Idealisme in de filosofie is een trend diebeweert dat onze geest, onderbewust en bewust, gedachten, dromen en alles spiritueel primair zijn. Het materiële aspect van onze wereld wordt als iets afgeleids beschouwd. Met andere woorden, de geest geeft aanleiding tot materie en zonder gedachte kan er geen object zijn.
Op basis hiervan geloven veel sceptici datidealisme in de filosofie is wishful thinking. Ze geven voorbeelden waar overtuigde idealisten de wereld van hun dromen induiken, ongeacht of ze betrekking hebben op een specifieke persoon of de hele wereld. Nu zullen we twee hoofdvariëteiten van idealisme beschouwen en vergelijken. Het is ook vermeldenswaard dat beide concepten, hoewel vaak gekenmerkt door tegenovergestelde dogma's, precies het tegenovergestelde zijn van realisme.
De objectieve stroming in de filosofische wetenschap is verschenenterug in de oudheid. In die jaren deelden mensen hun leringen nog steeds niet als zodanig, dus deze naam bestond niet. De vader van objectief idealisme wordt beschouwd als Plato, die de hele wereld rond mensen in het kader van mythen en goddelijke verhalen heeft afgesloten. Een van zijn uitspraken is door de eeuwen heen gegaan en is nog steeds een eigenaardige slogan van alle idealisten. Het bestaat uit ongeïnteresseerdheid, in het feit dat de idealist een persoon is die streeft naar hogere harmonie, naar hogere idealen, ondanks kleine tegenslagen en problemen. In de oudheid werd een soortgelijke cursus ook ondersteund door Proclus en Plotinus.
Deze filosofische wetenschap bereikt zijn hoogtepunttijdens de middeleeuwen. In deze donkere eeuwen is idealisme in de filosofie de absolute macht van de kerk, die elk fenomeen, alles en zelfs het feit van het menselijk bestaan als een daad van de Heer verklaart. De objectieve idealisten van de middeleeuwen geloofden dat de wereld zoals wij die zien in zes dagen door God werd gebouwd. Ze ontkenden evolutie en alle andere gradaties van mens en natuur die tot ontwikkeling zouden kunnen leiden volledig.
In moderne tijden hebben idealisten zich afgescheiden van de kerk.In hun leringen probeerden ze mensen de aard van één spiritueel principe over te brengen. In de regel predikten objectieve idealisten het idee van universele vrede en begrip, het besef dat we allemaal één geheel zijn, dat de hoogste harmonie in het universum kan bereiken. Idealisme in de filosofie werd gebouwd op basis van dergelijke semi-utopische oordelen. Deze trend werd vertegenwoordigd door persoonlijkheden als G.V. Leibniz, G. Hegel, FW Schelling.
Данное течение образовалось примерно в 17 eeuwen, in die jaren dat er zelfs de minste mogelijkheid was om een vrij persoon te worden, onafhankelijk van de staat en de kerk. De essentie van subjectiviteit in idealisme is dat een persoon zijn wereld bouwt door gedachten en verlangens. Alles wat we zien, voelen, is alleen onze wereld. Een ander individu bouwt het op zijn eigen manier, respectievelijk ziet het anders en neemt het waar. Een dergelijk 'geïsoleerd' idealisme in de filosofie is een soort visualisatie als een model van de werkelijkheid. Vertegenwoordigers van subjectief idealisme zijn I. G. Fichte, J. Berkeley, en ook D. Hume.
