Het monetaire systeem van Bretton Woods is gemaakt in1944 jaar. De naam wordt geassocieerd met de plaats waar de conferentie werd gehouden, de stad Bretton Wood. Vertegenwoordigers van verschillende landen concludeerden dat het raadzaam is om bepaalde aanpassingen aan de bestaande structuur aan te brengen. Ze hebben ook het Internationaal Monetair Fonds (IMF) opgericht als de regelgevende instantie die verantwoordelijk is voor de uitvoering van de belangrijkste bepalingen van het systeem.
Het internationale monetaire systeem is talrijkrelaties die voortvloeien uit de uitvoering van krediet-, afwikkelings- en andere transacties voor de aan- en verkoop van goederen tussen vertegenwoordigers van verschillende landen. De introductie van het nieuwe systeem werd uitgevoerd om een stabiele wisselkoers tot stand te brengen, het was de bedoeling om de elasticiteit van de verandering te verzekeren door het belang van de gouden standaard te verminderen.
Het geldsysteem van Bretton Woods wordt gekenmerkt door de volgende basisprincipes:
Aangenomen werd dat binnen het land te regulerende wisselkoers is de centrale bank. Wanneer zich een ongunstige situatie voordoet, bijvoorbeeld een stijging van de wisselkoers van een rekeneenheid tot een onaanvaardbare limiet, heeft hij een grote hoeveelheid valuta op de markt vrijgegeven, waardoor de vraag ernaar afneemt. En dienovereenkomstig werd de tegenovergestelde situatie waargenomen toen deze afnam.
Toen de Bretton Woods-conferentie werd gehouden,het belangrijkste idee was om de staat de mogelijkheid te bieden zich zelfstandig aan te passen in de context van snel veranderende cursussen. Deze rol werd voorheen vervuld door de gouden standaard. Zoals de praktijk heeft aangetoond, was de effectiviteit van deze functie echter van korte duur, omdat sinds 1950 de crisissituatie in de wereldarena actief is ontwikkeld.
Dus toen de financiële markt scherpToen het tarief toenam, koos de regering een van de twee aanvaardbare opties om deze situatie op te lossen: ofwel vertrouwen op de doeltreffendheid van het monetaire beleid, ofwel een nieuw vast tarief invoeren. Als de voorkeur zou worden gegeven aan de tweede methode, dan was het noodzakelijk om het financiële beleid te wijzigen om herhaling van een ongunstige gebeurtenis in de toekomst te voorkomen. Bij een dergelijk probleem durfde de staat in de regel geen specifieke keuze te maken voor een of andere optie. Elke actie zou immers kunnen leiden tot een forse stijging van het aantal werklozen in het land, waar de regering nog niet klaar voor was.
Het geldsysteem van Bretton Woods was gebaseerd opveranderingen in de wisselkoers van monetaire eenheden, terwijl de wisselkoers voor goud op hetzelfde niveau bleef gedurende de hele periode van de werking van het systeem. Dit duidt op het irrationele gebruik van de bestaande voordelen, aangezien de goudreserve als een betrouwbare ondersteuning wordt beschouwd, omdat de waarde ervan in de loop van de tijd niet verloren gaat.
Dus het geldsysteem van Bretton Woodsopereerde ongeveer dertig jaar in de IMF-lidstaten en leverde niet de verwachte resultaten op. Dit komt door een belangrijke tegenstrijdigheid die ten tijde van de organisatie werd vastgelegd. Het hele systeem is gebouwd op de basis van de sterkte van de Amerikaanse dollar en de stabilisatie van andere valuta's in relatie tot deze. Een stabiele wisselkoers kan echter alleen worden bereikt door de basisvaluta, dat wil zeggen de Amerikaanse dollar, te verzwakken. De ineenstorting van het systeem vond plaats door de actieve inflatieontwikkeling op internationaal niveau.
