Martin Brodot, którego zdjęcie zdobi kilka latokładki najlepszych publikacji hokejowych i symulacji sportowych, zakończył swoją wspaniałą karierę w St. Louis w sezonie 2013/2014. Wszystkie jego główne osiągnięcia są związane z klubem „New Jersey Devils” i drużyną narodową Kanady, gdzie stał się nie tylko autorem licznych płyt, ale także prawdziwą legendą, ikoną dla jego fanów.
Prawdopodobnie Martin Brodeur był na to skazanyzostać hokeistą. Po pierwsze, urodził się w najbardziej hokejowym mieście na świecie - kanadyjskim Montrealu, które w latach 60-70. Dwudziesty wiek produkował Puchary Stanleya jeden po drugim. To przełomowe wydarzenie miało miejsce 6 maja 1972 r., Kiedy cały Kraj Klonowy żył w oczekiwaniu na zbliżającą się super bitwę z amatorami ze Związku Radzieckiego.
Po drugie, jego ojciec - Denis Brodeau - był cichysłynny hokeista. Co prawda większość swojej kariery spędził w niższych ligach, ale miał swój własny powód do dumy - brązowy medal, który otrzymał w reprezentacji narodowej za występ na igrzyskach olimpijskich w 1956 roku.
Martin Brodeur był wzorowym synem, ale o swoimżycie rodzinne tego nie można powiedzieć. Od swojej pierwszej żony - Melanie Dubois, która urodziła mu trzech uroczych bohaterów i piękną księżniczkę - rozwiódł się po ośmiu latach małżeństwa. Jednocześnie nie można było uniknąć skandalu: Melanie złożyła pozew o rozwód po tym, jak dowiedziała się, że jej mąż zdradza ją z żoną jej brata. Drugie małżeństwo - z Genevieve Nohl - okazało się silniejsze: po ślubie w 2008 roku para nadal pozostaje w szczęśliwym związku.
Wszyscy synowie z pierwszego małżeństwa poszli drogą swojego ojca. W tym samym czasie dwóch z nich - Anthony i Jeremy - wybrało dla siebie rolę bramkarza, jednak William postanowił zmienić rodzinną tradycję i został napastnikiem.
Wszystkie ich główne nagrody na poziomie klubowym„Iron Martin” wygrał w New Jersey Devils, choć jak każdy mieszkaniec Montrealu od dzieciństwa marzył o zabawie w lokalnym superklubie. Jednak w drafcie z 1990 roku w pierwszej turze został wybrany przez klub z przedmieść Nowego Jorku, czego Brodeur prawdopodobnie później nie żałował.
Jego pierwszy mecz z czerwono-czarnymiTrzydziesty numer „Devils” został wyemitowany 22 marca 1992 roku przeciwko „niedźwiedziom” z Bostonu. Przed nim było 21 kolejnych sezonów z tym klubem i 1259 meczów z fantastycznym średnim odsetkiem odbić - 91,2. Martin Brodeur był zwolennikiem tradycyjnej techniki wstawania dla bramkarzy z Ameryki Północnej, która charakteryzuje się sztywną postawą pionową i doskonałą kontrolą kija.
Z osiągnięć klubu Martin podąża w pierwszymnadeszła kolej na świętowanie trzech Pucharów Stanleya i czterech Vezin jako najlepszego bramkarza mistrzostw. Z trzech pierścieni mistrzowskich najcenniejszy jest oczywiście pierwszy, który zdobył w sezonie 1994/1995. Potem "diabły" pokazały super-zamknięty hokej, którego głównymi filarami byli Martin Brodeur i kapitan Scott Stevens. Najtrudniejszą serią była półfinałowa konfrontacja z Philadelphia Flyers, prowadzona przez Erica Lindrosa. To zwycięstwo nad nią otworzyło drużynie drogę do upragnionego trofeum.
Oprócz czterech pucharów dla najlepszego bramkarza MartinaBrodeur może pochwalić się tytułem Debiutanta Roku 1994, a także obecnymi rekordami czystymi kontami w sezonie zasadniczym i playoffach. Przez dwanaście sezonów z rzędu bramkarz odniósł trzydzieści lub więcej zwycięstw, wykazując w każdym z nich ponad 90% penetracji. Dziewięciokrotny zawodnik All-Star, jest rekordzistą w liczbie meczów rozegranych na lodowisku - 1266 (w tym siedem meczy z St. Louis Blues).
Ponadto Martin Brodeur jest współwłaścicielemkilka niezbyt typowych dla bramkarza osiągnięć. A więc na jego koncie są trzy gole, z których jeden spędził w play-offach, a jeszcze jeden wygrał mecz. Przydomek „żelazo” otrzymał po tym, jak spędził 4697 minut z rzędu na lodzie w latach 2006-2007.
Martin Brodeur - bardziej znany bramkarzwystępy dla klubu z New Jersey pozostawił jednak bardzo wyraźny ślad w reprezentacji Kanady. Jakie są przynajmniej dwa z jego złotych medali olimpijskich w Salt Lake City i Vancouver, a także zdobycie mistrzostw świata w 2004 roku? Tak, nigdy nie udało mu się zostać mistrzem świata i wejść do tak zwanego „klubu potrójnego złota”, ale stało się tak, ponieważ jego klub prawie zawsze osiągał bardzo późne etapy Pucharu Stanleya, a Martin po prostu nie miał możliwość pomocy swojej drużynie w walce o mistrzostwo świata.
Każdy sportowiec jest niezwykle trudny do ukończeniaprofesjonalna kariera. Tak więc Brodo, mimo że jego występy w ostatnich latach wyraźnie się pogorszyły, do niedawna starał się pozostać w swojej ulubionej grze. Zrobił nawet bardzo kontrowersyjny krok - podpisał kontrakt przed sezonem 2013-2014. kontrakt z „St. Louis”, po spędzeniu zaledwie siedmiu meczów, musiał jednak przyznać, że nie mógł oszukać szybko lecącego czasu.
Dziś Martin Brodeur, którego biografia,opublikowany w 2006 roku stał się prawdziwym bestsellerem, prowadzi bardzo wyważony tryb życia. Mając kilka pizzerii i jedno spa w Montrealu, nie ma żadnych problemów finansowych. W wolnym czasie lubi występować jako ekspert w lokalnej telewizji i magazynach hokejowych. Nie myśli jeszcze o karierze trenera, chociaż wielu fanów tej wspaniałej gry nie może się doczekać tego kroku.
