Czym jest autyzm: przyczyny, objawy i rozwój choroby

Trudno opisać, czym jest autyzm w kilkusłowa. Tłumaczenie słowa „autyzm” oznacza: „osobę, która zamknęła się w sobie” lub „osobę w sobie”. Ponieważ istnieją różne warianty tej choroby, często używa się terminu zaburzenie ze spektrum autyzmu. Niesie ze sobą szereg problemów psychicznych i psychologicznych. Zaburzenia autystyczne wyrażają się poważnym deficytem przejawów emocjonalnych i ograniczeniem komunikacji społecznej. Osoby z autyzmem nigdy nie okazują swoich uczuć, a ich działania nie niosą ze sobą żadnej orientacji społecznej. Takie osoby nie są w stanie zwracać się do innych za pomocą mowy i gestów.

Autyzm - co to za choroba?Zagadnieniem tym interesują się nie tylko naukowcy i psychiatrzy, ale także nauczyciele szkół, organizacji przedszkolnych i psychologowie. Warto zauważyć, że objawy zaburzeń autystycznych są typowe dla innych chorób psychicznych (schizofrenia, zaburzenie schizoafektywne). Ale w tym przypadku autyzm jest uważany za zespół na tle innego zaburzenia psychicznego.

Czym jest autyzm? Przyczyny, objawy i naprawa choroby - o tym wszystkim dowiesz się w trakcie czytania artykułu.

Czynniki wpływające na występowanie autyzmu

Najczęściej osoby cierpiące na autyzm są doskonale rozwinięte fizycznie. A poprzez oględziny nie można stwierdzić, czy cierpią na zaburzenia układu nerwowego.

Czym jest autyzm i dlaczego się rozwija?W naszych czasach istnieje wiele hipotez dotyczących pochodzenia tego zaburzenia psychicznego. Ale ponieważ żaden z nich nie otrzymał konkretnego uzasadnienia, nie znaleziono wiarygodnych przyczyn autyzmu. Jednak eksperci identyfikują kilka punktów, które przyczyniają się do manifestacji zaburzeń autystycznych. Obejmują one:

• Dziedziczność.Jeśli rodzice lub krewni dziecka cierpią na autyzm, uważa się, że dziecko będzie predysponowane do rozwoju choroby. Hipoteza ta powstała na podstawie tego, że autyzm często występuje u członków tej samej rodziny. Istnieje jednak możliwość, że choroba rozprzestrzenia się z powodu trudnego mikroklimatu psychologicznego w rodzinach wychowujących dzieci z autyzmem. Psychiatrzy uważają, że pierworodne dzieci częściej cierpią na zaburzenia autystyczne.
• Powikłania w czasie ciąży i porodu.Same powikłania nie są w stanie wywołać choroby, ale mogą zwiększać prawdopodobieństwo jej ontogenezy wraz z innymi przyczynami autyzmu. Kobiety, które cierpią na zaburzenia metaboliczne i otyłość, są bardziej narażone na rozwój choroby u swojego dziecka. To samo ryzyko występuje w przypadku głodu tlenowego płodu lub przedwczesnego porodu. Przebyte choroby wirusowe: odra, różyczka i ospa wietrzna mogą prowadzić do powikłań w tworzeniu się mózgu zarodka i zwiększać ryzyko rozwoju chorób psychicznych.
• Zmiany patologiczne w mózgu.To jedna z głównych przyczyn rozwoju autyzmu. Większość pacjentów ma zmiany mikrostrukturalne w korze mózgowej, hipokampie i móżdżku. Pociągają za sobą pogorszenie pamięci, mowy, uwagi i ogólnej aktywności mózgu.

W jakim wieku zaczynają pojawiać się objawy autyzmu?

Początkowe objawy zaburzeń autystycznychwystąpić w pierwszym roku życia dziecka. Jednak bardzo trudno jest zauważyć pierwotne objawy autyzmu, zwłaszcza jeśli rodzina wychowuje pierwsze dziecko. W tym przypadku rodzice zwracają uwagę na to, że ich dziecko nie jest takie jak inne w wieku 3-3,5 roku. W tym okresie najłatwiej zauważyć zaburzenia mowy. Autyzm staje się oczywisty w momencie, gdy dziecko zaczyna uczęszczać do przedszkola. To znaczy, gdy próbujesz dołączyć do społecznej sfery życia. Ale jeśli w rodzinie są starsze dzieci, niezwykłość dziecka ujawnia się znacznie wcześniej. Na tle zachowań starszych dzieci wyróżnia się polarne, aspołeczne zachowanie dziecka autystycznego.

Czym jest ta choroba - autyzm?Objawy choroby mogą pojawić się w wieku pięciu lat. Tacy pacjenci mają podstawowe umiejętności komunikacyjne, ale dominuje izolacja od innych. Często osoby cierpiące na tego typu zaburzenia autystyczne mają wysoki poziom rozwoju intelektualnego.

Choroba w młodym wieku (przed 2 latami)

Często pierwsze objawy autyzmu zaczynają pojawiać się już w pierwszym roku życia dziecka. Już w tym wieku zauważalne są charakterystyczne cechy zachowania chorego dziecka.

Autyzm wczesnodziecięcy charakteryzuje się następującymi cechami:

• Dziecko z autyzmem nie patrzy w oczy swoim rodzicom.
• Chore dziecko absolutnie nie jest przywiązane do matki: nie prosi, by je przytulać, nie krzyczy, gdy wychodzi, i nie cieszy się z jej powrotu.
• Nie poznaje swoich bliskich, nawet matki.
• Chore dziecko nie sięga po ramiona i nie naciska na klatkę piersiową. Możesz nawet przestać karmić piersią.
• Dzieciak prawie nie wie, jak się uśmiechać.
• Widać pierwsze oznaki opóźnieniarozwój mowy. Nie ma gruchania charakterystycznego dla pierwszego roku życia. W wieku dwóch lat dziecko nie powtarza łatwych słów i nie używa prostych zwrotów.
• Nie zwraca uwagi i nie prosi o pomoc dorosłych.
• Dzieciak nie wykazuje zainteresowania innymi dziećmi. Zauważalny jest jego agresywny stosunek do rówieśników. Nie wchodzi z nimi w kontakt, nie wchodzi w wspólne zabawy.
• Traktuje ludzi jak przedmioty nieożywione.
• Dziecko z autyzmem się nie ujawniazainteresowanie zabawkami. Lubi bawić się sam. Najlepiej bawi się jedną rzeczą lub jej częścią (koło maszyny do pisania, fragment piramidy).
• Podczas gry długo patrzy lub przesuwa zabawkę przed oczy.
• Przez długi czas skupia wzrok na jednym przedmiocie (plamka na ścianie, wzór tapety).
• Nie lubi zmian, nawet drobne zmiany mogą wywołać strach i złość.
• Występują zaburzenia snu. Przed zaśnięciem dziecko długo leży z otwartymi oczami.
• Nie wykazuje żadnej reakcji na dźwięk swojego imienia.
• Prawdopodobna jest bolesna reakcja dziecka na lekkie, ciche dźwięki i szelest. Mogą wywołać panikę i strach u chorego dziecka.

Ale niekoniecznie powyższe objawyoznaczają zaburzenia autystyczne. Rodzice powinni zwrócić na nie uwagę i porozmawiać ze specjalistą. Będzie mógł bardziej szczegółowo wyjaśnić, czym jest choroba autyzmu. A przed skonsultowaniem się z lekarzem nie należy wyciągać pochopnych wniosków.

Autyzm dziecięcy: oznaki rozwoju autyzmu od 2 do 11 lat

Dziecko z autyzmem w tymwiek odczuwa znaki charakterystyczne dla poprzedniego okresu. Nadal nie nawiązuje kontaktu wzrokowego i nie reaguje na swoje imię. Nie interesuje się towarzystwem rówieśników, woli samotność. Ponadto pojawiają się nowe oznaki autyzmu:

• Chore dziecko praktycznie nie mówi, używa tylko kilku słów. Może używać tych samych dźwięków lub słów.
• Czasami mowa rozwija się niestandardowo:długa cisza zostaje zastąpiona całymi zdaniami. Dziecko używa w mowie nietypowych, „dorosłych” słów. Mogą pojawić się Echolalia (powtórzenie tego, co było wcześniej słyszane z zachowaniem intonacji i struktury zdania).
• Pacjent z autyzmem nie dostrzega swojej wagi. W rozmowach dziecko nazywa siebie ty lub on, ona. Nie używa zaimka „I”.
• Dziecka absolutnie nie pociąga komunikacja. Nigdy nie rozpocznie rozmowy pierwszy. Nie wie, jak nawiązać rozmowę i ją podtrzymać.
• Zmiany w codziennej rutynie i środowisku mogą powodować nieuzasadniony niepokój i panikę. Ale przywiązanie dziecka jest skierowane nie do osoby, ale do jakiegoś przedmiotu.
• Czasami chore dziecko ma bolesne przywiązanie do matki. Może podążać za nią na piętach i nie pozwolić jej nawet wyjść z pokoju.
• Takie dzieci charakteryzują się nieadekwatnymi przejawami strachu. Nie czują realnego zagrożenia, ale jednocześnie mogą się bać zwykłych przedmiotów.
• Pacjent z autyzmem wykonuje wzorcowe ruchy i czynności. Potrafi patrzeć nieruchomo w jeden punkt przez długi czas. Takie dzieci potrafią siedzieć godzinami, bujając się monotonnie lub klaszcząc w dłonie.
• Takie dzieci są trudne do nauczenia i pozostają w tyle w rozwoju. Mają trudności z nauką czytania i pisania. W ciężkich przypadkach autyzmu może wystąpić poważne upośledzenie umysłowe.
• Czasami dzieci z zaburzeniami autystycznymi mają różne talenty (muzyka, matematyka, rysowanie).
• Takie dzieci charakteryzują się wybuchami gniewu, nieuzasadnioną radością i płaczem. Często pojawia się autoagresja. To agresja skierowana przeciwko sobie (uderzenia, ugryzienia itp.)
• Dziecku trudno jest przestawić się z jednej czynności na drugą. Potrafi montować konstruktora lub demontować kostki przez długi czas. Odwrócenie uwagi dziecka z autyzmem od takich czynności jest prawie niemożliwe.
• Dziecko z autyzmem praktycznie nie posługuje się gestami i mimiką. Używa ich tylko do wskazania własnych potrzeb (jedzenie, picie).
• Twarz pacjenta wygląda jak maska, na której czasami pojawiają się nieodpowiednie grymasy. Takie dzieci nie reagują na uśmiech, nie można ich pocieszyć.
• Większość dzieci z autyzmemzaburzenia stanowią problemy w zachowaniach żywieniowych. Takie dzieci mogą kategorycznie odmówić pewnych pokarmów i jeść to samo jedzenie dzień po dniu.
• Dzieci w tym wieku są maksymalnie pogrążone w sobie i całkowicie pogrążone w samotności. Nie uczestniczą we wspólnych rozrywkach, zachowują się zamknięci i zdystansowani.

Wszystkie powyższe oznaki autyzmu mogą:wyrażona w lekkim, niezauważalnym stopniu. W szczególności jako lekkie oderwanie i izolacja od świata zewnętrznego. W ciężkich postaciach może dojść do całkowitej obojętności na otoczenie społeczne i wycofania się w siebie.

Manifestacje autyzmu u młodzieży i dorosłych

W wieku 12 lat dziecko z autyzmemzaburzeń nabywa umiejętności niezbędne do komunikacji. Ale nawet w tym przypadku takie dzieci wolą samotność i nie muszą komunikować się z rówieśnikami. Dojrzewanie u dzieci z autyzmem jest znacznie trudniejsze niż u zdrowych. Dotknięta młodzież jest podatna na depresję, ataki agresji, zaburzenia lękowe, a nawet napady padaczkowe.

U osoby dorosłej nasilenie objawów rozwoju autyzmu zależy od stopnia rozwoju choroby i charakteru jej przebiegu.

W okresie dojrzewania i dorosłości rozróżnia się następujące oznaki rozwoju choroby:

• Brak mimiki i brak gestów.
• Całkowite zaprzeczenie prostych norm komunikacji.Pacjent z autyzmem może unikać kontaktu wzrokowego podczas komunikacji lub odwrotnie, patrzeć zbyt przenikliwie w twarz. Rozmawiają szeptem lub krzyczą.
• Osoby z autyzmem nie potrafią prawidłowo ocenić swojego zachowania. Mogą spowodować obrazę lub krzywdę rozmówcy. Tacy ludzie nie rozumieją uczuć i pragnień innych.
• Pacjenci z zaburzeniami autystycznymi nigdy nie nawiązują przyjaźni i nie są w stanie nawiązać relacji miłosnych.
• Osoby z autyzmem mają bardzo małe słownictwo. W mowie używają tych samych słów. Z powodu braku intonacji osoba z autyzmem mówi „głosem elektronicznym”.

Jeśli zaburzenia autystyczne przebiegały bezkomplikacje, to przez około 20 lat człowiek jest zdolny do samodzielnego, niezależnego życia. W tym wieku został przeszkolony w zakresie podstawowych umiejętności komunikacyjnych i jest dość rozwinięty umysłowo.

Osoby cierpiące na ciężkie formy autyzmu wymagają stałego nadzoru i nie są w stanie żyć samodzielnie.

Formy i typy

Autyzm przedstawia się inaczej dla każdego pacjenta. Na podstawie liczby zespołów, czynników i czasu wykrycia autyzm dzieli się na kilka typów i form.

• Zespół Kannera lub autyzm dziecięcy (klasyczny).Objawy tej formy autyzmu stają się zauważalne na wczesnym etapie - u dzieci poniżej roku życia i młodszych. Ta grupa zaburzeń autystycznych charakteryzuje się: zaburzeniami mowy, zaburzeniami czuciowo-ruchowymi, nieuzasadnionymi lękami, bezsennością, agresją i wybuchami złości. Całkowite oderwanie się od świata zewnętrznego i zamknięcie w sobie.
• autyzm nietypowy.Jej objawy są bardzo podobne do objawów zespołu Kannera. Objawy tej formy autyzmu zaczynają pojawiać się u dzieci w wieku trzech lat i starszych. Nietypowej postaci towarzyszy upośledzenie umysłowe i opóźniony rozwój mowy. Do trzeciego roku życia takie dzieci nie pozostają w tyle za swoimi rówieśnikami w rozwoju i wydają się całkowicie normalne. Następnie następuje degradacja, rozwój zatrzymuje się, a dziecko może utracić nabyte umiejętności. Te dzieci mają ograniczone powtarzające się zachowania.
• Zaburzenia dezintegracyjne w młodym wieku.W tym przypadku rozwój dziecka przebiega bez żadnych patologii. Ale w ciągu zaledwie kilku miesięcy obraz się zmienia. Dziecko zamyka się w sobie i przerywa wszelkie relacje społeczne. W tym przypadku autyzm diagnozuje się tylko na tle nieprawidłowości behawioralnych. Nie ma opóźnień rozwojowych.
• Nadpobudliwość z upośledzeniem umysłowym istereotypy. Często te dzieci cierpią na ciężkie formy upośledzenia umysłowego. Są całkowicie rozkojarzeni. Dziecko z tą postacią zaburzeń autystycznych jest trudne do leczenia i korygowania zachowania. Patologia w rozwoju występuje w wyniku uszkodzenia mózgu.
• Zespół Aspergera.Zachowanie pacjentów z zespołem Aspergera charakteryzuje się impulsywnością, nielogicznym działaniem i wzorzystymi zachowaniami. Często takie dzieci są obdarzone niezwykłymi jak na swój wiek umiejętnościami w muzyce, rysunku, matematyce i budownictwie. W młodym wieku zaczynają czytać i liczyć. Umiejętności mowy dzieci z zespołem Aspergera zwykle nie są upośledzone. Charakterystyczne cechy tego zespołu to zaburzona koordynacja ruchów, słaba mimika i słaba gestykulacja.
• Ogólne odchylenia w rozwoju. Rodzaj autyzmu, którego objawy nie są porównywalne z żadną z powyższych postaci.

Diagnoza autyzmu

Podejrzenie rodziców o autyzmzaburzenia mogą wystąpić już w okresie niemowlęcym (od trzech miesięcy). Jednak w tym wieku żaden specjalista nie jest w stanie postawić dokładnej diagnozy. W wieku trzech lat, kiedy objawy stają się widoczne, można zdiagnozować autyzm. Jeśli w rodzinie były fakty dotyczące choroby, rodzice powinni uważniej monitorować swoje dziecko. Jeśli znajdziesz najmniejsze podejrzenie zaburzeń psychicznych, natychmiast skontaktuj się ze specjalistą. Szybka diagnoza pomoże uniknąć komplikacji i skorygować zachowania społeczne dziecka.

Aby zdiagnozować autyzmzaburzeń, wymagana jest komisja lekarska. Obejmuje pediatrę, psychoterapeutę, neurologa. Oprócz lekarzy na posiedzeniu komisji obecni są rodzice i nauczyciele, którzy pomogą uzyskać wyraźniejszy obraz zachowania dziecka.

Oznaki rozwoju autyzmu można pomylić z innymi nieprawidłowościami genetycznymi, którym towarzyszy upośledzenie umysłowe, choroby takie jak porażenie mózgowe i głuchota.

Zaburzenia autystyczne i porażenie mózgowe

W pierwszych latach życia dziecka autyzm łatwo mylić z porażeniem mózgowym. Takie przypadki występują z powodu objawów tkwiących w obu chorobach:

• Opóźniony rozwój mowy.
• Upośledzona koordynacja ruchów (dzieci dziwnie się poruszają, chodzą na palcach).
• Upośledzenie umysłowe.
• Nieuzasadnione obawy o wszystko, co nieznane i niezwykłe.

Autyzm (zdjęcie chorych dzieci - w artykule) i porażenie mózgowepodobne w swoich objawach, ale charakter ich manifestacji jest radykalnie inny. Bardzo cenne jest skontaktowanie się z wykwalifikowanym lekarzem, który ustali prawidłową diagnozę i rozpocznie terapię na czas.

Istnieje kilka sposobów diagnozowania zaburzeń autystycznych:

• Przeprowadź specjalistyczne testy.Opracowano wiele testów, które pomagają zidentyfikować zaburzenia psychiczne u dziecka. Badani są rodzice dzieci poniżej 1,5 roku życia. Starsze dzieci przechodzą przez to samodzielnie.
• USG mózgu. Pomaga wykryć strukturalne lub fizjologiczne patologie mózgu, które wpłynęły na rozwój autyzmu.
• JAJKO. Pomaga zidentyfikować epilepsję, która często towarzyszy zaburzeniom autystycznym.
• Sprawdzanie aparatu słuchowego dziecka. Opóźnienie w rozwoju mowy może wystąpić na tle upośledzenia słuchu.

Leczenie i rehabilitacja

Główny cel leczenia zaburzeń autystycznychjest zwiększenie stopnia służenia sobie i rozwój umiejętności społecznych. Leczenie autyzmu obejmuje cały szereg metod i technik. W skład kompleksu wchodzą: terapia behawioralna, biomedycyna i terapia farmakologiczna.

• terapia behawioralna.Zawiera zestaw środków mających na celu skorygowanie zachowania osoby z autyzmem. Terapia behawioralna może być różnego rodzaju: Terapia mowy. Często osoby z autyzmem nie posługują się umiejętnościami językowymi. Szkolenie komunikacyjne odbywa się według specjalistycznego schematu, który został zaprojektowany z uwzględnieniem osobistych umiejętności osoby autystycznej.
• Terapia zajęciowa.Taka terapia pomaga nauczyć dziecko prostych codziennych umiejętności, których osoba z autyzmem będzie potrzebować na co dzień. Zajęcia terapii zajęciowej uczą podstawowych czynności: ubierania się, mycia i czesania włosów. Na takich zajęciach rozwija się koordynacja ruchów i zdolności motoryczne rąk. Terapia zajęciowa pomaga osobom z autyzmem przystosować się do samodzielnego życia.
• Terapia zabawą. Ten rodzaj terapii charakteryzuje się nauczaniem określonych umiejętności w formie gry. Podczas zabawy terapeuta łączy się z pacjentem, stymuluje jego działania i nawiązuje kontakt.
• Alternatywna terapia komunikacyjna.W takiej terapii mowę werbalną zastępują symbole i obrazy. Na zajęciach z komunikacji alternatywnej osoby z autyzmem uczone są wyrażania emocji za pomocą gestów lub specjalnych obrazków. Komunikacja alternatywna jest szczególnie potrzebna pacjentom z zaburzeniami autystycznymi, którzy prawie nie mówią.

Biomedycyna

Biomedycyna ma na celu oczyszczenie organizmu zszkodliwe działanie pasożytów i innych patogenów. Dieta pacjenta z autyzmem opiera się na odrzuceniu pokarmów zawierających gluten. Ponieważ istnieje teoria o szkodliwym wpływie takich produktów na zaburzenia autystyczne. W jadłospisie pacjenta powinny znaleźć się pokarmy bogate w witaminę C. Jest w stanie zredukować odchylenia w zachowaniu osoby z autyzmem.

Terapia farmakologiczna

Wraz z terapią behawioralną dla pacjenta z autyzmemprzepisać leki. W dzisiejszych czasach nie ma leków, które mogłyby wyleczyć autyzm lub zatrzymać jego rozwój. Dlatego pacjentom przepisuje się leki psychotropowe, które mogą łagodzić objawy zaburzeń autystycznych.

Oprócz powyższych metod leczenia autyzmuistnieje wiele niejednoznacznych praktyk. Zaburzenia autystyczne leczy się hipnozą, osteopatią czaszkową, chiropraktyką i terapią awersyjną. Powszechne metody, takie jak terapia zwierzęca (z pomocą zwierząt) i terapia sensoryczna.

Zdolność i autyzm

Zaburzenia czynnościowe u dzieci autystycznychkomunikacja komunikacyjna i interakcja społeczna. Ale oprócz powyższych objawów patologicznych, u 30% osób z rozpoznaniem zaburzeń autystycznych stwierdzono wyjątkowe zdolności w zakresie muzyki, rysunku, matematyki itp.

Badania wykazały, że dzieci z zaburzeniami autystycznymi są w stanie zapamiętać dużą ilość informacji w krótkim czasie i odtworzyć je dosłownie.

Istnieje wiele przykładów dzieci zzaburzeń autystycznych, które dzięki swoim wyjątkowym zdolnościom zyskały światową sławę. Przykładem jest historia chłopca Jourdaina, który w wieku jednego roku miał słuch absolutny. W wieku dziewięciu lat zdiagnozowano u niego autyzm. Inny chłopiec o imieniu Jacob z autyzmem zasłynął zdawaniem egzaminów na studia w wieku 11 lat.

Wśród osób z autyzmem sąpopularne, odnoszące sukcesy i utalentowane osobowości. Przyjmuje się, że na zaburzenia autystyczne cierpieli: Leonardo da Vinci, Abraham Lincoln, Andy Warhol, Vincent van Gogh, Donna Williams i inni.

Epidemia zaburzeń autystycznych

Autyzm dziecięcy jako wadliwy psychologicznyPaństwo zostało otwarte w czasie II wojny światowej. Zespół ten został opisany przez dwóch lekarzy: Leo Kannera i Hansa Aspergera. Lekarze pracowali niezależnie od siebie, a odkrycie nastąpiło równolegle. Po opisaniu zespołu autyzmu stało się pewne, że istniał on od zawsze.

Obecnie w mediachdość często pojawiają się doniesienia, że ​​precedensy zaburzeń autystycznych stały się częstsze, a epidemia autyzmu wisi nad światem. Jednak nie ma już dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Dyskusja o epidemii pojawiła się w wyniku intensywnych badań tego problemu i rozszerzenia zakresu zaburzeń autystycznych.

Wniosek

Recenzje autyzmu nie są pochlebne, ponieważjest to patologia w rozwoju psychicznym człowieka, która utrzymuje się przez całe życie. Rodzicom chorego dziecka trudno to wszystko obserwować. Ale wielu twierdzi, że terminowa diagnoza i kompetentna korekta pomogą pacjentowi nauczyć się żyć w społeczeństwie, pozbyć się nieuzasadnionych lęków i nauczyć się kontrolować swoje emocje. Rodzice, którzy nauczyli się z własnego doświadczenia, czym jest autyzm, mówią, że najważniejsze jest bycie silnym, kochanie dziecka za to, kim jest i pomaganie mu znaleźć swoje miejsce w życiu. Rzeczywiście, w korekcji zaburzeń autystycznych główną rolę odgrywają rodzice i bliscy krewni chorego. Aktywnie im w tym pomagają lekarze, psycholodzy i nauczyciele. Eksperci twierdzą, że korekta prawie zawsze daje pozytywny wynik i pomaga uspołecznić chore dziecko.