Na pierwszy rzut oka biografia Eduarda ManetaWydaje się dość różowy i pokazuje nam ulubieniec losu artysty. Urodził się w zamożnej, szanowanej rodzinie, która otrzymała doskonałe wykształcenie, kręcił się w wyższych sferach, podróżował i zajmował się swoim ulubionym biznesem - malarstwem. Czego jeszcze potrzebuje człowiek, aby uważać się za szczęśliwego? Ale nie! Nie takie proste ...
Urodzony 01.23.1832 r. Ojciec - prawnik, matka - córka ambasadora.
Postać Mane'a była inteligentnym buntownikiem.Wywierając na niego presję, próbując narzucić mu swoją wolę, jego rodzice nie spotkali się z oczywistym oporem z jego strony. Nie wiążąc swojej przyszłości z żadnymi zawodami innymi niż rzemiosło artystyczne, facet potajemnie nie ustępował. „Będziesz prawnikiem, jak twój ojciec”. „Oczywiście mamo, to dla mnie zaszczyt”. Wtedy „nagle” nie zdaje egzaminów wstępnych. To jego charakterystyczny sposób radzenia sobie z próbami złamania jego woli.
Po kłótni z rodzicami yunga osiada na żaglówce i ucieleśniając od dawna spełniane marzenie o Rio de Janeiro.
Po powrocie uczeń organizuje artystęskandaliczna reputacja Toma Couture'a, autora sensacyjnego obrazu „Rzymianie epoki upadku”, przedstawiającego orgię. Relacje między Couture i Manetem rozwijają się paskudnie, ale młody artysta cierpliwie przechodzi szkolenie od mistrza do końca.
Komunikowanie się ze znanymi artystami, poetami,pisarzy i czerpiąc inspirację z ich twórczości, Edouard Manet rozwija swój indywidualny styl malarski. Wśród jego przyjaciół i inspiratorów: Charles Baudelaire, Emile Zola, Renoir, Monet i inni.
Mimo odrzucenia jego dzieł przez krytyków był artystą znanym, akceptowanym zarówno wśród impresjonistów, jak i wśród mistrzów innych dziedzin malarstwa.
Talent Maneta jest rozpoznawany o zachodzie słońcajego życie. W 1881 r. Został odznaczony Medalem Salonowym, a jakiś czas później Orderem Legii Honorowej. W tym czasie Edgar Manet już nie maluje, sparaliżowany z powodu ataksji mózgu. 30 kwietnia 1883 roku artystka opuszcza grzeszną ziemię bez amputacji nogi, mając 51 lat.
Od tego czasu Édouard Manet nie podejmuje żadnych prób innowacjijego pierwsza samodzielna praca. Ale wraz ze śmiercią ojca i otrzymaniem spadku, ucieczka jego myśli zostaje wyzwolona, nie obciążona finansową zależnością od malarstwa. Swoboda twórcza artysty w 1863 roku ujawnia światu pierwsze z jego skandalicznych arcydzieł - „Śniadanie na trawie”, przedstawiające nagą kobiecą naturę w towarzystwie ubranych mężczyzn. Realizując śmiałe wyzwanie dla moralności publicznej, obraz nadaje się do zakazu wystawiania przez oficjalny salon. Jest uznawany za nieprzyzwoity, a sam Edouard Manet jest oskarżany o niemoralność za jego napisanie.
Dalsza praca Edouarda Maneta się nie zmieniaskupia się i kontynuuje swoją linię. Rok 1865 to rok narodzin „Olimpii”, co wywołało jeszcze bardziej bezlitosną krytykę i nieporozumienia ze strony miłośników sztuk pięknych. Edouard Manet ośmiela się przedstawić na niej nagą kobietę w swoim współczesnym wnętrzu, a nie w klasycznym stylu antyku, przyjętym przez francuskich artystów. Zostało to odebrane przez krytyków jako niesłychana hipokryzja. Biedne piękno przedstawione na płótnie natychmiast zyskało niepochlebne określenia „dziwki, która wyobraża sobie, że jest królową” i „bezwstydnej dziewczyny, która wyszła spod pędzla Maneta”.
Ponadto „Olimpia” została napisana w dużej skalipłótno, które jest dopuszczalne tylko w przypadku obrazów historycznych, które również dodawały oliwy do ognia oburzenia krytyków. Obraz gromadzi wokół siebie wiele osób tylko po to, by być wyśmiewanym i przeklinanym.
A teraz Edouard Manet, którego biografiawolny od rozpusty i rozpusty, który przez całe życie kochał tylko jedną kobietę - Suzanne Leenhoff, zyskuje wyjątkowo paskudną reputację. Zmęczony takimi plotkami artysta Edouard Manet opuszcza na krótki czas swoją ojczyznę. Ale po powrocie nadal pracuje na swój sposób, nie poddając się. To najbardziej denerwuje krytyków.
Manet dokonał swego rodzaju zamachu stanurozumienie sztuk pięknych tamtych czasów. Poprzez ciągłe eksperymenty z kolorem i formą położył podwaliny pod rozwój wielu nowych kierunków w malarstwie francuskim. Kwestionował nienaruszalność stylów malarskich w malarstwie przełomu XIX i XX wieku: klasycyzm, realizm, impresjonizm. Przykładem śmiałości i nowatorstwa w tematach swoich obrazów zainspirował wielu młodych artystów do poszukiwania nowych sposobów ujawniania obrazów.
Edouard Manet nie był pewientematy jego prac, na przemian pejzaż z portretem, martwa natura ze scenami z życia. Preferowanie kolorów było również poddawane ciągłemu eksperymentowi: ciemne, grube, kontrastowe, zastępowano jaśniejszymi, jasnymi.
Jak to często bywa, określenia „geniusz”artysta ”,„ wielki Manet ”i inne pochlebne recenzje za życia, których nigdy nie słyszał. Prawdziwa sława przyszła do jego twórczości wiele lat po jego śmierci, a zaczęła się od tej samej „Olimpii” - „bez smaku” i „wulgarnej”.
Teraz obrazy Maneta szacuje się na miliony funtów: od siedmiu do pięćdziesięciu sześciu.
„Zaskoczona nimfa”.Obraz, którego fabuła otwiera widza na przerażone spojrzenie nimfy bandażującej kolano, już dziś zadziwia koneserów malarstwa. Na początku ubiegłego wieku oryginalna fabuła tego obrazu została odebrana przez krytyków jako policzek w obliczu malarstwa klasycznego.
"Samobójstwo".Ze względu na ostrość fabuły płótno nie zostało uznane za godne ekspozycji w Salonie Narodowym i przez wiele lat gromadziło się w pracowni artysty. W tej chwili praca znajduje się w prywatnej kolekcji Emila Georga Bührle w Zurychu.
Arcydzieło olejne „Kąpiący się w Sekwanie”podlegał również zakazowi prezentowania go publiczności w oficjalnym Salonie, wystawianym tylko w Salonie Wygnańców. Nietypowy jak na tamte czasy sposób wykonania obrazu skłonił publiczność do traktowania go z uprzedzeniem.
Podobny los prześladuje wielu artystów i ich dzieła. Dopiero po latach, a czasem stuleciach, zostają uznani za geniuszy.
