Portret Idy Rubinstein, Valentin Alexandrovich Serov: opis obrazu

Paryż. Jest rok 1910.Cała francuska stolica szaleje na punkcie Diagilewa. Impulsywni Paryżanie słyszeli już opery rosyjskie, z naszymi genialnymi śpiewakami, z niesamowitymi dekoracjami. Nadeszła kolej na balety. Paryżanie urzekają spektakle Michaiła Fokina, tak nowatorskie, zachwycają się kostiumami i dekoracjami stworzonymi przez naszych najlepszych artystów, ale przede wszystkim zachwycają A. Pavlova i V. Niżyński, T. Karsavin i I. Rubinstein. Wkrótce wielki V. Serov stworzy niezapomniany plakat z A. Pavlovą i namaluje portret Idy Rubinstein.

Informacje rodzinne

Ida Lvovna Rubinshtein (1885-1960) urodziła się wnajbogatsza rodzina w Charkowie. Mieszkało w nim więcej niż jedno pokolenie Rubinsteinów. Wielu, w tym jej ojciec, było honorowymi obywatelami tego miasta. Dziadek założył dom bankowy. Jej ojciec i wujek byli właścicielami trzech cukrowni i prowadzili w nich handel hurtowy. Ich browar New Bavaria warzył piwo i sprzedawał je w całym kraju. Duże transakcje pieniężne przeprowadzano w czterech należących do nich bankach. Przy kolosalnych dochodach nie zapomnieli o dobroczynności.

Bracia regularnie przekazywali pieniądze na utrzymanieGmina żydowska i synagoga. Zajmowali się mecenatem i utworzyli „Rosyjskie Towarzystwo Muzyczne” w Charkowie. KS uwielbiał odwiedzać ich dom. Stanisławski, sam z zamożnej rodziny rosyjskich przemysłowców. Nikt jednak nie wiedział, jaki portret Idy Rubinstein zostanie namalowany.

Krótka biografia

Kiedy mała Ida miała pięć lat, zmarłaErnestina Isaakovna, jej matka. Dwa lata później została sierotą, ponieważ zmarł jej ojciec Lew Ruwimowicz. Na dziecko spadł ogromny majątek. Jej wujek został jej opiekunem. Ale on też nie żył długo. Przeżył brata tylko o dwa lata.

Zabrała dziewięcioletnią dziewczynkę do swojego domu w Petersburgustarszy kuzyn. Była to również bardzo zamożna rodzina. Sierotę kochano i rozpieszczano, ale nie zapomniano, że trzeba ją uczyć. Następnie Ida Lwowna mówiła czterema językami. W Petersburgu Ida ukończyła szkołę średnią. Dorastała z jasnym, niezwykłym wyglądem, była wysoka i szczupła. Ida właśnie poprosiła o zdjęcie, ale później zostanie namalowany portret Idy Rubinstein.

Sama Ida marzyła o zostaniu aktorką i zrobiłapróba odegrania głównej roli w spektaklu „Antygona”. Ale krytycy wydali negatywne recenzje na temat aspirującej aktorki. Następnie namówiła Michaiła Fokine'a, aby udzielił jej prywatnych lekcji. Podchodził do tego sceptycznie, bo na balet nie przychodzą tak późno. Jednak upór dziewczyny przełamał wszelkie przeszkody. Więc przyszła na balet. Tak, nie w żadnym, ale w najnowocześniejszym, o którym wszyscy mówią „pod prąd”. A rola, którą „znokautowała” dla siebie, zszokowała wszystkich. Fokine dosłownie oślepił debiutantkę w niesamowity obraz. Po raz pierwszy wystąpiła publicznie w Tańcu Siedmiu Welonów.

Pierwsza sensacja

Wcale nie nieśmiała tancerka wyszła dopubliczność tylko w koralikach i siedmiu ciężkich brokatowych welonach, które zakrywają jej długie, wąskie ciało od stóp do głów. Leon Bakst narysował dla niej szkic sukienki. Teraz nazwalibyśmy to striptiz. Ale wtedy tego słowa nie było nawet widać. Zmarznięci widzowie obserwowali, jak zasłony były zrzucane jeden po drugim, gdy tańczyli magicznymi słodkimi ruchami, a na końcu na tancerce pozostały tylko rzędy kolorowych koralików.

Ruchy pełne pasji były hipnotyzujące.Kiedy Ida zamarła w ostatnim kroku, publiczność była oszołomiona. A potem zerwała się burza zachwytu. Długo nie pozwalali jej odejść. Musiałem powtórzyć prawie połowę tańca. Jej wizerunek, tak uwodzicielski, wzbudzi ekscytację w XXI wieku i pojawi się rzeźbiarski portret Idy Rubinstein. Ta pełna talentu erotyka stanie się jej charakterystycznym stylem.

Paryż z Diagilewem

Siergiej Diagilew zabrał ucznia M. Fokina do Paryża.Nawet wśród błyskotliwych profesjonalistów nie zginęła. Dane choreograficzne, odgadnięte przez Michaiła Fokina, zostały w pełni ujawnione, zadziwiły wyrafinowaną paryską publiczność, która tak wiele nie widziała. Zszokowany Debussy napisał dla niej Męczeństwo św. Sebastiana. A przyjaciel Romaina Brooksa, amerykańskiego artysty, namalował kilka jej portretów na obraz św. Sebastiana.

Ta pani była, podobnie jak Ida, bardzozamożni i mogli sobie pozwolić na życie w modnej szesnastej dzielnicy. Na początku bolesne, a potem zmieniające się w trąbę powietrzną „Bolero” znacznie później, w 1928 roku, napisze dla Idy Maurice Ravel. Igor Strawiński zaprezentuje niezrównaną diwę z baletem Persefona, a Walentin Sierow zaprezentuje portret Idy Rubinstein.

Przybycie Valentina Serova do Francji

Valentin Alexandrovich przybył do Paryża zjego najstarsza córka Olga. I oczywiście poszli do Wielkiej Opery, gdzie trupa Siergieja Diagilewa dawała balety. Każdy, kto widział ją w tamtych latach, uległ urokowi Idy Rubinstein. Nie pozostawia nikogo obojętnym. Ida była niestabilna i nieprzewidywalna. Mogła wypełnić taniec wężowymi plastikowymi lub połamanymi liniami graficznymi.

Michaił Fokin znalazł je na egipskich obrazach.W płaskorzeźbach. Zmusił swoich tancerzy i tancerzy do studiowania sztuki starożytnego Egiptu, inscenizował tańce w taki sposób, że tancerz powtarzał rysunki płaskorzeźb, odwracając się bokiem do publiczności. Tancerka stała się płaska, jakby dwuwymiarowa. Celem było przybliżenie Kleopatrze zapachu Egiptu.

Ida o rysach semickich, z dużymi ustami,z krzywym nosem, matową cerą bez rumieńca, aureolą gęstych ciemnych włosów na głowie wyglądała jak mieszkanka Asyrii lub Babilonu. Postać, szlifowana codziennymi ćwiczeniami na maszynie, była nowoczesna, a twarz przeniosła nas do starożytności. Tak zostanie stworzony na zdjęciu. Valentin Alexandrovich Serov namaluje portret Idy Rubinstein w 1910 roku.

„Szeherezada”

Po raz pierwszy Valentin Serov zobaczył Idę Rubinstein w„Szeherezada” N. Rimskiego-Korsakowa. Genialny Michaił Fokin wystawił nie leniwe orientalne tańce, ale dramat, w którym działania i uczucia wyrażały ruchy. Shakhriyar opuszczając swój harem i ukochaną główną żonę Zobeidę.

Tańczy ją Ida Rubinstein.Była wręcz zła na to odejście. Balerina wyraziła swój gniew jednym skąpym ruchem. Odwróciła się gwałtownie od męża, który przyszedł do niej po pocałunek. A w następnej chwili cała drżała, czekając na swojego kochanka. Jaka jest niecierpliwa i namiętna! Narysowała obraz najbardziej oszczędnymi środkami, niezwykle lakonicznie. Jedna poza. Nerwowy obrót głowy.

Ida myślała i czuła każdą linijkę.Kiedy wrócił, szach dowiedział się o zdradzie i wydał rozkaz zabicia wszystkich jego żon. Ale nie może w żaden sposób nakazać, aby jego ukochana Zobeida została zasztyletowana. Szaleje w nim pasja i miłość, gniew i rozpacz: jego główna żona, ukochana Zobeida, zdradziła go z czarnym niewolnikiem.

Na jej oczach dokonuje się krwawa masakra.Ona jest nieruchoma. Jest dostojna. Śmierć zbliżyła się do niej bardzo. Ale przerażenie i strach są jej nieznane. Nie ma ani jednego ruchu. Zamarła jak kamienna statua. Podniosła się na szczyt, gdzie nie podlega śmierci. Taka, z perfekcyjnymi ruchami, pełnymi tajemnego uczucia, V. Sierow ją zobaczył. Z podnieceniem Walentin Aleksandrowicz zanurzył się w magiczny świat orientalnej baśni, gdzie palce u rąk i nóg błyszczały, ozdobione pierścieniami, a jasne kostiumy L. Baksta zaburzały wyobraźnię, jakby sugerowały, że można je zdjąć. Oczywiście ta niezwykła młoda kobieta musi być pomalowana. Valentin Aleksandrovich Serov szybko otrzymał pozwolenie na portret Idy Rubinstein.

W pracowni artysty

Valentin Serov wybrał domowy kościół do pracyKaplica klasztoru katolickiego na Boulevard des Invalides. Wynajął tam dla siebie mieszkanie i wyposażył tam warsztat. Wszyscy lokatorzy wyglądali przez okna, kiedy Ida Rubinstein szła przez dziedziniec na sesje. Nie namalowany jeszcze portret Sierowa wzbudził już zainteresowanie dzięki tak spektakularnemu modelowi.

Przyjechała z służącą, która jej pomogłaRozbierz się. Artysta obawiał się, że jego modelce w starym kamiennym pokoju będzie zimno. Ale mimoza się nie bała. Sesja po sesji Ida Rubinstein siedziała nieruchomo naga. Portret Sierowa już zaczął ożywać.

Po wykonaniu szkiców artysta zatrzymał się i zastanowił, czy wziąć olej, czy temperę. Zatrzymałam się przy matowej temperze i rozświetliłam połyskujące, jaskrawe plamy kolorowych pierścieni na dłoniach i stopach olejkiem.

Valentin Alexandrovich Serov, obraz: portret Idy Rubinstein

Zakładanie postawionych taboretów do rysowaniadeski, Sierow narzucił na nie niebieską tkaninę. Zasadził naturę plecami do siebie. Wsparcie na dłoniach tworzących trójkąt równoramienny. A najdłuższe nogi są owinięte zielonym szalikiem.

Jeśli przyjrzysz się uważnie, to w składziewidoczny jest kolejny trójkąt. Nogi i ciało są skręcone, jak w pozie jogi. Ale dla baletnicy nie jest to trudne. Jej gibkie, smukłe ciało przyjmie każdą pozę, która odsłania to cudowne, bezcielesne ciało. Artysta rozpoczął więc portret Idy Rubinstein. Bał się, że nie wytrzyma jego spojrzenia, które wnika w samą istotę natury. Ale Ida była niewzruszona. Malując portret Idy Rubinstein, Valentin Serov (1910) porzucił zwykłe techniki akademickie. Złamał perspektywę. Uczynił tło i ciało w tym samym kolorze. Model łączy się ze ścianą. To styl secesji, który pojawił się w tym czasie. Tylko bujne czarne loki wyróżniają się jasno. Być może jest to aureola, jak w dziełach artystów wczesnego renesansu. A głowa Sierowa była trudna do rozwinięcia w półprofil.

Przypadkowe i nieuniknione

Artysta nie stworzył prawdziwego wizerunku tancerza.Pomiędzy jego modelem a nim jest przepaść. Portret Idy Rubinstein to obraz złożony, łączący rzeczywistość i konwencję. Sierow, działając intuicyjnie i świadomie, wykorzystując ludzkie cechy i wygląd Idy, stylizował przyrodę, dzięki czemu można odnieść wrażenie, że charakter baletnicy jest złożony. Jest rozpoznawalna, portret pozostaje portretem.

Ten chwytliwy wygląd, wyrazistość, jejplastik, jego blask - wszystko zostało odzwierciedlone przez Serowa. Portret Idy Rubinstein (1910) jest jednocześnie przesycony tekstami, subtelnymi i smutnymi. Model jest w zasadzie słaby i bezbronny. Tak, jest niezwykle dziwaczna, ekstrawagancka, ekscentryczna, ale jednocześnie artystka ujawniła swoją niepewność, wewnętrzny dramat. Osiągnięto to między innymi dzięki temu, że Sierow narysował nagiego modela. W poszukiwaniu monumentalnego stylu namalowano portret Idy Rubinstein. Obraz ujawnił uogólniony obraz kobiety epoki dekadencji.

Michaił Vrubel

Pomysłowy M. Vrubel zmarł w 1910 roku.Ale wcześniej był poważnie chory. Ślepy. Jego połączeniem ze światem była jego ukochana żona, jej boski głos. Dlatego szukanie portretu Idy Rubinstein Vrubel jest bezużyteczne. Nigdy tego nie napisał.

Gdzie jest teraz obraz Sierowa?

Dyrektor Muzeum Rosyjskiego natychmiast to zdobyłdzieło zmarłego Sierowa, pomimo wszystkich ataków krytyków. Policzył to i, jak czas pokazał, słusznie, nowe słowo w sztuce, a ponadto arcydzieło.