Teraz takie technologie pojawiły się w medycynie,którego nie można nazwać inaczej niż fantastycznym. Wydawałoby się, że na ogólnym tle triumfu geniuszu medycznego od dawna należało zapomnieć o śmierci pacjenta z powodu nieprzestrzegania norm sanitarnych w placówce medycznej. Dlaczego artefaktyczna droga infekcji nabiera tempa w naszych dobrych czasach? Dlaczego gronkowiec złocisty, zapalenie wątroby, HIV wciąż „wędrują” po szpitalach i szpitalach położniczych? Suche statystyki mówią, że częstość występowania tylko ropno-septycznych infekcji w szpitalach w ostatnich latach wzrosła o 20%, a ich udział na oddziałach intensywnej terapii wynosi 22%, w chirurgii do 22%, w urologii ponad 32%, w ginekologii 12 % w szpitalach położniczych (33%).
Wyjaśnijmy, że artefaktyczną drogą przenoszenia infekcji jestjest to tak zwana sztuczna infekcja osoby w placówkach medycznych, głównie podczas zabiegów inwazyjnych. Jak to się dzieje, że osoby przyjmowane do szpitala na leczenie jednej choroby dodatkowo chorują tam razem z innymi?
Przy całej różnorodności możliwości wykrycia infekcji istnieją tylko dwa mechanizmy przenoszenia drobnoustrojów z pacjenta na zdrową osobę:
1. Naturalne, w zależności od przestrzegania przez samą osobę norm i zasad higieny.
2. Sztuczny lub medycznie sztuczny sposób przenoszenia infekcji. Jest to mechanizm niemal całkowicie zależny od wypełniania swoich obowiązków przez personel medyczny.
W naturalny sposób wprowadzenie drobnoustrojów chorobotwórczych może nastąpić, gdy osoba wejdzie w kontakt z chorobotwórczym środowiskiem. Drogi infekcji:
-kropelki w powietrzu, czyli podczas kichania, kaszlu, mówienia (grypa, gruźlica);
-kałowo-oralny, czyli przez brudne ręce, wodę i żywność (choroby zakaźne przewodu pokarmowego);
- kontakt domowy (bardzo szeroki zakres infekcji, w tym weneryczne, skórne, robaczyce, tyfus, błonica i dziesiątki innych).
Niesamowicie, w ten sposób można złapać każdą dolegliwość, idąc do szpitala na leczenie.
W placówkach medycznych istnieją dwa główne sposoby zakażenia pacjentów, scharakteryzowane jako artefaktyczny sposób przenoszenia zakażenia. To jest:
1.Parenteral, czyli związany z naruszeniem skóry pacjenta.
2.Enteral, możliwy przy niektórych rodzajach badań pacjentów, a także przy niektórych procedurach terapeutycznych.
Ponadto szpitale prosperują na tym samymnaturalny mechanizm przenoszenia infekcji, który wielokrotnie pogarsza stan pacjentów. Okazuje się, że infekcję można złapać podczas manipulacji medycznych lekarzy i pielęgniarek, a także po prostu będąc w szpitalu.
Skąd w szpitalach biorą się warunki do naturalnego zarażania pacjentów i jak to wpływa na mechanizm transmisji artefaktycznej. Powody to:
jeden.W szpitalach przez cały czas przebywa wiele zarażonych osób. Ponadto około 38% populacji, w tym pracownicy służby zdrowia, jest nosicielami różnych patogenów, ale ludzie nie podejrzewają, że są nosicielami.
2. Wzrost liczby pacjentów (osoby starsze, dzieci), które mają znacznie obniżony próg odporności organizmu.
3. Konsolidacja szpitali wysokospecjalistycznych w duże kompleksy, w których dobrowolnie lub mimowolnie tworzy się specyficzne środowisko ekologiczne.
W niektórych przypadkach artefaktzanieczyszczenie pacjenta podczas opatrunków, jeśli pielęgniarka nosicielka nie wykonuje swojej pracy w masce ochronnej i rękawiczkach. I odwrotnie, pacjent może zarazić pracownika służby zdrowia, jeśli wykonuje on zabiegi medyczne (pobieranie krwi, leczenie stomatologiczne itp.) bez maski ochronnej, rękawiczek, specjalnych okularów.
Pod wieloma względami infekcja pacjentów zależy od pracymłodszy personel. Wszystkie te same statystyki mówią, że tylko w Rosji zakażenie szpitalne shingellozą wzrosło do 26%, pasożyty oportunistyczne do 18%, a salmonelloza do 40%!
Co w tym przypadku decyduje o artefakcie?sposób przenoszenia infekcji? Jest to przede wszystkim całkowite lub niewystarczające przestrzeganie norm sanitarnych. Wyrywkowe kontrole wykazały, że w wielu szpitalach pielęgniarki sprzątają oddziały, sale manipulacyjne, a nawet sale operacyjne złej jakości. Mianowicie wszystkie powierzchnie są traktowane jedną szmatką, roztwory dezynfekujące do czyszczenia pomieszczeń są przygotowywane w niższym stężeniu niż powinno być zgodnie z normami, lampy kwarcowe nie są poddawane obróbce na oddziałach i biurach, nawet jeśli są dostępne i w dobrym stanie.
Sytuacja jest szczególnie smutna w szpitalach położniczych.Rzeczywiste zakażenie płodu lub kobiety podczas porodu, na przykład ropne infekcje septyczne, mogą wystąpić z powodu naruszenia zasad antyseptyki podczas przetwarzania pępowiny, podczas położnictwa i dalszej opieki. Przyczyną może być elementarny brak maski na twarzy pielęgniarki lub pielęgniarki, która jest nosicielem drobnoustrojów chorobotwórczych, nie wspominając o źle wysterylizowanych instrumentach, pieluchach i tak dalej.
Jak wspomniano powyżej, często przyjmowany do szpitalaosoby z niewyjaśnioną diagnozą. Pacjentowi zleca się badania laboratoryjne, a także nowoczesne metody diagnostyczne, w których wykorzystuje się dojelitową drogę wprowadzenia (przez usta) do jamy ciała odpowiedniego sprzętu. Podczas przygotowywania wyników badań praktyką stało się przepisywanie antybiotyków o szerokim spektrum działania. W niewielkiej części powoduje to pozytywną dynamikę, a w dużej części prowadzi do tego, że wewnątrz szpitala powstają szczepy patogenów, które nie reagują na skierowane przeciwko nim oddziaływania (dezynfekcja, kwarcowanie, farmakoterapia). Dzięki naturalnemu rozmieszczeniu szczepy te rozprzestrzeniają się po całym szpitalu. Nieuzasadnione przepisywanie antybiotyków stwierdzono u 72% pacjentów. W 42% przypadków poszło to na marne. W całym kraju, z powodu nieuzasadnionego leczenia antybiotykami, wskaźnik zakażeń w szpitalach osiągnął 13%.
Wydawałoby się, że nowe metody diagnostyczne powinny:pomóc szybko i poprawnie zidentyfikować wszystkie dolegliwości. Wszystko tak, ale aby nie dochodziło do sztucznego zakażenia pacjentów, sprzęt diagnostyczny musi być odpowiednio przetworzony. Na przykład bronchoskop po każdym pacjencie należy zdezynfekować zgodnie z normami ¾ godzina. Kontrole wykazały, że jest to rzadko obserwowane, ponieważ lekarze powinni badać nie 5-8 pacjentów zgodnie z normą, ale 10-15 zgodnie z listą. Oczywiste jest, że nie ma wystarczająco dużo czasu, aby przetworzyć sprzęt. To samo dotyczy gastroskopii, kolonoskopii, zakładania cewników, punkcji, badania instrumentalnego i inhalacji.
Ale zmniejsza poziom infekcji jelitowejdroga podania leku. Tutaj zagrożeniem jest tylko metoda dwunastnicy, gdy lek wstrzykuje się sondą bezpośrednio do dwunastnicy. Ale doustne (przyjmowanie mikstur i tabletek doustnie, z wodą lub bez), podjęzykowe (pod język) i policzkowe (przyklejanie specjalnych folii farmaceutycznych do błon śluzowych dziąseł i policzków) są praktycznie bezpieczne.
Ten mechanizm transmisji jest liderem wrozprzestrzenianie się AIDS i zapalenia wątroby. Oznacza drogę przedsionkową - infekcję przez krew i naruszenie integralności błon śluzowych, skóry. W warunkach szpitalnych jest to możliwe w takich przypadkach:
- transfuzja krwi / osocza;
-zakażenie przez strzykawkę podczas wstrzyknięć;
-interwencja chirurgiczna;
-prowadzenie procedur medycznych.
Często sztuczna infekcja występuje ww gabinetach stomatologicznych oraz podczas wizyt u ginekologa ze względu na fakt, że lekarze do badania błon śluzowych swoich pacjentek używają niewłaściwie obrobionego instrumentu, a także z powodu pracy lekarzy w niesterylnych rękawiczkach.
Ten rodzaj terapii stosowany jest od dawna.Gdy strzykawki były wielokrotnego użytku, przed użyciem podlegały obowiązkowej sterylizacji. W praktyce, niestety, to oni doprowadzili do zakażenia pacjentów groźnymi chorobami, w tym AIDS, z powodu rażącego zaniedbania lekarzy. Obecnie do leczenia (zastrzyki dożylne i domięśniowe) oraz do pobierania krwi do badań wykorzystywane są wyłącznie jednorazowe strzykawki, dzięki czemu ryzyko infekcji artefaktycznej jest tutaj zminimalizowane. Pracownicy służby zdrowia są zobowiązani do sprawdzenia szczelności opakowania strzykawki przed zabiegiem i pod żadnym pozorem nie wolno używać jej ani igły do dalszych manipulacji. Inaczej jest z instrumentami do endoskopów (igły, strzykawki do biopsji i inne), które w praktyce nie są w ogóle przetwarzane. W najlepszym razie są po prostu zanurzone w środkach dezynfekujących.
Wysoki odsetek infekcji występuje podczasinterwencja chirurgiczna. Ciekawe, że w latach 1941–1945 zarejestrowano 8% infekcji rannych, aw naszych czasach wskaźniki pooperacyjne infekcji ropno-septycznych wzrosły do 15%. Dzieje się tak z powodów:
- stosowanie źle wysterylizowanych opatrunków w trakcie lub po zabiegu;
-niewystarczająca sterylizacja narzędzi tnących lub nietnących;
- szerokie zastosowanie różnych implantów (wortopedii, stomatologii, kardiologii). Wewnątrz tych struktur może bytować wiele drobnoustrojów, dodatkowo pokrywają się one specjalną folią ochronną, czyniąc je niedostępnymi dla antybiotyków.
Dezynfekcję należy przeprowadzać w specjalnychbixy, autoklawy lub komory w zależności od metody sterylizacji. Teraz na salach operacyjnych starają się używać jednorazowych sterylnych prześcieradeł, ubrań dla chirurgów i pacjentów, co powinno zmniejszyć poziom infekcji artefaktycznej. Aby wykluczyć infekcję przez implanty, po operacji pacjenci otrzymują wzmocnioną antybiotykoterapię.
Uważa się, że przy transfuzji krwi jest to możliwezłapać tylko kiłę, AIDS i dwa wirusy zapalenia wątroby, B i C. To pod kątem tych patogenów krew dawcy jest sprawdzana w punktach pobrań. Ale praktyka pokazuje, że nawet przy użyciu jednorazowych strzykawek wirusy zapalenia wątroby typu D, G, TTV, toksoplazmoza, cytomegalowirus, listerioza i inne infekcje mogą być przenoszone podczas transfuzji krwi. Przed oddaniem krwi lekarze są zobowiązani do sprawdzenia wszystkich dawców pod kątem infekcji. W rzeczywistości często brakuje czasu na przeprowadzenie analiz lub po prostu dopuszcza się zaniedbanie. Dlatego konieczne jest dokładne sprawdzenie krwi pobranej od dawcy. Ale nie zawsze tak się dzieje, więc do dziś, nawet w klinikach w Moskwie, zdarzają się przypadki infekcji pacjentów transfuzją krwi. Drugim problemem jest to, że istnieje wiele zmutowanych szczepów, których nawet najnowsze systemy testowe nie rozpoznają. Ta sama sytuacja z infekcją i przeszczepem narządu dawcy.
