Een dode walvis aan de kust is een trieste aanblik die je doet proberen de doodsoorzaak van zo'n enorm en mooi dier te begrijpen. En als dit niet één walvis is, maar twee, vijf, tienen?
De massale uitdrijving van walvissen naar de kust is er een vande tragische en intrigerende mysteries van de natuur, waarover veel wetenschappers nog steeds nadenken. De droevige aanblik van de lijken van enorme dieren in een ongewone omgeving voor hen veroorzaakt een gevoel van verbijstering en medelijden. Wat zorgt ervoor dat de belangrijkste bewoners van de uitgestrekte oceanen hun leven aan de zanderige kust beëindigen en sterven onder de brandende zon? Waarom landden de walvissen aan wal?
Bijvoorbeeld in februari 2015 aan de oever van NewZeeland gooide ongeveer 200 dolfijnen. Volgens wetenschappers is een dergelijk massafenomeen al meer dan 10 jaar niet waargenomen. Ondanks de maximale inspanningen van de reddingswerkers wisten slechts honderd individuen te overleven.
Het uitgestrekte water is gevuldveel geluiden, waarvan de meeste van natuurlijke oorsprong zijn. Steeds meer wordt de gemeten levensduur van de oceaan verstoord door menselijk geluid (van motoren van onderzeeërs, mijnbouw, militaire proeven en vissen). Als gevolg hiervan verliezen dolfijnen en walvissen onder invloed van sonars bijna 40% hun gehoor.
Wat doet gehoorverlies (een dun instrument,in staat om de kleinste fluctuaties in water te onderscheiden) voor een dier wiens leven afhankelijk is van het vermogen om te horen? Onderwatergeluid vangt gedesoriënteerde dieren op in het water en slaat ze van het gebruikelijke pad af, zodat walvissen en dolfijnen, verdwaald in de ruimte, in ondiep water zwemmen.
Te snel opduikendraagt bij aan het optreden van een caissonziekte die inherent is aan duikers, waarbij door een sterke drukdaling stikstofbellen zich ophopen in het bloed en interne organen en bloedvaten beschadigen. Deze veronderstelling wordt bevestigd door wetenschappers die bij het openen van dode dieren tekenen van een dergelijke ziekte hebben gevonden. Volgens de veronderstellingen van wetenschappers kunnen stikstofbellen in het bloed van walvissen direct worden beïnvloed door harde geluiden van de motoren van onderzeeërs en explosies. Onder invloed van geluidsgolven kunnen bellen die snel groeien en samentrekken de bloedvaten verstoppen, weefsels beschadigen en het zenuwstelsel beschadigen.
Sterke explosies, naast verstopping van bloedvaten,kan scheuren van dierlijke organen veroorzaken. Dit fenomeen (longscheuren en bloeding van inwendige organen) werd door wetenschappers waargenomen tijdens het onderzoek van walvissen en dolfijnen die aan land waren tijdens of na de militaire oefeningen. Zo sprongen in 1989, tijdens een zeeoefening nabij de Canarische Eilanden, 24 walvissen aan land. Waarom landden de walvissen aan wal? Hoogstwaarschijnlijk was de oorzaak een ondraaglijk onderwatergeluid dat de waterbewoners letterlijk verbaasde. De schade aan de onderzeeër veroorzaakt door mariene inwoners wordt het meest grondig bestudeerd door de Amerikanen, omdat in dit land het militaire complex onder de zwaarste publieke druk staat.
Gooien van walvissen vond eerder plaatsmanifestaties van de technogene evolutie van de mensheid en het verschijnen van onderzeeërs. Wat kon in die tijd dit kenmerk van de bewoners van de oceanen veroorzaken? In 1950 sprongen 64 walvissen op de kust van Stronsay Island, na 5 jaar stierven daar 66 dolfijnen. Waarom kiezen dieren voor deze manier van sterven? Waarom landden de walvissen aan wal?
Volgens de theorie van Margaret Klinowski jaarlijkswalvissen trekken naar warme wateren om te paren en kalveren te baren, waarna zeedieren terugkeren. Routes zijn in veel opzichten afhankelijk van magnetische velden, die een soort oriëntatiepunten zijn. Op plaatsen met de grootste fluctuatie van deze velden kunnen walvissen hun oriëntatie verliezen en in ondiep water zwemmen. Er is waargenomen dat zelfmoorden op massa's van walvissen voornamelijk plaatsvinden onmiddellijk na zonnevlammen die magnetische lijnen vervormen.
Volgens één versie worden walvissen aangespoelddoor veranderingen in klimatologische omstandigheden. Oceaanstromen brengen koud water uit Antarctica, waardoor walvissen gedwongen worden in ondiep water te zwemmen om zichzelf op te warmen. In Australië werd een uitwerping van meer dan 80 walvissen geregistreerd, waarbij ze met hun lichamen letterlijk een kustgebied van vijf kilometer besloegen. Slechts 25 individuen werden gered.
Zelfregulatie van nummers is een anderede aanname van een massale uitdrijving van walvissen aan wal. De versie heeft een plaats voor bestaan, hoewel het aantal walvissen in de natuur niet zo groot is dat het wordt verminderd.
Als een oorzaak van massale uitstoot van walvissenkust kan worden beschouwd als vervuiling van de oceanen en verandert geleidelijk in een stortplaats van catastrofale omvang. Een speciale verzameling afval, waarvan een vijfde industriële emissies en olieafval is, valt aan de oevers van de Hawaiiaanse eilanden. De grootte van deze vuilnisbelt, gelegen in de Stille Oceaan, is evenredig met de continentale Verenigde Staten. Uiteraard heeft zo'n enorme stortplaats, met een massa van meer dan 100 miljoen ton, een negatieve invloed op walvisachtigen. Hoewel deze dieren geen vissen zijn en ze daarentegen lucht en geen opgeloste zuurstof inademen in een vervuild aquatisch milieu, kan schade door dergelijke stortplaatsen worden veroorzaakt door verwondingen en olielozingen.
De psychische hypothese wordt ook als één voorgesteldvan de redenen voor de massale lozing van walvissen naar de kust. Walvissen en dolfijnen zijn sociale dieren die door de leider worden getroffen. Als deze laatste zijn oriëntatie in de ruimte verliest en de kudde naar ondiep water leidt, blijven de dieren, ondanks het dodelijke gevaar, deze nog steeds volgen.
Besmettelijke theorie houdt standzelfmoorden op walvisachtigen, die nu bijzondere aandacht besteden aan wetenschappers over de hele wereld. Sommige virussen die zoogdieren infecteren, hebben een negatief effect op het auditieve apparaat van dieren en veroorzaken ziekten zoals meningitis en encefalitis, waardoor het echolocatiesysteem faalt. Na de oriëntatie in de ruimte te hebben verloren, begint de walvis (de foto is te zien in het artikel) te stikken, daarom wordt hij aan wal gegooid om de ademhaling te vergemakkelijken.
Het dier is per ongeluk op de kust geland en kan noodsignalen geven aan zijn broers, die de arme kerel onmiddellijk te hulp schieten en in dezelfde val trappen en ook om hulp roepen.
