Россияне каждый год отмечают эту дату — 15 Luty, dzień wycofania wojsk z Afganistanu. W 1989 r. Rząd Związku Radzieckiego ostatecznie wycofał ograniczony kontyngent wojsk z terytorium tego państwa. Ta straszna wojna, o której początkowo milczeli, przyniosła ból i ból wielu rodzinom.
Trwała wojna afgańska o naród radzieckidziesięć lat. Dla naszego wojska zaczęło się to w 1979 roku, 25 grudnia, kiedy pierwsi żołnierze zostali wrzuceni do Afganistanu. Wtedy gazety o tym nie pisały, a żołnierzom służącym w Afganistanie zabroniono mówić swoim bliskim, gdzie są i co robią. Dopiero w 1989 roku, 15 lutego, wojska radzieckie ostatecznie opuściły terytorium tego wschodniego kraju. To było prawdziwe święto dla naszego kraju.
W straszliwej i krwawej wojnie została wydanaodważny punkt. A w Związku Radzieckim, a później w Federacji Rosyjskiej i państwach - byłych republikach Kraju Sowietów, zaczęli obchodzić 15 lutego. Dzień wycofania wojsk z Afganistanu to nie tylko okazja do oddania hołdu pamięci tych, którzy zginęli w tej strasznej wojnie. To także znak, że trzeba dbać o tych, którzy przeszli bezsensowną i bezużyteczną wojnę, która trwała prawie 3340 dni. Dłużej niż podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.
Światowa społeczność postępowa od dawnawezwał Związek Radziecki do wycofania swoich sił zbrojnych z Afganistanu. Coraz częściej takie postulaty zaczęły być słyszane w samym kraju. Negocjacje trwały długo i ciężko. W kwietniu 1988 osiągnięto pewną jasność. W tym dniu w Szwajcarii, przy bezpośrednim udziale przedstawicieli ONZ, ministrowie spraw zagranicznych Pakistanu i Afganistanu podpisali tzw. Porozumienia Genewskie. Rozmawiali o ostatecznym uregulowaniu niestabilnej sytuacji w Afganistanie.
Zgodnie z tymi porozumieniami Związkowi Radzieckiemu nakazano wycofanie ograniczonego kontyngentu swoich żołnierzy w ciągu 9 miesięcy. To była naprawdę fatalna decyzja.
Samo wycofywanie wojsk rozpoczęło się w maju 1988 roku.Ostateczna data zakończenia wojny w Afganistanie przypadła na rok 1989. 15 lutego to dzień wycofania wojsk z Afganistanu, dzień, w którym ostatni radziecki żołnierz opuścił terytorium tego kraju na zawsze. To znacząca data w historii naszego państwa.
Ze swojej strony Stany Zjednoczone Ameryki i Pakistan, zgodnie z porozumieniami genewskimi, musiały zaprzestać udzielania mudżahedinom jakiegokolwiek wsparcia. To prawda, że ten warunek był naruszany przez cały czas.
Jeśli wcześniej tak zrobił rząd radzieckigłówny nacisk na użycie siły do rozwiązania problemu afgańskiego, po dojściu Michaiła Gorbaczowa do władzy w ZSRR radykalnie zmieniono taktykę. Zmienił się wektor polityczny. Teraz na pierwszy plan wysunęła się polityka pojednania narodowego.
To był jedyny sposób na wyjście z przedłużającego się konfliktu. Negocjuj, przekonuj, nie strzelaj!
Pod koniec 1987 r. Przywódcą Afganistanu został Mohammad Najibullah.
Opracował bardzo progresywny programzaprzestanie działań wojennych. Zaproponował, że przejdzie do dialogu i zaprzestanie strzelania, uwolni bojowników i tych, którzy byli przeciwnikami reżimu z więzień. Zasugerował, że wszystkie strony szukają kompromisu. Ale opozycja nie poszła na takie ustępstwa, Mudżahedini chcieli walczyć do samego końca. Chociaż zwykli żołnierze zdecydowanie popierali opcję rozejmu. Rzucili broń i szczęśliwie wrócili do pokojowej pracy.
Należy zauważyć, że inicjatywy Najibullah są całkowicienie podobało się Stanom Zjednoczonym i innym krajom zachodnim. Miały one na celu kontynuowanie walki. Jak wspomina generał pułkownik Boris Gromov w swoich wspomnieniach, jego oddziały przechwyciły 417 karawan z bronią tylko od lipca do grudnia 1988 roku. Zostali wysłani do mudżahedinów z Pakistanu i Iranu.
Niemniej jednak zwyciężył zdrowy rozsądek, a decyzja o opuszczeniu Afganistanu przez wojska radzieckie do ich ojczyzny stała się ostateczna i nieodwołalna.
Od tego czasu co roku 15 lutego - Dzień Pamięciżołnierzy poległych w wojnie w Afganistanie obchodzony jest na szczeblu państwowym we wszystkich republikach byłego Związku Radzieckiego, których obywatele zginęli w Afganistanie. A straty w tej bezsensownej bitwie były znaczne. Cargo-200 stał się znany w wielu miastach Związku Radzieckiego. Ponad 15 tysięcy naszych chłopaków zginęło w sile wieku w Afganistanie. W tym samym czasie Armia Radziecka poniosła największe straty. Zabity na frontach i zaginiony 14.427 osób. Również 576 osób, które służyły w Komitecie Bezpieczeństwa Państwa i 28 pracowników Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, zostało umieszczonych na liście zmarłych. 15 lutego to Dzień Pamięci tych dzieci, tych, które spotkały swoją ostatnią godzinę na dalekiej afgańskiej ziemi, które nie miały czasu pożegnać się z matkami i bliskimi.
Wielu żołnierzy wróciło z tej wojny zosłabione zdrowie. Według oficjalnych statystyk ponad 53 tysiące osób zostało rannych, wstrząśniętych i różnych urazów. Obchodzone są każdego 15 lutego. Dzień Wojownika Międzynarodowego to okazja do spotkania się z innymi żołnierzami, z tymi, z którymi dzielili się żołnierską racją i ukrywali się przed ciężkim ogniem w wąwozach, z którymi udali się na rekonesans i walczyli z „duchami”.
Mieszkańcy również ponieśli ogromne straty podczas tej wojny.Afganistan. Nadal nie ma oficjalnych statystyk w tej sprawie. Ale, jak mówią sami Afgańczycy, podczas działań wojennych setki tysięcy ich rodaków zginęło od kul i pocisków, wielu zaginęło. Ale najgorsze jest to, że ogromne straty wśród ludności cywilnej nastąpiły właśnie po odejściu naszych wojsk. Dziś w tym kraju jest około 800 tysięcy osób niepełnosprawnych, które odniosły obrażenia podczas wojny w Afganistanie.
15 lutego, Dzień wycofania wojsk z Afganistanu, rRosja i inne byłe republiki radzieckie obchodzone są jako święto państwowe. Jednak dla matek i ojców nie było nic lepszego niż świadomość, że ich syn nie zostanie wysłany do służby w Afganistanie. Niemniej jednak w 1989 r., Wraz z wycofaniem wojsk, kierownictwo wojskowe doświadczyło wielkich trudności. Z jednej strony Mudżahedini stawiali opór w każdy możliwy sposób. Wiedząc, że 15 lutego (dzień wycofania wojsk radzieckich) to data ostateczna, zintensyfikowali działania wojenne. Chcieli pokazać całemu światu, jak uciekają żołnierze radzieccy, jak porzucają rannych i zabitych. Strzelali na oślep, aby udowodnić swoją wyższość.
Z drugiej strony kierownictwo Kabulu doskonale zdawało sobie sprawę, że bez pomocy armii radzieckiej kraj byłby bardzo trudny, a także poprzez pewne działania zapobiegły wycofaniu wojsk.
Pomysł wycofania wojsk był niejednoznacznyniektóre osoby publiczne w samym Związku Radzieckim. Uważali, że po tylu latach wojny nie da się skapitulować i wyjechać bez zwycięstwa. To było równoznaczne z porażką. Ale tylko ci, którzy nigdy nie ukryli się przed kulami, nie stracili towarzyszy, mogli tak rozumować. Jak wspomina Boris Gromov, dowódca 40 Armii w Afganistanie, tej wojny nikt nie potrzebował. Dało to naszemu krajowi absolutnie nic poza ogromnymi stratami ludzkimi i ogromnym smutkiem.
Ta data to 15 lutego, Dzień Afganistanunasz kraj stał się naprawdę tragiczny. Ale jednocześnie, w ten lutowy dzień, ustalono ostatni punkt tej bezsensownej dziesięcioletniej wojny.
15 lutego, Dzień Afganistanu - uroczysty ismutny, zawsze przechodzi ze łzami w oczach i bólem w sercu. Żyją matki tych, którzy nie wrócili z wojny w Afganistanie. W szeregu parad są mężczyźni, którzy w tamtych latach byli chłopcami i wcale nie rozumieli, o co walczą. Pozostało wielu, którzy wrócili z tej wojny nie tylko z kalekimi duszami, ale także z odwróconymi losami.
Nasz naród z wielką czcią oddaje cześć czynom tych, którzy wykonywali porządek państwowy, ryzykując życiem i zdrowiem. Ta wojna to nasz ból i nasza tragedia.
Każdego roku 15 lutego jest dniem pamięci tych, którzy zrezygnowali ze służby wojskowej bez złamania przysięgi.
