Het werk "Mozart en Salieri" waarvan het genre iseen kleine tragedie, behoort tot de pen van de beroemde Russische dichter, schrijver en toneelschrijver A.S. Pushkin. De auteur bedacht het schrijven van een nieuw stuk in 1826, maar creëerde het in de meest vruchtbare periode van zijn werk - tijdens de zogenaamde Boldin Autumn. Het stuk werd gepubliceerd in 1831, onmiddellijk aanleiding geven tot een van de meest gevestigde mythen dat de componist Salieri zijn vriend Mozart vermoordde. De tekst van het drama werd de basis voor het libretto van de gelijknamige opera van N. A. Rimsky-Korsakov, evenals voor filmscripts.
Het stuk "Mozart en Salieri", waarvan het genre anders isenige specificiteit in vergelijking met andere werken van de auteur, was vijf jaar vóór de publicatie ervan gereed, waarover schriftelijk bewijs bestaat van vrienden van de dichter en sommige van zijn tijdgenoten. Maar de dichter was bang voor officiële kritiek, dus hij had geen haast om het te publiceren. Hij probeerde zelfs zijn nieuwe werken anoniem te publiceren of zijn auteurschap te verbergen, wat aangaf dat hij buitenlandse werken had vertaald. Het werk is geschreven onder de sterke invloed van zijn vorige grote historische drama Boris Godunov.
Во время работы над ней Пушкин захотел написать een aantal toneelstukken gewijd aan historische afleveringen van andere landen. En als hij zich in het eerste geval liet inspireren door het werk van W. Shakespeare, nam hij dit keer het drama van de Franse auteur J. Racine als model, waaraan hij de voorkeur gaf in termen van harmonie van plot en lettergreep.
Een van de beroemdste werken van Pushkinwerd het toneelstuk "Mozart en Salieri." Het genre van dit drama is zeer specifiek, omdat het de cyclus van zogenaamde kleine tragedies ingaat, die als zodanig niet in de literatuur bestaan, maar door de auteur zelf exclusief voor nieuwe werken zijn ontwikkeld, waarvan er slechts vier waren. Een van de belangrijkste onderscheidende kenmerken van het genre van het werk is de opzettelijke vereenvoudiging van de plot. In dit stuk zijn er slechts twee acteurs (de blinde violist niet meegerekend die in één aflevering verschijnt).
Вся композиция пьесы – это монологи и диалоги, в die niettemin hun karakters volledig onthullen. De compositie "Mozart en Salieri" onderscheidt zich door zorgvuldig voorgeschreven psychologie van de personages. Het genre van het stuk definieerde zijn intimiteit: de actie speelt zich af in een besloten ruimte, die als het ware het dramatische karakter van de geschiedenis overschaduwt en benadrukt. De finale van het werk is vrij voorspelbaar: de intriges van de plot zijn praktisch afwezig. De belangrijkste plot is een demonstratie van de innerlijke wereld van de helden, een poging om hun gedrag en motieven te verklaren.
Heel eenvoudig, maar tegelijkertijd rijkhet drama Mozart en Salieri onderscheidt zich door woordenschat. Pushkin weigerde complexe literaire wendingen, waar hij zijn toevlucht toe nam bij het schrijven van zijn vorige tragedie, toen hij Shakespeare imiteerde. Nu was hij geïnteresseerd in de lichte, gracieuze taal van Racine. Hij probeerde ervoor te zorgen dat de lezer (of kijker van een theatervoorstelling) niet werd afgeleid van de essentie van het conflict en de oppositie van de personages.
Daarom beperkte hij opzettelijk de reikwijdte van het verhaal enstreefde naar maximale beknoptheid in dialogen en monologen. En in feite worden beide helden meteen heel begrijpelijk, aangezien ze vanaf het allereerste optreden duidelijk, duidelijk en nauwkeurig hun motieven en levensdoelen aangeven. Misschien was het in kleine tragedies dat het talent van de auteur voor het boeien van eenvoud in de woordenschat bijzonder uitgesproken was. Dit trekt de lezer naar het drama 'Mozart en Salieri'. Pushkin wilde de betekenis van het conflict zo toegankelijk mogelijk maken, dus vermeed hij alles wat de lezer zou kunnen afleiden. Tegelijkertijd is de toespraak van de helden niet zonder enige gratie: dicht bij het gesprek, maar toch erg melodieus en harmonieus. In het beschouwde werk komt dit kenmerk vooral convex tot uiting, aangezien de twee helden de componist zijn, mensen met een mentale arbeid die een verfijnde smaak hebben.
Een van de bekendste schrijvers en dichtersis Pushkin. "Mozart en Salieri" (de korte inhoud van het stuk onderscheidt zich door zijn schijnbare eenvoud en begrijpelijkheid) is een drama dat interessant is vanwege zijn dramatische karakter en complexe psychologische plot. Het begin begint met Salieri's monoloog, die spreekt over zijn toewijding en liefde voor muziek, en herinnert ook aan de inspanningen die hij heeft geleverd om het te bestuderen.
Tegelijkertijd drukt hij zijn jaloezie uit (trouwens precieshet was een van de ruwe titels van het ontwerp) voor Mozart, die gemakkelijk en briljant schitterende werken componeert. Het tweede deel van de monoloog is gewijd aan de onthulling van zijn plan: de componist besloot zijn vriend te vergiftigen, geleid door het feit dat hij zijn talent tevergeefs verspilt en niet weet hem waardig te vinden.
Zoals niemand anders in een kort werkje konde volledige diepte van psychologische ervaringen van Pushkin overbrengen. 'Mozart en Salieri' (een korte samenvatting van het stuk is het beste bewijs hiervan) is een verbaal duel tussen twee personages waarin hun interesses en levensdoelen samenkomen. Uiterlijk communiceren ze echter op een zeer vriendelijke manier, maar de auteur heeft hun toespraken zo geconstrueerd dat elke zin bewijst hoe verschillend ze zijn en hoe onverenigbaar de tegenstellingen tussen hen zijn. Dit is al duidelijk in hun eerste gesprek.
Het thema "Mozart en Salieri" is misschien wel het besteonthuld in de verschijning van de eerste op de scène, die onmiddellijk zijn lichte en relaxte karakter laat zien. Hij neemt een blinde violist mee die zijn compositie slecht speelt en de fouten van de arme muzikant amuseren hem. Salieri is verontwaardigd omdat zijn vriend zijn eigen ingenieuze muziek bespot.
Dit gesprek versterkte uiteindelijk de beslissing.componist vergiftig je maatje. Hij neemt het gif en gaat naar het restaurant, waar ze afspreken om samen te dineren. Tussen beide vindt weer een dialoog plaats, die uiteindelijk alle punten op i plaatst. Zo'n laconieke actie onderscheidt alle kleine tragedies van Poesjkin. "Mozart en Salieri" is een drama dat geen uitzondering is. Dit tweede gesprek van componisten staat centraal in het verhaal. Tijdens deze avond botsen hun interesses en levensmotieven direct met elkaar.
Mozart is van mening dat echt genie dat niet kanom kwaad te doen, en hoewel zijn gesprekspartner door deze gedachte werd getroffen, brengt zijn gesprekspartner nog steeds zijn plan tot een einde. In dit geval ziet de lezer dat Mozart gedoemd is. Pushkin bouwt zijn werk zo op dat er geen twijfel over bestaat. Hij is vooral geïnteresseerd in wat tot dit drama heeft geleid.
De tragedie van Mozart en Salieri is interessant in termen vanpsychologische confrontatie van deze mensen. De eerste held is heel eenvoudig en direct. Het kwam nooit bij hem op dat zijn vriend jaloers op hem was. Maar als een echt genie van kunst heeft hij een ongebruikelijke flair die hem een snel einde vertelt, waarover hij hem vertelt. Mozart vertelt Salieri een verhaal over een vreemde klant die hem een requiem heeft besteld en sindsdien niet meer is verschenen.
Sindsdien leek de componist te schrijvenherdenking voor zichzelf. In dit korte verhaal voelt men een voorgevoel van een naderend einde, hoewel hij niet beseft hoe dit precies zal gebeuren.
Deze componist daarentegen is nog vollervastberadenheid om zijn verraderlijke plan uit te voeren. Dit komt vooral tot uiting in de scène waarin Mozart requiemfragmenten voor hem speelt. Dit moment is een van de sterkste in het stuk. In deze aflevering verschijnt Mozart opnieuw voor de lezer als het genie van muziek en Salieri als het gepersonifieerde kwaad. De auteur heeft dus duidelijk zijn idee laten zien dat deze twee concepten niet compatibel zijn met elkaar.
Het werk "Mozart en Salieri" is het meestfilosofisch werk in een reeks kleine tragedies, omdat het het probleem van de oppositie van goed en kwaad het meest tot uitdrukking brengt, belichaamd in de grote componist en zijn afgunst. Pushkin selecteerde idealiter helden voor de belichaming van zijn idee: het is tenslotte echte, echte creativiteit die het toneel wordt van de strijd van deze twee tegengestelde principes. Daarom heeft dit drama een existentiële betekenis. En als andere werken van de cyclus in kwestie een vrij dynamische plot hebben die de hoofdgedachte beweegt, dan is in dit stuk het tegenovergestelde waar: de auteur bracht het filosofische idee naar voren dat echt werk de zin van het leven is, en de plot speelt een ondersteunende rol, die het idee van de schrijver verduistert.
