Oryol Central jest znany jako jeden z najbardziejduże więzienia przedrewolucyjnej Rosji. Co godne uwagi, instytucja poprawcza nadal istnieje dzisiaj pod oficjalną nazwą SIZO-57/1. Więzienie stało się sławne z powodu okrutnego traktowania więźniów. Prawdziwa i pełna historia Oryol Central w naszym artykule.
Baza więzienia w Orzeł
W 1840 roku Kompania Więzienna pojawiła się w Oryolu,trzydzieści lat później został przekształcony w Zakład Karny Więziennej. W 1908 roku więzienie zostało ponownie rozbudowane i otrzymało nową nazwę - Convict Oryol Central. W tym czasie zakład karny był przeznaczony dla 1200 więźniów. Jednocześnie łączna liczba więźniów często sięgała 1400 osób. W chwili powstania więzienie składało się z budynku głównego, budynku „pańszczyźnianego”, nowego budynku i jednego budynku dla „nowoprzybyłych”. Na terenie zakładu karnego znajdował się także szpital więzienny dla 70 osób. W Oryol Central znajdowały się cele dla 28-36 więźniów. Jednak często w jednym pomieszczeniu przebywało do 60 więźniów.
Historia zakładu karnego
W 1917 r. Na tle ogólnej sytuacji w krajuzakład poprawczy przestał istnieć. Jednak już w 1926 r. Odradzano więzienie w Orle. Byli strażnicy są jednymi z pierwszych więźniów. Najbardziej znani z nich: Rykhlensky (naczelny lekarz szpitala więziennego), Simashko-Solodovnikov, Byshikh, von Kube, Mill, Novchenko. Podobnie jak w wielu innych więzieniach, w Oryol Central przetrzymywano razem przestępców politycznych i kryminalnych. Traktowanie wszystkich więźniów było obrzydliwe. Podczas II wojny światowej, tuż przed zajęciem Oryola przez wojska wroga, Stalin nakazał rozstrzelanie więźniów politycznych przebywających w miejskim więzieniu. Miasto zostało zajęte przez wojska niemieckie, w październiku 1941 r. Najeźdźcy zorganizowali obóz koncentracyjny na terenie Oryol Centralny. Po zakończeniu wojny Oryol Central zaczął funkcjonować jak zwykle.
Warunki zatrzymania i ciekawostki
Liczne dowody historycznepotwierdzają, że stosunek do osadzonych w więzieniu był okropny. W latach 1908–1912 w więzieniu Oryol Central spoczęło 437 więźniów. A to tylko liczby z oficjalnych statystyk. Przepełnione cele, nieprzestrzeganie norm sanitarnych i higienicznych. W więzieniu nieustannie wybuchały epidemie różnych chorób. Jednocześnie mimo obecności szpitala w większości przypadków nie udzielano więźniom pomocy. F.E. Dzierżyńskiego. Zachował się jego list, wysłany z Oryol Central, który opowiada o masowej śmiertelności więźniów.
Na początku ubiegłego wieku zamiast nowoczesnegowydawano więźniom karty „bilety”. Dokument zawierał ogólne informacje o więźniu: imię i nazwisko, datę i krótki opis popełnionego czynu, karę pozbawienia wolności. Co ciekawe, wówczas więźniów częściej nazywano „włóczęgami”. Ciężka praca stała się dla więźniów prawdziwym sprawdzianem. Na terenie centrali w Oryol znajdował się budynek warsztatów królewskich. Działały tu „oficjalne” zakłady produkcyjne: więźniowie robili kajdany i łańcuchy, podkowy dla wojska. Często zamówienia otrzymywano od prywatnych przedsiębiorców. Następnie więźniowie zaczęli pracować w przemyśle meblarskim, introligatorskim, obuwniczym.
Orzeł Centralny dzisiaj
Dziś więzienie, które obchodziło swoje stulecienazywa się SIZO nr 1 w Orle, a na jego bazie znajduje się więzienny szpital gruźlicy. Jeden z najstarszych zachował się na terenie zakładu karnego. To budynek, w którym w czasach carskich przetrzymywano najgroźniejszych zbrodniarzy. Budynek został odrestaurowany i nadal jest używany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Inną lokalną „atrakcją” jest kamera, w której siedział słynny rosyjski rewolucjonista Feliks Edmundowicz Dzierżyński. Pomieszczenie zostało zachowane w swojej historycznej formie. Funkcjonariusze więzienni mówią, że czasami nęka ich duch Feliksa Edmundowicza. Niestety wycieczki turystyczne nie są tutaj oferowane. Ale każdy, kto chce, zawsze może dowiedzieć się znacznie więcej o więzieniu, dostając się do niego jako więzień.
