В 60-е годы завод МЗМА создал ряд успешных modele, które zostały pozytywnie przyjęte nie tylko w ZSRR, ale także za granicą. Stan i zakład pilnie potrzebowały napływu obcych walut, więc udział eksportu w programie produkcyjnym stawał się coraz większy. Aby zrekompensować niedobór samochodów na rynku krajowym w połowie lat 60. XX wieku, rozpoczęto budowę kilku fabryk samochodów, w tym powielacza AZLK w Iżewsku.
AZLK był specjalnie dla Iżewskiej Fabryki Samochodówwyprodukowano drugi zestaw dokumentacji technicznej i wyposażenia. Pierwszymi produktami były samochody marki Moskvich-408, wyprodukowane w ilości 300 sztuk w 1966 roku. Kilka lat później został zastąpiony przez "IZH-412" - "Moskwicz" z nowocześniejszym i mocniejszym silnikiem UZAM-412.
We wczesnych latach produkcji samochód Iżewskwyglądały identycznie jak produkty AZLK, tj. miał nadwozie z 408. modelu z okrągłymi reflektorami i wąskimi pionowymi tylnymi światłami. Jedyną różnicą były emblematy IZH na okładzinie chłodnicy i na kierownicy, a także w materiale wykończenia siedzeń. Wczesne numery "Moskali" w Iżewsku odbywały się pod znakiem firmowym "Saturn". Nazwa ta znalazła odzwierciedlenie we wczesnej wersji emblematu rośliny, stylizowanego na planetę Saturn z pierścieniem.
Do 1969 roku maszyny otrzymały nowy projekt kratkichłodnica samochodowa. Jeśli wcześniej posiadał trzy belki poziome (emblemat znajdował się na belce środkowej), to nowa opcja projektowa przewidywała dwie belki (emblemat znajdował się między nimi). Zdjęcie „IZH-412” z różnymi typami kratek poniżej.
Ale wkrótce ciało zostało zmienione przez analogię z AZLK:są nowe poziome tylne światła. Ale jeśli w Moskwie do tej zmiany dodano nową osłonę chłodnicy i prostokątne reflektory, to IZH-412 zachował stary projekt przedniej części nadwozia. Dopiero w latach 1972-1974 wyprodukowano partię samochodów z grillem chłodnicy i reflektorami podobnymi do AZLK. Zmiana ciała znalazła odzwierciedlenie w indeksie modelu - został on zastąpiony przez IZH-412IE.
Kontynuowano wypuszczanie samochodu bez zmian zewnętrznychdo 1982 roku, kiedy to odnowiono Moskwicza. IZH-412 otrzymał zewnętrzne klamki wpuszczone w panele drzwi oraz przeprojektowaną osłonę chłodnicy pomalowaną na czarny matowy kolor. Kierunkowskazy i światła postojowe, wcześniej umieszczone w rogach nadwozia pod reflektorami, przesunęły się na boki osłony chłodnicy. Zmieniona wersja otrzymała indeks „IZH-412IE028”.
Mniej więcej w tym samym czasie nastąpiło zjednoczeniekonstrukcja podłogi nadwozia sedana podstawowego i dostawy „Moskwicz-2715”, popularnie nazywanego „plackiem”. Sedan otrzymał podłogę nadwozia z dodatkowymi elementami wzmacniającymi między przednią a tylną ramą pomocniczą.
Główna różnica między maszynami 408 i 412pokolenia stały się nową jednostką napędową. Silnik Moskvich-412 został opracowany w biurze projektowym MZMA pod kierownictwem I.I. Okuneva. Eksperymentalne wersje silnika były gotowe w 1964 roku. Doprowadzenie i ulepszenie rozwiązań właściwych dla silnika zajęło kilka lat. Jednym ze stanowisk testowych był wyścigowy Moskvich-G4M wyposażony w 92-konną wersję nowego silnika. Początkowo planowano rozpocząć produkcję silników na terenie nowej fabryki silników MZMA. Ale fabryka musiała zostać zbudowana, co wymagało czasu i inwestycji. Dlatego produkcja została przeniesiona do fabryki silników lotniczych w Ufie.
Podczas opracowywania silnika projektanci pożyczyliczęść rozwiązań dla silnika BMW M10, który miał podobną pojemność 1,5 litra. Jednak silnik Moskvich-412 nie jest kopią tej jednostki napędowej. Powszechna jest koncepcja bocznie przechylonego bloku cylindrów (i pod tym samym kątem 20 stopni od pionu) i układu zaworów w głowicy w kształcie litery V.
Ciało modelu "Moskvich-408" zostało opracowane w ramachmontaż małego silnika MZMA-408. Ta sama komora silnika została odebrana przez nadwozie "Moskwicza-412". Przy pionowym ustawieniu bloku 412-ty silnik po prostu nie zmieściłby się pod maską samochodu. Odchylenie bloku na bok umożliwiło zmniejszenie wysokości zespołu napędowego i zamontowanie silnika w ciasnej komorze silnika nadwozia. W tym samym celu pompa układu chłodzenia została przeniesiona na miejsce. Zamiast tradycyjnego przedniego końca silnika został on umieszczony z boku, obok pierwszego cylindra.
Kątowe ustawienie zaworów pozwoliło na stworzenie półkulistej komory spalania i zapewnienie optymalnych warunków wymiany gazowej w cylindrach.
Aluminiowy blok cylindrów został wyposażony włatwo wymienialne tuleje żeliwne. Dlatego remont silnika nie wymagał skomplikowanego wyposażenia do wytaczania cylindrów. Zawory były napędzane przez wahacze i wałek rozrządu w głowicy bloku. Do obracania wałka rozrządu zastosowano niezawodny napęd łańcuchowy. Pompa oleju została umieszczona poza skrzynią korbową silnika, co umożliwiło zastosowanie miski olejowej o dowolnym kształcie.
Dzięki nowoczesnej konstrukcji silnik nie ustępował zagranicznym odpowiednikom ani pod względem mocy, ani elastyczności.
