Duur (vanaf Engelse duur -'Duur') is een financiële term die de gewogen gemiddelde tijd voor het ontvangen van betalingen beschrijft. Het wordt gebruikt om het inkomen uit obligaties te berekenen. Bij de berekening worden de verdisconteerde waarden van deze betalingsstromen gebruikt. Als een actief wordt beschouwd als een functie van inkomen, dan is de duur een maatstaf voor gevoeligheid voor de daling of stijging van het prijsniveau. Zo'n dubbel gebruik van de term veroorzaakt vaak verwarring. Daarom zullen we in dit artikel proberen de economische betekenis van dit concept en de kenmerken ervan te begrijpen.
Strikt genomen is de duur een gewogen gemiddeldedeadline voor het ontvangen van betalingsstromen. Het was deze betekenis die Frederick Macaulay bedoelde toen hij het voor het eerst in wetenschappelijk gebruik introduceerde. De duur is het gemiddelde bedrag van de totale betalingen op een waardepapier, beginnend vanaf vandaag tot het einde van de terugbetaling. De berekening van deze indicator is rationeel voor vaste kasstromen. Eenvoudig gezegd is de looptijd van een obligatie gelijk aan het aantal jaren dat is toegewezen voor de aflossing, dat wil zeggen dat deze waarde van nul tot het einde van de looptijd is.
De tweede betekenis van deze term is ookgebruikt in het economisch dagelijks leven. In dit geval is de duur een procentuele prijswijziging als gevolg van een daling of stijging van het inkomen. Deze indicator wordt toegepast op financiële instrumenten die gevoelig zijn voor rentewijzigingen met variabele kasstromen. Het wordt vaker gebruikt dan de Macaulay-duurformule.
Dit type effecten wordt samen met gebruiktaandelen. De obligatie geeft aan dat de eigenaar het geld heeft betaald en bevestigt de verplichting van de uitgevende instelling om ze terug te betalen, evenals een bepaald percentage op tijd. Deze effecten worden vaak gebruikt om het begrotingstekort van de staat te dekken. Wijs hypotheken en ongedekte obligaties toe. Het eerste type is betrouwbaarder, aangezien in geval van niet-naleving van de voorwaarden voor terugbetaling van fondsen de emittent de eigendom van zijn eigendom verliest ten gunste van de houder van dit effect. Afhankelijk van de aflossingstermijn worden korte, middellange en lange termijn obligaties onderscheiden. Op type uitgever - staat, gemeentelijk, zakelijk en buitenlands. Afhankelijk van de volgorde van eigendom - geregistreerd en aan toonder. Herroepbare obligaties kunnen vervroegd worden afgelost met of zonder premie. Met het recht op teruggave kan de houder van effecten hun nominale waarde eerder dan gepland ontvangen van de emittent. Er zijn ook verlengde en uitgestelde obligaties. De eerste geeft de investeerder het recht om gedurende een bepaalde tijd rente te blijven ontvangen na de oorspronkelijk vastgestelde deadline. Deze laatste geven de emittent het recht om de terugbetaling van zijn schuld uit te stellen.
In de meeste gevallen zijn er twee soorten indicatorenDuur is dichtbij, zo niet gelijk. En dit kan worden gebruikt bij het nemen van belangrijke financiële beslissingen. De looptijd van een obligatie onder Macaulay is bijvoorbeeld ongeveer 10 jaar (dat is de periode voor volledige terugbetaling). Dit betekent dat hun prijsgevoeligheid ongeveer 10% is.
Macaulay-duur, of de gewogen periode voor ontvangst van betalingsstromen, wordt berekend op basis van drie indicatoren. Onder hen:
De formule is in dit geval als volgt: ∑ti x PVi: V.
Hoe hoger het geschatte rendement op activa, hoe hogerhoe groter het verlies als er iets misgaat. Voor spelers op de financiële markt is risico de belangrijkste bron van inkomsten. Basis- en secundaire kwesties met betrekking tot obligaties worden benadrukt. Kredietrisico houdt verband met het feit dat de uitgevende instelling failliet kan gaan. De staat kan de betalingen van obligaties herstructureren, zoals Griekenland deed tijdens een recent verzuim. Het tweede risico houdt verband met een gebrek aan liquiditeit. Dit betekent dat de prijs bij verkoop lager kan zijn dan bij aankoop. De basis omvat ook het risico dat gepaard gaat met rentetarieven. Met hun stijging dalen de obligatiekoersen. Daarom is het op dit moment uiterst onrendabel om ze te verkopen. Ten slotte is het risico van dalende rendementen als gevolg van de volatiliteit van wisselkoersen belangrijk.
Naast de vier basisrisico's zijn er ookaanvullend, waar ook rekening mee moet worden gehouden bij het beleggen in obligaties. Allereerst omvatten ze het probleem dat verband houdt met de verandering in effectieve winstgevendheid. Ook het inflatierisico is belangrijk. Geld dat nergens wordt geïnvesteerd, wordt in dit geval echter nog meer afgeschreven. U moet rekening houden met het risico dat aan de call-optie is verbonden. Als de obligatie de mogelijkheid van vervroegde aflossing omvat, kan het onverwachts stoppen met het geven van inkomsten. Daarom moet u het prospectus zorgvuldig lezen. De berekening van de duur geeft de belegger een idee van de volatiliteit van de obligatie. Deze indicatoren zijn recht evenredig. Een obligatie met een langere looptijd is aantrekkelijk voor speculanten. Hun strategieën zijn erop gericht de liquiditeit in de loop van de tijd te vergroten.
