Een van de problemen van interesse in de taalkunde zijneen belangrijke plaats is de studie van de taalkundige kenmerken van actieve spraakactiviteit van een meertalige aard, genaamd "vertaling". De vertaaltheorie valt vaak onder de aandacht van taalkundigen.
Het is moeilijk om het belang van vertalen te overschattenop het moment dat het begon, begon het een belangrijke sociale functie te vervullen en schiep het de voorwaarden voor interlinguale communicatie tussen mensen. Het ontstond in de oudheid, toen verenigingen van mensen die verschillende talen spraken, werden gevormd in de geschiedenis van de beschaving. Onmiddellijk waren er mensen die er twee bezaten en hielpen communiceren met andere mensen van deze verenigingen. Als zodanig bestond er nog geen algemene vertaaltheorie, maar elke specialist op dit gebied had zijn eigen aanpak.
Nadat de mensheid het schrijven had uitgevonden, sloten specialisten in de vertaling van officiële, religieuze en zakelijke teksten zich aan bij de groep "tolken", tolken.
Vertalingen gaven mensen de mogelijkheidom deel te nemen aan het culturele erfgoed van andere landen. Nationale literatuur, wetenschap en cultuur hebben ruimschoots gelegenheid gekregen voor interactie en wederzijdse verrijking. Kennis van vreemde talen maakt het mogelijk om scripts te lezen. Niet iedereen kan echter één vreemde taal beheersen.
De eerste vertaaltheorie is door onszelf gemaaktvertalers die hun eigen ervaring, en vaak de ervaring van hun collega's in de workshop, wilden samenvatten. Natuurlijk vertelden de meest opmerkelijke vertalers van hun tijd de wereld over hun strategie, hoewel hun conceptuele berekeningen vaak niet overeenkwamen met moderne wetenschappelijke principes, daarom konden ze geen consistent abstract concept vormen. Maar toch blijft de vertalingstheorie nog steeds geïnteresseerd in de overwegingen die door hen worden geuit.
Еще в период античности между переводчиками Er was een discussie over de conformiteit van de vertaling met het origineel. De meeste specialisten maakten de allereerste vertalingen van de heilige boeken, inclusief de Bijbel, en probeerden de originelen letterlijk te kopiëren, waardoor de vertaling onduidelijk en soms volledig onbegrijpelijk was. Daarom lijken de pogingen van sommige vertalers om een theoretisch grotere vrijheid van de vertaalde tekst van het origineel te rechtvaardigen, de noodzaak om niet letterlijk te vertalen, maar de betekenis, soms zelfs alleen de indruk of charme van een buitenlandse tekst, volkomen redelijk.
Zelfs hun vroege uitspraken over de doelen van de vertaler spreken van het begin van discussies, die vandaag, in onze tijd, bezorgd zijn over de theorie en praktijk van vertalen.
Twee soorten vertalingen, afwisselend, veranderen altijdelkaar in het proces van culturele ontwikkeling. De ene groep specialisten is van mening dat de vertaling moet voldoen aan de kenmerken en gewoonten van moedertaalsprekers, terwijl de andere groep juist pleit voor het behoud van het taalsysteem van het origineel, zelfs door de moedertaal met geweld aan te passen. In het eerste geval wordt de vertaling gratis genoemd, in het tweede geval letterlijk.
Net zoals tijdens verbale communicatie worden teksten voor degenen die spreken en voor degenen die luisteren, als gelijkwaardig beschouwd, dus de vertaalde tekst wordt als gelijkwaardig aan de vertaalde beschouwd.
Literaire vertaling, theorie en praktijkdie verschilt van de vertaling van teksten van wetenschappelijke of technische aard, heeft zijn eigen bijzonderheden. De functie van de fictie taal is de emotionele impact die het heeft op de lezer.
Знакомством с иностранной литературой все lezers van de wereld zijn een literaire vertaling verschuldigd, een van de meest complexe, waarbij de vertaler vindingrijk moet zijn, moet wennen aan de tekst, de scherpte van alle zintuigen, creatieve expressie en de originaliteit van de auteur niet moet verdoezelen.
