Fani grupy Depeche Mode są bardzo zainteresowani albumami, dyskografią i funkcjami tworzenia poszczególnych piosenek. Porozmawiamy o tym wszystkim szczegółowo w tym materiale.
Porozmawiajmy o nich w kolejności.Speak & Spell to debiutancki album nagrany w 1981 roku. Tytuł płyty zaczerpnięty został z elektronicznej zabawki składającej się z klawiatury i syntezatora mowy. Głównym kompozytorem był Vince Clarke.
Album to mroczne i poważne dzieło.Od tego momentu Martin Gore stał się głównym i właściwie jedynym autorem piosenek grupy. Taka sytuacja utrzymywała się do 2001 roku. Zespół wykonał piosenkę Leave in Silence w wersji akustycznej w Paryżu w ramach trasy Touring the Angel, która odbyła się w 2006 roku.
To pierwszy album grupy nagrany zAlana Wildera. W tej pracy zachodzą znaczące zmiany w stylu zespołu. Płyta ma wyraźny industrialny dźwięk. Treść utworów wyróżnia głęboki liryzm. Kompozycje odzwierciedlały wątki polityczne i społeczne.
Kontynuujemy naszą rozmowę o Depeche Mode.Dyskografia zespołu była kontynuowana w 1984 roku albumem Some Great Reward. Brzmienie tej płyty pokazuje, że muzyka zespołu staje się coraz bardziej ponura i mroczna. Ogólny ton tej pracy świadczy o niewielkiej zależności od słów.
Wyjątkiem jest kompozycja People AreLudzie. Potępia rasizm. Jednocześnie album wypełniony jest refleksjami na temat życia i świata. Można to nazwać romantycznym. W 2006 roku ta praca została wznowiona w USA i Wielkiej Brytanii.
Mowa o jedynej płycie na pięciu utworach, której głównym wokalistą był Martin Gore. Pozostałe kompozycje wykonał Dave Gahan.
Kolejny album nosi tytuł Music for the Masses,został wydany w 1987 roku. Płyta odniosła ogromny sukces w Stanach Zjednoczonych. W tej pracy pojawiły się nowe style muzyczne. Ta płyta ma nieco eksperymentalne brzmienie. Alan Wilder zwrócił szczególną uwagę na próbki i aranżacje.
W kompozycjach można usłyszeć dużą liczbę pełnoprawnych partii gitarowych. Piosenki mają melancholijne i niepokojące brzmienie. Album wywołał gwałtowny wzrost popularności zespołu w Stanach Zjednoczonych.
Kolejna płyta Violator została wydana w 1990 roku.Ważną rolę w promocji i tworzeniu albumu odegrali Flood – producent, Francois Kevorkian – realizator dźwięku oraz Anton Corbijn. Ten ostatni zaprojektował okładkę, stworzył zdjęcia reklamowe i nakręcił akompaniamenty wideo do występów koncertowych i piosenek.
To jest najbardziej znane i komercyjneudana praca zespołu. W 1996 roku album otrzymał trzykrotną platynę. W ramach wsparcia tej pracy zespół wydał cztery single, a także rozpoczął światową trasę koncertową, która obejmowała koncerty w Europie, Japonii, Australii i Ameryce Północnej.
Kolejny album nosił tytuł Songs of Faithi Devotion i został wydany w 1993 roku. Podczas produkcji tej płyty zespół po raz pierwszy zrekrutował dodatkowych muzyków i wokalistów. Podczas nagrywania kompozycji One Caress zwróciła się o pomoc do orkiestry symfonicznej. Album jako całość okazał się niezwykle harmonijny, elektronika gra w nim rolę wspierającą. Do głosu doszły instrumenty „na żywo”, a także głos solisty. Dzieło to bez przesady można nazwać początkiem nowej ery w historii grupy.
Kolejny album nosił tytuł Ultra i został wydany wświatło w 1997 roku. Album zajął pierwsze miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. W rezultacie piosenki, które ukazały się jako single, stały się hitami. Do 2006 roku płyta sprzedała się w 584 000 egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych.
Alan Wilder nie był zaangażowany w nagranie albumu.W latach 1995-1996 Martin Gore nieustannie namawiał zespół do nagrywania nowego materiału. Dave od czasu do czasu pojawiał się na sesjach. W tym samym czasie nagranie jakiejkolwiek partii wokalnej zajęło mu tygodnie. Gore zaczął myśleć o rozpadzie grupy.
W 1996 roku Gahan zaczął uczęszczać na kursrehabilitacja, która miała go uratować od narkomanii. W rezultacie zespół kontynuował pracę nad albumem, współpracując z producentem Timem Simenonem. Rekord został nagrany.
Pierwotnie planowano wydanie wyłączniepojedynczy. Funkcje Wildera przejął Tim Simenon i jego zespół: programista, inżynier dźwięku i klawiszowiec. Podczas spotkania Martin Gore powiedział Simenonowi, że chciałby nadać płycie brzmienie typowe dla hip-hopu.
Teraz wiecie więcej o zespole Depeche Mode. Dyskografia Flac zasługuje na szczególną uwagę, ponieważ to właśnie ten format pozwala słuchać kompozycji w najwyższej jakości.
