Nagość lub nagość jest jednym zpodstawowe gatunki malarstwa. Tak było w czasach prehistorycznych (pamiętajmy o kamieniu „Wenus”). W całej historii ludzkości artyści odczuwali największe zainteresowanie nagim ciałem, które nie wyblakło do dziś. „Akt” w malarstwie XXI wieku wchłonął wielowiekowe doświadczenia związane z przedstawieniem ciała.
Prymitywny artysta widział w obrazie ciała(głównie kobieta) był symbolem płodności i nadał jej odpowiednie proporcje. Wraz z rozwojem cywilizacji zmieniły się również kanony wizerunku osoby: w starożytnym Egipcie pojawiły się pierwsze kanoniczne obrazy ludzi, które później ustąpiły miejsca greckim rzeźbom i freskom.
W starożytnej Grecji sięgnął kult nagiego ciałaapogeum - nagość nie była uważana za nieprzyzwoitą i wyzywającą, obrazy atletycznych ciał były wykonywane w pełnej zgodności z anatomią i odkryciami naukowców (przykładem jest złoty podział).
Wraz z rozprzestrzenianiem się chrześcijaństwa nagośćw malarstwie gwałtownie straciła grunt pod nogami - nagość stała się uosobieniem grzeszności i demonicznej pokusy. Niemniej jednak ilustracje niektórych scen biblijnych nie mogły obejść się bez obrazów nagiego ciała.
Pod koniec średniowiecza nagość straciła swój status.zakazany owoc, a wraz z nadejściem renesansu rozpoczął się nowy rozkwit malarstwa, w tym aktu. Antropocentryzm, charakterystyczny dla myślicieli renesansu, ucieleśniał się w sztukach wizualnych. Akt na obrazach Rafaela, Michała Anioła, Da Vinci i innych artystów tamtych czasów stał się integralną częścią ich świeckich obrazów i murali kościelnych. Pojawiły się prawdziwie rozpoznawalne style autorskie - stosów masywnych ciał tego samego Michała Anioła trudno nie rozpoznać.
W XVI wieku ponownie nastąpiło odejście odnaturalność, zmieniły się idee estetyczne i wyłonił się nowy kanon piękna, który obejmował nienaturalnie wydłużone proporcje ciała. Wkrótce pod wpływem kontrreformacji kościół ponownie potępił nagość. Ale na początku XVI wieku manieryzm ponownie ustąpił naturalności. Okres ten zrodził wielkich mistrzów, takich jak Caravaggio, Rembrandt i Rubens, ukazujących całe ludzkie ciało, cokolwiek to znaczy. Przedstawiali nie tylko piękno, ale także wady. Nagość w malarstwie tych artystów charakteryzuje się głębokim psychologizmem.
Nadchodzący okres klasycyzmu (XVIII wiek)położyć kres badaniom psychologicznym. Tym razem nastąpił powrót do starożytnej tradycji z jej surowym ideałem piękna. Ale im dłużej ten okres trwał, tym bardziej ta tradycja ulegała degeneracji, a do połowy XIX wieku klasycyzm przekształcił się w suchy akademizm, charakterystyczny dla oficjalnego malarstwa tego czasu.
Protest zapowiedzieli impresjoniści - „Śniadaniena trawie ”i„ Olympia ”Manet, wywołując skandal, stały się początkiem nowej ery. Naga natura w malarstwie wreszcie pozbyła się świętoszkowatej pseudo-moralności i znalazła prawdziwą wolność.
Na początku XX wieku rozpoczęła się era wolności.Każdy artysta uzyskał prawo do interpretowania ludzkiego ciała na swój sposób, co dało niesamowity efekt. „Dziewczyny z Awinionu” Picassa i martwe natury dziewczyny Matisse'a, prostytutki Georges'a Rouaulta - policzek tradycyjnej sztuki, która dała początek sztuce nowego wieku.
Wielu poszło ścieżką uproszczenia, inni -brak uprzedmiotowienia. Naga natura we współczesnym malarstwie jest przedmiotem swobodnej interpretacji artystycznej, której efektem jest całe spektrum tego nurtu, od abstrakcji po hiperrealizm.
