We współczesnej psychologii nie ma jednegopomysły na temat epistemologicznego pochodzenia uzdolnień u dzieci. Co więcej, różnorodność opinii na ten temat jest dość znacząca. Niektórzy eksperci uważają uzdolnienia za „dar Boży” dany danej osobie, ale to, jak sobie z tym poradzi, jest sprawą prywatną. Inni zajmują bardzo diametralne stanowisko, argumentując, że uzdolnienia są szczególnym odchyleniem społecznym. Oczywiście niektórzy ludzie mają racjonalne ziarna. W oparciu o klasyczne rozumienie dewiacji społecznej, która jest uważana za pewien rodzaj zachowania odbiegającego od norm społecznych, uzdolnienia mogą objawiać się w ten sposób, ale tylko wtedy, gdy taka postawa kształtuje się w środowisku społecznym uzdolnionego dziecka. Należy pamiętać, że odchylenie w psychologii jako takie jest negatywne i pozytywne. W takim przypadku powinniśmy mówić o odchyleniach o charakterze pozytywnym.
Szczególna rola w wygładzaniu wszystkich rodzajówdysfunkcje, które mogą wystąpić w takiej sytuacji, odgrywają kontrolę społeczną i „odchylenie” odchylenia. Najważniejszą rolę w wykonywaniu takiej pracy powinien odgrywać nauczyciel, wychowawca i rodzice. Kontrola społeczna i „odchylenie” odchylenia jest specyficzną strategią psychologicznego i pedagogicznego oddziaływania na środowisko społeczne w celu kształtowania pozytywnego nastawienia do uzdolnień ich kolegów w nauce i zajęciach pozalekcyjnych.
W zwykłych okolicznościach pracę edukacyjną wychowawcy klasy z uzdolnionym dzieckiem można zakwalifikować jako harmonizującą i zapobiegawczą. Odbywa się to w postaci:
- konsultacje, szkolenia dotyczące pracy z dzieckiem lub nastolatkiem, mające na celu rozwój samoświadomości;
- kształtowanie umiejętności społeczno-psychologicznych i zdolności do nawiązywania i utrzymywania relacji z innymi, rozumienia ich uczuć.
Jest to kontrola społeczna i „odchylenie” odchyleniaw stosunku do tych, którzy źle interpretują i dostrzegają uzdolnienia swoich rówieśników, mogą wyeliminować te trudności. Korekta społeczno-psychologiczna, zorganizowana przez wychowawcę klasy, rozwiąże lub „usunie” ten problem z góry.
Jeśli chodzi o pracę z nauczycielami i rodzicami, możemy polecić następujące działania:
1) kontrola aktywności neurofizycznejdzieci w wieku szkolnym, które powstają poprzez działania i wymagania nauczycieli i rodziców. Takie dzieci w wieku szkolnym z reguły są zewnętrznie odporne na przeciążenia i dorośli nie są w stanie przezwyciężyć pokusy „zainwestowania” w nie innymi talentami.
2) praca z dorosłymi w celu zapewnienia tegodziecko ze względu na inne zainteresowania i cechy wieku nie zmieniło go w wysoce specjalistyczną maszynę. Taka kontrola społeczna i „odchylenie” odchylenia w stosunku do osób dorosłych powinny być przeprowadzane wyjątkowo poprawnie i delikatnie.
3) pomoc metodologiczna w opracowaniu indywidualnego programu rozwoju uzdolnionego dziecka.
Na szczególną uwagę zasługują szkoły specjalistyczne, w których uczy się wielu utalentowanych dzieci. W szkołach specjalnych bardzo ważne są następujące obszary pracy wychowawcy:
- pomoc uzdolnionym dzieciom w organizacjiinterakcje społeczne w środowisku szkolnym i poza nim. Dlatego jednym z zadań nauczyciela klasowego powinno być wzmocnienie zdolności utalentowanych;
- Organizacja w środowisku szkolnym, która wspieralub rozwija ideę wyjątkowości każdej osoby i znaczenie jej umiejętności. Ta sytuacja, w przeciwieństwie do technologii konkurencji, samooceny kosztem innych, pomaga ujawnić potencjał intelektualny każdego ucznia;
- organizacja warunków sprzyjających całościowemu rozwojowi studentów;
- metodologiczna, technologiczna pomoc dla studentów w rozwoju różnych cech i cech umysłowych, poprawa ich umiejętności;
- Praca psychoprofilaktyczna w instytucjach zajmujących się edukacją uzdolnionych dzieci.
Wyspecjalizowane instytucje edukacyjne (szkoły zwzywa się do wzmożonego i pogłębionego badania przedmiotów, gimnazjów, liceów) w celu wdrożenia tych obszarów w ścisłej współpracy z organami regulującymi prawne i społeczne aspekty sytuacji dzieci w społeczeństwie.
