Niko Pirosmani to artysta, którego życiepraktycznie nigdy nie udokumentowane, jakby taka osoba w ogóle nie istniała. Ale on był. Był i stworzył swoje proste i przeszywające obrazy tak proste, jak żył.
Jak dotąd nie udało się dokładnie ustalić, w którym rokuUrodził się gruziński artysta Pirosmani. Historycy sztuki sugerują, że stało się to w 1862 roku. Niko Piromanoshvili mieszkał w biednej chłopskiej rodzinie we wsi Mirzaani. Był najmłodszym dzieckiem i pomagał ojcu w pracach domowych. Jednak praca na ziemi go nie schwytała. Każdą wolną minutę poświęcił rysowaniu. Odtworzyłem wszystko, co go otaczało, na starym brązowym papierze ze skrawkiem ołówka: kępy winogron, popękany dzban, mały pies ...
W wieku ośmiu lat chłopiec traci ojca iwkrótce matka i starszy brat. Od tego czasu zarabiał na życie. Spaceruje po okolicznych wioskach i przeszkadzają mu małe prace na pół etatu. Oczywiście w tak trudnej sytuacji życiowej nie było mowy o żadnej edukacji, nie mówiąc już o sztuce. Jednak Niko nadal nauczył się czytać po rosyjsku i gruzińsku.
Od młodości wziął przyszły artysta Niko Pirosmanilekcje malarstwa od wędrownych mistrzów. Przyjął umiejętność namalowania na nich znaków sklepowych i tawern. W latach osiemdziesiątych Nico próbował otworzyć warsztat malarstwa artystycznego ze swoim przyjacielem, również artystą. Jednak pomysł ten zawiódł żałośnie: praktycznie nie było zamówień, a warsztat musiał zostać zamknięty.
Zaoszczędziwszy trochę kapitału, pracując jako dyrygent wkolejowy, Pirosmani inwestuje w handel nabiałem. Niko był jednak osobą kreatywną, handel był mu obcy. Otrzymywał jednak niewielki dochód ze sklepu mleczarskiego i to był koniec jego przedsiębiorczych wysiłków.
Początek XX wieku stał się całą erą kreatywnościPirosmani. Artysta całkowicie poświęca się sztuce. Ponownie wraca do produkcji znaków, a także lubi tworzyć panele dekoracyjne. W tym okresie Niko dużo maluje na ceratach za pomocą własnych farb. Był szczególnie dobry w czerni. Pirosmani dodał do popiołu sadzę z pieca, napar z kory dębu i kilka kropli oleju. Ceraty były białe lub czarne. A tam, gdzie trzeba było pokazać te odcienie, po prostu zostawił niepomalowane obszary. W ten sposób artysta opracował jedną ze swoich unikalnych technik. Szczególnie efektownie wygląda na portretach, nadając obrazowi niezwykłą głębię i penetrację.
W dziesiątych latach XX wieku uwagę zwraca się na Nikow kręgach zawodowych. Futurystyczny artysta Kirill Zdanevich nabywa dużą liczbę obrazów Pirosmaniego, z których część została zamówiona. Brat Cyryla, Ilya, opublikował artykuł o Niko „Nugget Artist” w lokalnej gazecie. A już w marcu 1913 obrazy samouków były wystawiane na wystawie w Moskwie. Oczywiście nie była to osobista wystawa, ale osobisty wielki sukces biednego chłopa z gruzińskiej wioski.
W 1916 roku udało się wreszcie zorganizować wystawę,gdzie prezentowane były tylko prace Pirosmaniego. Samorodek zyskał pewien rozgłos. Został zaproszony do Towarzystwa Artystów Gruzińskich, jego prace zaczęto kupować do prywatnych kolekcji. Jednak mimo to artysta Pirosmani, którego nazwisko kojarzyło się z autentyczną sztuką, zmarł w nędzy i nędzy.
Prymitywizm to styl malarski charakterystyczny dlaartysta Pirosmani jest artystycznym ucieleśnieniem dziecięcych rysunków. Naiwne w wykonaniu i szczere w składniku emocjonalnym, te obrazy nie niosą w sobie nic pompatycznego, zbędnego, powierzchownego. Tylko prostota postrzegania życia, cokolwiek by ono nie było. Niko szybko zremisował. Mógł stworzyć obraz w zaledwie kilka dni. Nie lubił niczego poprawiać ani modyfikować w pracy - jak się okazało, tak się stało.
Główne motywy w twórczości Niko Pirosmanianimalistyczny. Artysta przedstawiał zwierzęta spojrzeniem ludzkich oczu, dotykając, po których, jak się wydaje, za chwilę napłyną łzy. Przyjaciele Niko twierdzili, że przedstawiając zwierzęta, Pirosmani w rzeczywistości rysuje się bardziej niż żyrafa czy baranek. Ze względu na to, że zostały wykonane w oryginalnej technice, zwierzęta wyglądały szczególnie na bezbronne i samotne.
Jednym z ulubionych tematów był również obrazświęta i święta. Bogate stoły zalewają się jedzeniem, wino płynie jak rzeka, ludzie bawią się, zapominając o trudach życia. Wszystko to miało ogromny kontrast z realiami życia artysty - biednymi, głodnymi, samotnymi. Pirosmani malował też portrety, ale często nie z natury, ale po prostu przerysował obraz ze zdjęcia.
Niewiele zachowało się dzieł autorstwa artysty samouka. Zasadniczo możemy docenić pracę Pirosmaniego po jego szyldach dla sklepów i tawern.
Niko Pirosmani jest artystą, którego obrazyzdumiewa ich przenikliwością. Aktorka Margarita to praca, która była kiedyś wystawiana w Luwrze. Mówią, że nawet sama Francuzka, przedstawiona na płótnie, przyszła na wystawę i długo patrzyła na zdjęcie, nie odrywając oczu. Artysta podkreślił wdzięk nóg aktorki, cienką talię dziewczyny. Z wielką miłością wcielił się w Margaritę, dla której kiedyś podjął desperacki krok.
Praca „Bezdzietny milioner i biedny Sdzieci ”wydaje się pokazywać, czym jest prawdziwe bogactwo. Suche kikuty drzew w tle podkreślają bezsens życia, którego nie można uwiecznić u potomków.
Na obrazie „Winogrona” można zobaczyćrozwój artystyczny Pirosmaniego. Zastosował technikę obrazowania perspektywy - winnice ciągnące się w dal, podkreślające żyzną, bogatą gruzińską ziemię. Artysta namalował także światło przebijające się przez liście - próbę zabawy światłem i cieniem.
Artysta Pirosmani, którego nazwisko jest teraz znanedla całego świata była tajemnicą dla współczesnych i pozostała dla nas tajemnicą nierozwiązaną. Pod koniec 1910 roku fani twórczości artysty zaczęli chodzić po wiosce i zbierać informacje o nim, aby skompilować, jeśli nie biografię, to przynajmniej przybliżony portret Niko. Z recenzji chłopów wiemy, że Pirosmani miał wybuchowy charakter i niezrównoważone usposobienie. Prosty, emocjonalny, zdesperowany. Sąsiedzi mówili, że artysta miał siedem piątków w tygodniu, jakby nie był z tego świata. Taka plotka została wzmocniona opowieściami samego Niko, że widzi świętych, a jego pędzel „sam się pisze”.
Wiadomo, że artysta korespondował ze swoimsiostra, ale te listy nie zachowały się. Spaliła je sama dziewczyna, najwyraźniej przestraszona faktem, że w okolicznych wsiach nieznajomi zaczęli coraz więcej wypytywać o jej brata.
Mówi się, że Niko miał notatnik, z którymnigdy się nie rozstawał i ciągle robił w nim notatki. Ale nawet za życia artysty te notatki gdzieś zaginęły. I dopiero na krótko przed śmiercią Pirosmani spotkał wykształconych ludzi, którzy rozumieli wartość życia Niko i zapisali wydarzenia spotkania z nim oraz osobiste wrażenia.
