Czy lubisz czytać i być na bieżąco z nowymi książkami? Wtedy erotyczna trylogia brytyjskiej Erici Leonard, lepiej znana pod pseudonimem E.L. James, nie minęła cię.
Pierwsza książka została napisana „Pięćdziesiąt twarzyszary ”, który widział świat w 2011 roku. Nieco później tego roku ukazała się powieść Fifty Shades of Darker, aw 2012 roku trylogia zakończyła się książką 50 Shades of Freedom. Podsumowanie najnowszej powieści, a także recenzje czytelników, omówimy w tym artykule.
Kto pisze popularne książki?Nic dziwnego, że najpopularniejsze bestsellery są pisane przez zwykłych ludzi, którzy nie mają specjalnego wykształcenia związanego z filologią czy dziennikarstwem. Na przykład ukochany na całym świecie „Harry Potter” został napisany przez zwykłą nauczycielkę JK Kathleen Rowling. Erica Leonard była gospodynią domową wychowującą dzieci do 2011 roku. Po popularności, która do niej dotarła, przyznała, że od dzieciństwa uwielbiała pisać, ale nie publikowała swoich dzieł. Poważnie porwana sagą wampirów Stephenie Myers, Erica Leonard napisała pracę z postaciami z książki Myersa zatytułowaną „Master of the World” i umieściła ją na stronie, na której zamieszczono fanfiction. Fani „Zmierzchu” docenili kreację Eriki, a liczba wyświetleń była niemal rekordowa. Następnie Leonard podzielił pracę na trzy części i przekształcił ją w osobną pracę, niezależną od „Sagi”. Wydawca z Australii, dostrzegając zainteresowanie opinii publicznej pracą Eriki, zaproponował usunięcie książki z otwartego dostępu i sprzedaż zarówno w formie elektronicznej, jak i papierowej. Potem zainteresowanie pracą tylko wzrosło, a większa firma, Vintage Book, wykupiła prawa do publikacji od australijskiego wydawnictwa. Trylogia składa się z książek „50 odcieni szarości”, „50 odcieni ciemniej” i „50 odcieni wolności”. Poniżej przedstawiamy podsumowanie ostatniej pracy.
Wszystkie trzy części trylogii opowiadają o znajomości i wspólnej zabawie absolwentki college'u Anastacii Steele i bogatego biznesmena Christiana Greya.
W rzeczywistości nie ma w fabule nic niezwykłego, jeśliani jednego szczegółu - w pracy jest mnóstwo pikantnych scen z opisem szczegółów BDSM. Erica nazywa swoją pracę powieścią psychologiczną i ostrzega, że bigoci nie zrozumieją jej pracy i będą nieprzyjemnie zszokowani. Jednak ogromny popyt na powieść sugeruje, że w naszym świecie jest znacznie mniej bigotów niż rozwiniętych i wolnomyślicieli. Tymczasem czytelnicy amerykańscy i brytyjscy docenili książki Eryki (która opublikowała pracę pod pseudonimem E.L. James) znacznie bardziej niż rosyjskojęzyczna publiczność.
Lubisz być odkrywcą sztukidziała i nie interesuje Cię podsumowanie? W takim razie nie czytaj tej części artykułu, ponieważ wszystkie tajemnice zwrotu akcji zostaną ujawnione w kilku zdaniach!
Więc jeśli jesteś młodą damą, musisz nią byćnowoczesna mama ma czas, aby ci powiedzieć, że przelotny seks rzadko kończy się ślubem. Tak się stało historycznie. Pięćdziesiąt twarzy wolności jest wręcz przeciwnie. Pomimo szybko pokręconych relacji między Anastacią i Christianem, w ostatniej książce wszystko dzieje się z nimi w najlepszych tradycjach opowieści o Kopciuszku. Namiętna i barwna powieść musi koniecznie mieć logiczne zakończenie - o tym pisał E.L. James w ostatniej części trylogii. „Fifty Shades of Freedom” nie jest już tak hojny ze scenami o charakterze erotycznym, ale jest w nim dużo miłości. Panna Steele zostanie panią Grey i będą żyć długo i szczęśliwie z Christianem.
Książka „50 odcieni wolności” rozpoczyna się prologiem,który opisuje, jak mały chłopiec znajduje martwą matkę i nie może sobie tego uświadomić. To jest chrześcijanin. Następnie autorka zostaje przeniesiona do Anastacii, jej myśli o ślubie.
W tej części autor dokonuje ciekawego posunięcia:Czytelnik nie może zrozumieć, czy to marzenie Anastacii o ślubie, czy rzeczywistość. Potem okazuje się, że ślub odbył się, główni bohaterowie pobrali się i spędzili razem wspaniały miesiąc miodowy. Anu jest zirytowana tym, że jest stale monitorowana przez ochronę Christiana, ale rezygnuje z tego. Christian okazuje się też bardzo zazdrosnym małżonkiem. Na przykład scena jest żywo opisana, kiedy podczas opalania Anastacia zdjęła górę kostiumu kąpielowego, a następnie zasnęła i przewróciła się na plecy. Z tego powodu miała poważny skandal z mężem.
Tajemniczy złoczyńca, który pojawił się w drugiej części pracy, ponownie ujawnia swoją złą twarz dzięki autorowi E. Jamesowi.
Dostaje „Pięćdziesiąt twarzy wolności”detektywa cieniu, gdy na pierwszy plan wysuwa się były szef Anastacii. Jest zły, że stracił pracę i porywa siostrę Christiana, podając jej narkotyki. Leila wydaje się tylko przypominać jej o sobie. Christian pozwala jej odejść bardzo łatwo, a Anu jest tym przerażony - czy kiedykolwiek będzie w stanie tak łatwo ją porzucić?
Okazuje się, że Ana jest w ciąży z powodu zaginięcia lekarzaprocedura. Christian jest wściekły, że jeszcze nie zaplanowali dziecka. Przez chwilę Anastacia myśli o aborcji, ale Wewnętrzna Bogini ją zniechęca.
Aby ocalić porwaną siostrę Christiana, Mię,Ana celowo kłóci się z mężem i udaje, że go zostawia. To bardzo dramatyczna scena, a szczególnie wrażliwi czytelnicy mogą nawet płakać. Christian uważa, że dzieje się tak z powodu jego pieniędzy, ponieważ po ślubie umowa małżeńska nie została sporządzona. Anastacia celowo gra tę scenę, żeby Jack nie zrozumiał jej planu - on ją obserwuje.
Udaje jej się oszukać byłego szefa i strzelaćjego udo. Jednak Anu zostaje ciężko pobity. Kiedy odzyskuje przytomność, słyszy, jak Christian pyta, czy z dzieckiem wszystko w porządku, a po usłyszeniu pozytywnej odpowiedzi cieszy się z tego.
Sekret Jacka zostaje ujawniony.Zanim Christian został zabrany przez Szaraków, on i Jack, również sierota, mieszkali razem z rodzicami zastępczymi. Tak się złożyło, że Szaraki wybrali Christiana. Jack wierzył, że gdyby został wybrany, to wszystkie pieniądze Szaraków byłyby do jego dyspozycji.
Trzecia część trylogii kończy się tym, że Anastacia spodziewa się córki, a jej syn dorasta przystojny.
Christian nie zrezygnował z seksupreferencje, dlatego intymnej strony życia małżonków nie można nazwać nudną. Autor pokazuje, że bez względu na to, jak silna jest miłość, w łóżku wciąż może istnieć gra „pana” i „niewolnika”. W trzeciej części należy zaznaczyć, że scen z łóżka jest znacznie mniej, ale oczywiście zmysłowa erotyka, tak ukochana przez czytelników, nigdzie nie odeszła. „50 Shades of Freedom” to ostatnie dzieło trylogii, choć fani zakładają, że czwarta część będzie logiczna.
Podsumowanie książki „50 twarzy wolności”które w zasadzie można powtórzyć w dwóch lub trzech zdaniach, nie szokuje, nie zaskakuje ani nie zachwyca współczesnego czytelnika. Być może na Zachodzie, pomimo szeroko reklamowanej wolnomyślicielstwa, twórczość Jamesa wywołała burzę emocji, ale w naszym kraju jej prace traktowano z humorem i chłodem. Jednocześnie lepiej nie mówić „nie czytałem, ale potępiam”, tylko zapoznać się z pracą i wyciągnąć własne wnioski.
Czy powinienem przeczytać książkę Erica James?Jeśli przeczytałeś pierwsze dwie części, to oczywiście będziesz zainteresowany tym, jak zakończyła się ta historia. Z jakiegoś powodu rosyjskojęzyczna publiczność była najbardziej podekscytowana następującym pytaniem, na które nie znaleziono odpowiedzi w trzeciej części: dlaczego Anastacia nadal miała BlackBerry, a nie iPhone'a? Wszystkie inne odpowiedzi zostały otrzymane i nie ma potrzeby mówić zbyt wiele o treści książki. „50 odcieni wolności”, którego krótkie podsumowanie opisaliśmy powyżej, nie wywołało takiego zachwytu jak pierwsza i druga część utworu. Czytelnicy przyznają, że jeśli w „50 odcieniach szarości” narracja była płynna, to w trzeciej części autorka najwyraźniej posunęła się za daleko w ujawnianiu tajemnic. Nawet tym, którzy lubią styl E. Jamesa, „Pięćdziesiąt twarzy wolności” wydawał się bardzo „waniliową” i „różową” powieścią.
Czytelnicy czekają na premierę drugiej części filmu(pierwsza została wydana 14 lutego, w Walentynki tego roku). Film kosztował 40 milionów dolarów i zarobił 161 milionów dolarów w Stanach Zjednoczonych i 546 milionów na całym świecie. Tymczasem ocena zdjęcia jest raczej niska, bo mimo szerokiej kampanii reklamowej jego ładunek semantyczny (podobnie jak książki) jest niewielki.
