hem om de goddelijke openbaring van Mozes op de berg Sinaï vast te leggen. De boeken van de sectie Profeten bevatten geschriften die zijn gemaakt op basis van de uittocht uit Egypte naar de Babylonische ballingschap. De boeken van het derde deel worden toegeschreven aan koning Salomo en worden soms de Griekse term psalmen genoemd.
Boeken van het Nieuwe Testament vormen het tweede deelChristelijke bijbel. Ze hebben betrekking op de periode van het aardse bestaan van Jezus Christus, zijn preken en brieven aan zijn discipelen-apostelen. De basis van het Nieuwe Testament wordt gelegd door de evangeliën - van Matthew, Mark, Luke en John. De auteurs van de boeken, de 'evangelisten' genoemd, waren discipelen van Christus en directe getuigen van zijn leven, de kruisiging aan het kruis en de wonderbaarlijke opstanding. Elk van hen presenteert op zijn eigen manier gebeurtenissen gerelateerd aan Christus, afhankelijk van wat door de belangrijkste werd benadrukt. De evangeliën brengen de woorden van Jezus, zijn preek en gelijkenis over. De nieuwste creatie wordt beschouwd als het evangelie van Johannes. Het is tot op zekere hoogte een aanvulling op de eerste drie boeken. Een belangrijke plaats in het Nieuwe Testament wordt ingenomen door de boeken van de Handelingen van de Heilige Apostelen en de Brief, evenals de Openbaring van Johannes de Theoloog. De brieven weerspiegelen de interpretatie van de christelijke leer van de apostelen tot de kerkgemeenschappen van die tijd. En de Openbaring van Johannes de Theoloog, ook wel de Apocalyps genoemd, geeft een profetische voorspelling van de wederkomst van de Heiland en het einde van de wereld. Het boek Handelingen van de Heilige Apostelen verwijst naar de periode na de hemelvaart van Christus. Het heeft, in tegenstelling tot de rest van de secties van het Nieuwe Testament, de vorm van historische chronologie en beschrijft de gebieden waarop gebeurtenissen zich ontwikkelden, en de mensen die eraan deelnamen. Naast de canonieke boeken van het Nieuwe Testament zijn er ook apocriefen die niet door de kerk worden erkend. Sommigen van hen worden verwezen naar ketterse literatuur, anderen worden onvoldoende betrouwbaar geacht. Apocriefen is vooral van historisch belang en draagt bij tot een begrip van de vorming van de christelijke doctrine en haar canons.
De boeken waaruit de Bijbel bestaat, zijn meer dan alleenJoodse en christelijke traditie. Ze zijn niet minder belangrijk voor de islam, die enkele openbaringen en personen erkent wiens daden erin worden beschreven. Moslims erkennen niet alleen profeten uit het Oude Testament, bijvoorbeeld Abraham en Mozes, maar zij beschouwen Christus ook als een profeet. De bijbelse teksten in hun betekenis worden geassocieerd met de verzen van de Koran en ze dienen als een bevestiging van de waarheid van de leer. De Bijbel is een bron van religieuze openbaring die de drie wereldreligies gemeen hebben. Aldus zijn de grootste godsdiensten ter wereld nauw verbonden met het Boek van Boeken en erkennen wat erin wordt gezegd als de basis van hun religieuze wereldbeeld.
Verschillende delen van de Bijbel werden op verschillende manieren gemaakttijden. De oudste tradities van het Oude Testament werden in het Hebreeuws geschreven, en sommige latere werden in het Aramees geschreven, wat de omgangstaal van de "Joodse straat" was. Het Nieuwe Testament werd opgenomen in de dialectversie van de oude Griekse taal. Met de verspreiding van het christendom en het onderwijzen van leringen onder verschillende naties, ontstond de behoefte om de Bijbel te vertalen in de meest toegankelijke talen van zijn tijd. De eerste bekende vertaling was de Latijnse versie van het Nieuwe Testament. Deze versie wordt de Vulgate genoemd. Vroege bijbelvertalingen omvatten boeken in het Koptisch, Gotisch, Armeens en enkele andere.
Rooms-katholieke kerk negatiefom de Bijbel in andere talen te vertalen. Men geloofde dat in dit geval de overdracht van de betekenis van de Heilige Schrift zou worden verstoord, veroorzaakt door het verschil in terminologie inherent aan ongelijke talen. Daarom was de vertaling van de Bijbel in het Duits en Engels niet alleen een gebeurtenis op het gebied van taalkunde, maar weerspiegelde het ook belangrijke veranderingen in de christelijke wereld. De Duitse vertaling van de Bijbel is gemaakt door Martin Luther, de stichter van het protestantisme. Zijn activiteit leidde tot een diepe splitsing van de katholieke kerk, de oprichting van een aantal protestantse bewegingen, die vandaag een belangrijk onderdeel van het christendom vormen. Engelse vertalingen van de Bijbel, gemaakt sinds de XIV eeuw, vormden ook de basis voor de scheiding van sommige christenen in de Anglicaanse kerk en de vorming van individuele protestantse leerstellingen.
Een belangrijke mijlpaal in de verspreiding van het christendom wasvertaling van de Bijbel in het Oude Slavisch door de monniken Cyril en Methodius in de negende eeuw na Christus e. Het opnieuw vertellen van liturgische teksten uit de Griekse taal vereiste de oplossing van verschillende problemen. Allereerst moest het grafische systeem worden gekozen om een aangepaste versie van het alfabet te maken. Hoewel Cyril en Methodius worden beschouwd als de auteurs van het Russische alfabet, lijkt de bewering dat ze de bestaande tekensystemen in de Slavische scripts gebruikten, ze te standaardiseren voor hun taak, behoorlijk overtuigend. Het tweede probleem (misschien zelfs nog belangrijker) was de adequate vertaling van de betekenissen in de Bijbel in Griekse termen in de woorden van de Slavische taal. Omdat dit niet altijd mogelijk was om te implementeren, werd een aanzienlijk aantal Griekse termen in de circulatie geïntroduceerd door de Bijbel, die ondubbelzinnige interpretaties ontving door de onthulling van hun betekenis in de Slavische interpretatie. Zo vormde de Oud-Slavische taal van de Bijbel, aangevuld met het conceptuele apparaat van de Griekse terminologie, de basis van de zogenaamde Kerk-Slavische taal.
Hoewel Old Slavonic de basis van talen isvan late tijden, gesproken door veel mensen, worden de verschillen tussen de algemeen toegankelijke moderne taal en de oorspronkelijke basis in de loop van de tijd groter. Het wordt moeilijk voor mensen om de betekenis te begrijpen van woorden die uit het dagelijkse gebruik zijn gekomen. Daarom wordt aanpassing van de brontekst aan moderne versies van de taal als een moeilijke taak beschouwd. Bijbelvertalingen in het moderne Russisch zijn sinds de 19e eeuw herhaaldelijk uitgevoerd. De eerste werd in de tweede helft van de eeuw uitgevoerd. De Russische Bijbel kreeg de naam "synodaal", omdat de vertaling werd goedgekeurd door de Heilige Synode van de Russisch-orthodoxe kerk. Het brengt niet alleen de feitelijke kant van het leven en de prediking van Christus over, maar ook de geestelijke inhoud van zijn opvattingen met woorden die zijn tijdgenoot begrijpt. De Bijbel in het Russisch is ontworpen om de huidige persoon de juiste interpretatie van de betekenis van de beschreven gebeurtenissen te vergemakkelijken. Religie werkt met concepten die soms aanzienlijk verschillen van de gebruikelijke alledaagse terminologie, en de onthulling van de innerlijke betekenis van de fenomenen of onderlinge verbanden van de spirituele wereld vereist diepgaande kennis, niet alleen in Kerk-Slavische en Russische talen, maar ook een speciale mystieke vulling die wordt overgebracht door woorden. De nieuwe Bijbel, vertaald in het Russisch, maakt het mogelijk om de overdracht van de christelijke traditie in de samenleving voort te zetten, met behulp van toegankelijke terminologie en continuïteit te handhaven met asceten en theologen van vroegere tijden.
De invloed van het christendom op de samenleving veroorzaakte een reactievan tegenstanders van religie. In tegenstelling tot de Bijbel werden leerstellingen gecreëerd, gekleed in teksten van een vergelijkbare vorm, waarvan sommige satanisch worden genoemd (een andere term is de Zwarte Bijbel). De auteurs van deze verhandelingen, waarvan sommige in de oudheid zijn gemaakt, prediken waardeprioriteiten die radicaal tegengesteld zijn aan het christendom en de leer van Jezus. Ze liggen ten grondslag aan vele ketterse leerstellingen. De Zwarte Bijbel bevestigt het unieke en primaat van de wereld der dingen, door een persoon met zijn passies en ambities in zijn centrum te plaatsen. Het bevredigen van de eigen instincten en behoeften wordt de enige betekenis van een kort aards bestaan verklaard, en hiervoor zijn alle vormen en acties acceptabel. Ondanks de materialiteit van het satanisme erkent hij het bestaan van de andere wereld. Maar met betrekking tot hem wordt het recht van een aardse man om de essenties van deze wereld te manipuleren of te beheersen gepredikt om zijn eigen passies te dienen.
Het christendom is een van de meestgemeenschappelijke religieuze leer in de moderne wereld. Hij bekleedt deze functie geruime tijd - tenminste meer dan duizend jaar. De doctrine van Christus, die de Bijbel geeft, verbonden en gelijkenissen vormen de morele en ethische basis van de beschaving. Daarom is de Bijbel het beroemdste boek in de wereldgeschiedenis geworden. Het is vertaald in bijna alle moderne talen en in veel verouderde dialecten. Zo kan negentig procent van de wereldbevolking het lezen. De Bijbel is ook de belangrijkste bron van kennis over het christendom.
