Bracia Weiner są znani jako popularni sowiecipisarze detektywi, a także znani scenarzyści. W 1990 roku ich popularność osiągnęła szczyt: nakład dziesięciu powieści, które napisali, przekroczył 1 milion egzemplarzy. Film „Miejsca spotkań nie można zmienić”, oparty na ich opowiadaniu „Era miłosierdzia” (1976), przyniósł pisarzom ogólnounijną sławę.
Pasja do dziennikarstwa Gregory i wybraneZawód prawniczy Arkadego stał się platformą twórczą, z której bracia Weiner przyszli do literatury. (Ich biografia w tym sensie przypomina późniejszego mistrza gatunku detektywistycznego, Friedricha Neznanskiego.) Różnica wieku 7 lat nie stała się przeszkodą we współpracy między Arkadym a Grzegorzem.
Byli bardzo przyjaźni i byli nawet gotowi do wyjścia?ofiary dla siebie nawzajem. I tak było od dzieciństwa. Kiedyś, podczas głodu, kiedy on i jego matka zostali ewakuowani do Samarkandy, Arkasha znalazł bochenek chleba. Matka, wierząc, że została otruta i zasadzona przez sabotażystów, była nieugięta: wyrzucić. Ale chłopaki głodowali… Arkasha, zanim podzielił chleb, spróbował tego na sobie… Bracia Weiner przez całe życie nosili to zrodzone wówczas bractwo.
Wracając z ewakuacji, rodzina osiadłaSucharewka. Różnili się od dzieciństwa: Arkasha dobrze się uczył, a Zhora był biednym uczniem. Arkady zmusił brata do nauki. W 1956 r. napisał nawet pokwitowanie, że za 10 lat zostanie wielkim człowiekiem… To właśnie Arkady zmusił Zhorę do nauki czytania. A kiedy to się stało, Georgy zaczął czytać maniakalnie przez całą dobę ...
Bracia Weiner byli niezwykle przyjaźni... Jednak z początku każdy z nich nawet nie myślał o pisaniu.
Rzeczywiście, czy Arkady Aleksandrowicz mógł wiedzieć?(ur. 1931), który kierował wydziałem śledczym moskiewskiego Wydziału Kryminalnego, silny człowiek (mistrz sportu w zapasach w stylu wolnym), absolwent Wydziału Prawa Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, że jego kariera potoczy się całkowicie w inny sposób i że jego pióro stanie się jego bronią?
Z natury bracia Weiner byli całkowicieróżne. Być może dlatego los Grigorija Aleksandrowicza (1938) potoczył się inaczej. W młodości nie dążył ani do zostania ochroniarzem, ani do sztywnego planu życiowego. Grzegorz rozpoczął swoją karierę od specjalizacji roboczych: elektromechanik, technik. Następnie został inżynierem. I nagle (człowiek oświadcza, ale Bóg rozporządza) zostaje dziennikarzem, a potem korespondentem TASS. Grzegorz również w 1960 r. zaocznie (przykład starszego brata) nadal pobiera wyższe wykształcenie. Czy warto wspomnieć, że jest to legalne? W przeciwieństwie do Arkadego pracował w mediach.
Dla uważnego czytelnika ich dalsza droga do…literatura nie wydaje się już przypadkiem. Być może kamień węgielny tego został położony mniej więcej tak: bracia Weiner zebrali się ze swoimi rodzinami, a potem Gregory zaczął mówić o swojej najbardziej udanej pracy dziennikarskiej. A śledczy Arkady słucha i myśli: „No naprawdę, bracie, to ciekawe, w zeszłym roku badaliśmy sprawę, a więc tam…”
Krótko mówiąc, uwierz w nasze spekulacje, że nie, ale fabuła pierwszej wspólnej powieści braci „Watch for Mr. Kelly” (1967) miała prawdziwy prototyp w praktyce śledczej moskiewskiego Wydziału Kryminalnego.
Pierwszy naleśnik nie wyszedł grudkowaty! Powieść nie została, żeby położyć się pod płótnem. Rosyjskie czasopismo literackie „Nasz współczesny” w tym samym 1967 roku opublikowało go w numerach 10 i 12.
W końcu bracia Weinerzdeterminowani na swojej twórczej ścieżce, pracowali w twórczym tandemie. A to dwa razy więcej pomysłów, dwa razy więcej informacji do przemyślenia. Wydawcy chętnie publikowali swoje kolejne prace: opowiadanie „Poczuj się w południe” (1968) i powieść „Jestem śledczym”. Jednak sami pisarze zaczną później ironicznie mówić o tych utworach. Dlaczego? Z jednej strony należy przyznać, że nawet w tych książkach widać subtelne zrozumienie przez pisarzy samej natury kryminału. Ich fabuła jest dynamiczna. Po mistrzowsku budują intrygę. Jest jednak jedno „ale”, które po latach wywołało u autorów ironię. Faktem jest, że ich pierwsze prace powstały w ramach klasycznego socrealizmu. Same sowieckie organy śledcze pokazane są z idealnej perspektywy. Te. tak wysoce moralne porządki rycerskie, pozbawione wad.
Jednak talent to talent.Zaczął rozwijać się wśród swoich kolegów pisarzy, nie pozwala im rozwodzić się nad sowieckim dogmatyzmem (gdzie 80% ich kolegów pisarzy pozostaje na zawsze). Bracia Weiner w swojej pracy „kierują się do wewnątrz”, czyli poszukiwanie przyczyn ładu moralnego i społecznego, z którego rodzi się przestępczość, wzmacnia psychologizm autorskiej wizji fabuły. W efekcie na popularności zyskuje opowiadanie „Dwóch ludzi” (1969) i powieść „Wyścigi w pionie” (1971). W filmie o tym samym tytule „Wyścigi w pionie” grają sowieckie gwiazdy: Valentin Gaft, Andrei Myagkov, Galina Polskikh… z definicji wykluczone.
Od tego czasu wielomilionowy czytelnik ipubliczność z niecierpliwością wyczekuje każdego nowego dzieła pisarzy. W 1972 ukazała się nowa powieść Wizyta u Minotaura. Tutaj, w kryminale braci, pojawia się coś nowego: treść filozoficzna. Ich zdaniem proces śledztwa nie wygląda na poszukiwanie, ale jest bardziej obszerny: dotyka również dusz zaangażowanych w niego osób. Wydaje się, że zanurzają się w świat swojej ludzkiej duszy, gdzie oczywiście jest zło. (Zasada działa: wszyscy jesteśmy ludźmi i wszyscy jesteśmy grzesznikami.) W rezultacie, aby zapobiec Złu i podążać za Sprawiedliwością, Badacz musi walczyć z Minotaurem żyjącym w labiryncie jego duszy. W filmowej adaptacji „Minotaura” rolę śledczego grał Siergiej Szakurow.
Przebywszy ścieżkę Mistrza, nauczywszy się tworzyć nietak samo umysłem, jak i duszą, w końcu w 1976 roku bracia Weiner tworzą arcydzieło. Zdjęcie autorów scenariusza do filmu „Miejsca spotkań nie da się zmienić” (powieść „Era miłosierdzia”) staje się rozpoznawalne w całym kraju. Narodowa miłość i uznanie dosłownie spadają na braci. Monologi dzielą się na cytaty. Film staje się popularny…
W przeddzień, w 1978 r., W przeddzień kręcenia („Miejsce spotkania ...” zostało nakręcone w 1979 r.), Władimir Wysocki dosłownie wleciał do domu Weinerów z prośbą o „wytyczenie” dla siebie roli Żeglowa .
W latach 70. - 80. napisali powieść „Nie stracić mężczyzny” (1978), opowiadanie „Cieśnina Kara” (1981), „Ofiary nie mają roszczeń” (1986). Znani pisarze są całkiem bezpieczni, ale….
Zbliża się czas pierestrojki.I tutaj bracia-pisarze dokonują prawdziwego cywilnego wyczynu. Idą „pod prąd”. W latach 90. wyjęli spod płótna powieść o represjach stalinowskich „Kamień i pętla w zielonej trawie” napisaną w 1979 roku „na stole” i napisali powieść „Ewangelia kata”.
Bracia zaczęli przypominać Don Kichota próbującego zmienić Rosję z imperialnej na demokratyczną. Rok 1999 to dla nich produktywny rok. Powstają powieści „Pomnażanie smutku” i „Eden Diabelskiego Ogrodu”.
Niestety nie ma ich już z nami, Arkady wyjechał w 2005 roku, Georgy - cztery lata później zmarł na emigracji.
Twórczość braci Weiner naprawdę wzbogaciła literaturę rosyjską w latach 80. - 90. XX wiek.
Charakterystyczne jest, że fabuły mistrzów detektywów wprzez całe życie stale się rozwijały. Tak więc w najnowszych powieściach czytelnik staje w obliczu korupcji władzy, wojny o kompromitujące dowody i kryzysu finansowego.
W swoich najnowszych powieściach bracia Weiner jakoostrzeżenie ukazuje „nową rasę” ludzi, zdeformowaną przez „szufelkę”, w której umysłach imperialne zasady zdławiły uniwersalne wartości ludzkie. „Wszyscy jesteśmy mutacją dożywotnich więźniów rzuconych w świat” – bohaterka Weinera charakteryzuje ich niezwykle pojemnie.
