Podobnie jak inny sprzęt wojskowy, świat pod wodąłodzie są historycznie podzielone według lat generacji. Nie tylko sześć dekad minęło od Nautilus i Leninsky Komsomol do nowoczesnego, wielozadaniowego, niskoszumnego wilka morskiego i Boreevów niosących pociski, podczas których zastąpiono cztery generacje okrętów podwodnych. Severodvinsk (K-560) z projektu 885 Yasen, okręt podwodny energetyki jądrowej czwartej generacji, już wszedł do arsenału rosyjskiej marynarki wojennej. Ułożono jeszcze trzy podobne statki (Kazań, Nowosybirsk i Krasnojarsk), a kolejne trzy są w linii. Do końca dekady prawdopodobnie będą mieli co najmniej dziesięć lat. Z pochylni wyszła nowa nuklearna łódź podwodna; media przedstawiające to wydarzenie były publikowane przez media na całym świecie, czasem z przyjaznymi komentarzami, ale częściej jako ilustracja rosnącej aktywności wojskowej Rosji. Być może ta opinia jest uzasadniona, a nasz kraj, uzbrojony w siebie, wykazuje agresywne zamiary? Wszystko wiadomo na przykład w porównaniu z wartościami budżetów wojskowych i składem flot.
Obecna pozycja na świecie, pomimobrak konfrontacji ideologicznej wzrósł do „gorącego” poziomu, porównywalnego z przedwojennymi oczekiwaniami kryzysu karaibskiego. Niezależna polityka rosyjskich przywódców w obronie geopolitycznych interesów kraju powoduje irytację „zachodnich przyjaciół”. Na przykładzie niektórych państw rozdartych wewnętrznymi konfliktami zaostrzonymi przez całkowicie zniszczoną gospodarkę można ocenić zamiary i pragnienia sił zewnętrznych, by podjąć wszelkie środki, w tym bezpośrednią interwencję wojskową, aby osiągnąć swoje cele. Wstępnym etapem takich agresywnych działań jest presja dyplomatyczna, której towarzyszą groźby użycia siły. Budżet wojskowy USA jest ogromny, z pewnością zbliża się do astronomicznego i bezprecedensowego poziomu 700 miliardów dolarów. Federacja Rosyjska nie może wydać tyle pieniędzy na obronę, więc kosztuje mniej, reagując asymetrycznie na zagrożenia. Okręty podwodne projektu Ash są przykładem strategicznego podejścia, zgodnie z którym osiąga się całkiem akceptowalną parytet bez finansowego przepięcia. Chociaż twierdzenie, że są tanie, jest również niemożliwe.
Ogólny wygląd atomowych okrętów podwodnych czwartegogeneralnie generacje powstały pod koniec lat siedemdziesiątych. W tym czasie konfrontacja między dwoma supermocarstwami nie była maskowana przez rozmowę o korzyściach demokracji, ale była dość szczera w postaci niemożliwego do pogodzenia konfliktu między dwoma systemami politycznymi i gospodarczymi. Główną morską bronią Stanów Zjednoczonych były lotniskowce, które uosabiały całą potęgę militarną Zachodu. Drugi „miecz”, który zagrażał Związkowi Radzieckiemu, uważano za atomowe okręty podwodne. W związku z tymi dwoma niepokojącymi okolicznościami okręt podwodny ostatniej generacji, odpychając możliwą agresję, mógłby teoretycznie spełniać dwa główne zadania: walkę z ciężkimi statkami przewożącymi samoloty eskortowanymi przez eskorty i niszczenie okrętów podwodnych wroga. Można dodać jeszcze jedną ważną funkcję: gwarantowane uderzenie odwetowe. ZSRR po raz pierwszy zobowiązał się do nieużywania broni nuklearnej. Zaplanowano stworzenie innego rodzaju okrętu podwodnego, uniwersalnego, zwanego także uniwersalnym. Okręty podwodne projektu 885 „Popiół”, wcielone w metal po rozpadzie ZSRR, w XXI wieku, należą do takich właśnie. System polityczny w kraju się zmienił. Prawdopodobny przeciwnik pozostał taki sam.
Biuro projektowe „Malachit” w ZSRR od lat pięćdziesiątychrozwój najnowszych okrętów podwodnych z elektrownią jądrową. Nowa łódź podwodna została opracowana tutaj w Leningradzie. Sprzęt czwartej generacji różni się nie tylko rokiem wydania dokumentacji inżynierskiej. Zastosowano wiele innowacyjnych pomysłów, mają one również charakter koncepcyjny i odnoszą się do indywidualnych cech technicznych. Sowiecka marynarka wojenna wykorzystywała wiele projektów okrętów podwodnych, co utrudniało ich utrzymanie, szkolenie załóg, naprawę, a nawet produkcję. Powstał całkowicie logiczny pomysł, aby ujednolicić projekt okrętów podwodnych tak bardzo, jak to możliwe, aby mógł on wypełniać szereg zadań wcześniej dostępnych tylko dla wyspecjalizowanych statków lub, przynajmniej na podstawie jednego modelu, móc tworzyć jednostki do różnych celów. Taka atomowa łódź podwodna była tańsza (ludzie próbowali również zaoszczędzić pieniądze w ZSRR), a szkolenie załogi zostało uproszczone.
Wbudowany konwencjonalny okręt podwodny, jądrowy lub dieselKlasyczny układ składa się z wytrzymałego kadłuba zawierającego wszystko, czego potrzebujesz do wykonywania misji bojowych, oraz lekkiej skorupy, która pokrywa zbiorniki balastowe. Istnieją oczywiście wielokadłubowe okręty podwodne (na przykład Shark), ale są one bardzo duże i drogie, więc ich użycie jest wysoce wyspecjalizowane, a zadaniem było właśnie stworzenie statku wielofunkcyjnego. Zgodnie z pierwotnym schematem zbudowano projekt „Ash”. Okręt podwodny ma półtora kadłuba. Co to znaczy Oczywiście nie można wyciąć solidnego kadłuba, zawiera on całą broń, mechanizmy i maszyny, urządzenia sterujące, reaktor jądrowy i wiele więcej, w tym załogę. Ale z zewnętrzną powłoką inżynierowie z biura projektowego „Malachite” działali odważnie. Zakryli tylko dziób statku, nie licząc nadbudówki nad silosami rakietowymi. Przedni zbiornik głównego balastu znajduje się w przestrzeni między kadłubami, dziesięć kolejnych rozmieszczonych jest w następujący sposób: 5 CDB znajduje się w siódmym przedziale, a 4 (plus jeden, przeznaczony do szybkiego zanurzenia) w piątym pocisku. Zbiorniki wypełnione powietrzem lub wodą zajmują przestrzeń pierścieniową, sprzęt graniczny i broń. Ale stocznie nie były ograniczone do funkcji układu.
W szóstym przedziale znajduje się „serce” statku,reaktor jądrowy. To tutaj uwalnia się ogromna ilość energii cieplnej, ogrzewając parę, obracając turbinę. Okręty podwodne projektu Ash są wyposażone w specjalną elektrownię zbudowaną zgodnie ze zintegrowanym schematem monobloku. Z tego powodu całe ciepło wytwarzane w obwodzie pierwotnym (bezpośrednio w kontakcie z elementami wytwarzającymi ciepło) jest zlokalizowane, a długie rurociągi nie muszą być nigdzie prowadzone. Instalacja jest zwarta, jej moc wynosi dwieście megawatów i jest mniej „fonitowa” (to kwestia podstępu). Reaktor jest bardzo niezawodny, wymóg ten jest podyktowany trudnym dostępem do jego stref, okres gwarantowanej pracy jest ustalony na okres co najmniej trzydziestu lat.
Okręty podwodne klasy Ash mają solidny kadłub, podzielony na przedziały, nie różni się to od wszystkich innych. Jest ich dziewięć, oto ich lista:
1st - CCP.Oprócz centralnego stanowiska dowodzenia znajduje się tutaj komora ratunkowa, w której w razie potrzeby statek może opuścić załogę, stanowisko sonaru i wyjść do kabiny. Lampy torpedowe, w przeciwieństwie do poprzednich projektów, znajdują się za tym przedziałem, ustępując głównym „oczom” i „uszom” statku - anteny, która odbiera nawet najsłabsze sygnały i zapewnia kompleksową informację o środowisku. Okręty podwodne projektu 885 Ash są najczęściej widzianymi okrętami w swojej klasie.
2. torpeda, stąd ładowane są TA, same podwodne pociski, a także sprzęt pomocniczy i napędy elektryczne zewnętrznych wysuwanych urządzeń.
3., czteropokładowy, nasycony instrumentami, ogólne wyposażenie statku (generatory, chłodnice, pompy balastowe itp.)
4. - gospodarstwo domowe, oto kabiny i kabiny załogi, jadalnia, jadalnie, punkt pierwszej pomocy i inne pokoje, które zapewniają normalne warunki podczas długich długich podróży.
Piąty przedział nazywany jest pociskiem. Oprócz budzącej grozę broni, jak wskazano powyżej, istnieją również czołgi balastowe.
6. reaktor, oprócz elektrowni, jest wyposażony w zbiornik pomocniczy w celu kompensacji impulsu rozruchowego.
Siódmy przedział nazywa się turbiną. Jest to miejsce, w którym gorąca para oddaje swoją energię wałowi napędowemu. Znajduje się tu również 5 Central City Hospital.
W ósmym skoncentrowano sprzęt mechaniczny, a także właz ratunkowy.
9. przedział nazywa się dyszlem. Przetłumaczone z języka morskiego, oznacza to, że tutaj ster poziomy i pionowy są sterowane za pomocą napędów hydraulicznych.
Atomowy okręt podwodny Ash został zaprojektowanywięc znalezienie tego było problematyczne. Zazwyczaj obecność łodzi podwodnej w dowolnej strefie oceanów jest „obliczana” zgodnie z kilkoma cechami: hałasem śmigieł i mechanizmów, śladem radiologicznym, wytwarzaniem ciepła, a także wizualnie przez przezroczyste warstwy wody. Odsłania statek i pole magnetyczne wytwarzane przez metal. Aby zmniejszyć widoczność i niebezpieczeństwo detonacji miny za pomocą detonatora reagującego na zmiany w polach statycznych, statki w portach i drogach podlegają procedurze rozmagnesowania. Atomowa łódź podwodna projektu 885 wykonana jest ze specjalnego stopu stali, który ma właściwości zbliżone do parametrów. Hałas jest zminimalizowany, zostały zmniejszone o 15 decybeli tylko dzięki rewolucyjnemu układowi systemu zasilania. Specjalna powłoka dźwiękochłonna sprawiła, że łódź była „cicha”. Zastosowano inne rozwiązania zmniejszające widoczność. Jest tylko jedno śmigło, jest wykonane specjalną technologią, która zapewnia niski poziom hałasu.
A teraz najważniejsze: jakie rodzaje broni mogąw razie potrzeby użyj Ash. Okręt podwodny ma na pokładzie osiem wyrzutni silosów dla Onyx. Ponieważ statek jest wszechstronny, można go zastąpić 3M54 (turkus) lub Calibre 3M14. Każdy wyrzutnia może wystrzelić 4 pociski wycieczkowe. Kompleks uzbrojenia jest kontrolowany przez system 3P-14P. Pociski mogą trafić w cele naziemne i naziemne, przechodząc wzdłuż płaskiej trajektorii, co komplikuje ich wykrywanie i obronę przeciwrakietową. W ich projekcie zaimplementowano zasadę „wilczej paczki”, zgodnie z którą komunikacja interfejsowa jest ustanowiona między latającymi pociskami w momencie wejścia na pole walki. Pocisk, który jest wyższy od innych, przyjmuje rolę lidera, koordynując działania całej grupy. W przypadku porażki za pomocą obrony przeciwrakietowej wroga funkcja kierowania jest automatycznie przenoszona na inną jednostkę. Walka z taką salwą pocisków wycieczkowych jest prawie niemożliwa. W tym celu „Ash” otrzymał ponury przydomek „Killer Aircraft Carriers”.
Jest dziesięć wyrzutni torpedowych, wszystkie znajdują się po bokach drugiego przedziału, bezpośrednio za centralnym stanowiskiem dowodzenia. Amunicja - 30 "Physicists-1" (kaliber 533).
W razie potrzeby statek można zainstalowaćkopalniach, przeprowadzić przeciwdziałanie hydroakustyczne (w tym celu istnieją „Bariery” REPS-324) i podjąć inne działania, które komplikują działalność operacyjną wrogich marynarki wojennej.
Nie wszystko, co jest na statku, można zdobyćinformacje z otwartych źródeł. Eksperci mogą ocenić po wyglądzie tego okrętu podwodnego. Zdjęcia publikowane w mediach pozwalają wnioskować o rozmiarze, są naprawdę spore: długość to 140 metrów. Wyporność zanurzeniowa to prawie 14 tysięcy ton. Dostępne są również parametry prędkości, którymi może się pochwalić ten okręt podwodny. Charakterystyki jak zwykle różnią się w zależności od stopnia zanurzenia kadłuba, statek porusza się szybciej pod wodą (31 węzłów), a po wynurzeniu rozwija się 16 węzłów. Załoga składa się z 32 oficerów oraz 90 marynarzy i brygadzistów. Wszyscy w przypadku zagrożenia i niemożności walki o przetrwanie mogą opuścić łódź w odłączanej kapsule ratunkowej znajdującej się na dziobie. Uderzająca jest liczba wysuwanych anten, wznoszących się nad sterówką. Zapewniają niezawodną komunikację z dowództwem i innymi statkami. Dostępne są informacje o obecności na łodzi specjalnego wyposażenia, które tworzy akustyczny kanał informacyjny chroniony przed przechwyceniem. Nie ma szczegółowych informacji o tym, jak to działa.
Domagana autonomia to sto dni, ale w rzeczywistości najprawdopodobniej może to być więcej.
Fakt, że statki należą do tego samego projektu,nie oznacza ich pełnej tożsamości. Każda nowa jednostka ma pewne zalety w stosunku do poprzedniej ze względu na ulepszenie technologii i zastosowanie nowocześniejszych typów wyposażenia i broni. Statki nie są budowane tak szybko, jak niektóre inne rodzaje sprzętu, zwłaszcza tak złożone, jak atomowa łódź podwodna projektu Yasen. Okręt podwodny „Siewierodwińsk”, przyjęty przez Marynarkę Wojenną w zeszłym roku, kosztował skarb państwa 47 miliardów rubli. Tyle samo będzie kosztował Kazań, ale już wiadomo, że poprawiono linie tego okrętu, zmodernizowano wyposażenie, a poziom hałasu jest jeszcze niższy. Ponadto produkcja wszystkich podzespołów i podzespołów okrętów podwodnych została przeniesiona na terytorium Federacji Rosyjskiej, co zmniejsza ryzyko wycieku niejawnych informacji o ich urządzeniu oraz zwiększa niezależność od zagranicznych dostawców. Istnieją powody, by sądzić, że koszt każdej kolejnej jednostki będzie malał wraz z poprawą cyklu technologicznego. Dzieje się tak zawsze, ale jest też druga strona tego zjawiska. W momencie osiągnięcia największej doskonałości każda technika jest już przestarzała, a nowe rozwiązania są już gotowe do wdrożenia, a ten krąg powtarza się w nieskończoność. Bez względu na sukces projektu 885 „Ash”, rosyjskie biura projektowe prawdopodobnie mają już inne pomysły. Za kilka lat z pewnością stworzą nową łódź podwodną, której charakterystyka będzie jeszcze lepsza.
