W pierwszej części trylogii autobiograficznejpisarz M. Gorki bezstronnie przedstawił „ołowiane obrzydliwości” życia, które otaczały głównego bohatera Alosza Peszkowa w dzieciństwie. Chłopiec miał szczęście, że w tym trudnym czasie pojawili się obok niego sympatyczni i życzliwi ludzie, tacy jak Akulina Iwanowna i nigdy nie zniechęcany Tsyganok.
W opowiadaniu Gorkiego „Dzieciństwo” Akulina IwanownaKashirina niewątpliwie zajmuje centralne miejsce. Ona niczym anioł stróż chroni swojego wnuka, który wypadł z zaprzyjaźnionej rodziny do zupełnie innego świata, pełnego zazdrości, okrucieństwa i wzajemnej wrogości. Czytając dzieło, mimowolnie zastanawiasz się, jak babcia, która spędziła wiele lat w atmosferze domu Kashirinów, potrafiła zachować w sobie najlepsze ludzkie cechy, które otrzymała od urodzenia? Los nigdy nie rozpieszczał tej kobiety, ale za każdym razem znajdowała siłę nie tylko do życia zgodnie z prawami Bożymi, ale także do łagodzenia trudów otaczających ją ludzi.
Wizerunek babci z opowiadania Gorkiego „Dzieciństwo”pojawia się stopniowo. O życiu Akuliny Iwanowna dowiadujemy się głównie z jej rozmów z Alyosha: jak ona i jej niepełnosprawna matka aż do dziewiątego roku życia błagała o jałmużnę, jak nauczyła się wspaniałej sztuki tkania koronek, jak wyszła za mąż za Kaszirina w wieku czternastu lat. Jej dalsze życie też było gorzkie. Urodziła osiemnaście dzieci, z których tylko troje przeżyło. I nigdy się ze sobą nie dogadywali. Babcia bolała, gdy patrzyła, jak jej dwaj synowie walczą na śmierć i życie z powodu spadku. Mój dziadek też nie oszczędził swojej żony: nawet na starość często mnie bił. I choć bohaterka była od niego znacznie wyższa i silniejsza, w ciszy znosiła krzyki i bicie. Pomyślałem: wszystko, co dzieje się z człowiekiem, jest nakazane wolą Bożą. Wielkim sprawdzianem był też fakt, że babcia przed śmiercią musiała sobie zarobić kawałek chleba: dziadek sprzedał cały majątek i zostawił ją z niczym.
Podano wizerunek babci z opowiadania Gorkiego „Dzieciństwo”poprzez postrzeganie tego przez Aloszę. Na pierwszym spotkaniu wydawała się chłopcu „okrągła, wielkogłowa, z wielkimi oczami i… luźnym nosem”. Pomimo wysokiego wzrostu i zgarbionych ramion Akulina Iwanowna poruszała się miękko i płynnie, co przypominało jej kota. Szczególnie przemieniła się podczas tańca: była młodsza i ładniejsza.
Babcia miała gęste, czarne włosy, co onaczesana przez długi czas. Może dlatego wydawała się na pozór ciemna. Ale kiedy przyjrzał się jej uważnie, odniosło wrażenie, że bohaterka jarzy się od wewnątrz. Z jej wielkich oczu wydobywało się to wesołe, ciepłe, nieugaszone światło.
Babcia była także świetną gawędziarzem iznała niezliczoną ilość ciekawych opowieści i legend ludowych - niektóre z nich Gorky wprowadza do swojej opowieści „Dzieciństwo”. I ogólnie rzecz biorąc, gdziekolwiek była Akulina Iwanowna, jak magnes przyciągała do siebie ludzi.
Alyosha nigdy nie pamiętał, żeby mieć babcięnarzekał. Wręcz przeciwnie, często próbowała wziąć na siebie winę innych, mogła narazić się na cios, aby ulżyć innym w bólu. Tak było tego wieczoru, kiedy dziadek poddał Aloszę swojej pierwszej karze. I nawet gdy brutalny Michaił zaczął włamać się do domu swojego ojca: babcia próbowała uspokoić syna, a on złamał jej rękę. A Akulina Iwanowna w ogóle nie myślała o sobie, kiedy rzuciła się do płonącego warsztatu, aby uratować wszystkich przed eksplozją witriolu. Nawet poruszony ogniem koń, który nie był posłuszny dziadkowi, zachowywał się obok tej nieustraszonej kobiety jak mysz. To nie przypadek, że bohaterowie opowiadania „Dzieciństwo” Gorkiego w trudnym momencie życia trafili właśnie do niej.
Alyosha bardzo lubił oglądać i słuchać, jak to zrobićbabcia modliła się do boga. Co wieczór opowiadała mu o tym, co wydarzyło się w domu. I pamiętaj, aby poprosić kogoś o pomoc, z kim można porozmawiać. Ta modlitwa, pochodząca z serca, była bliska i zrozumiała dla chłopca, w przeciwieństwie do zapamiętanych słów, które wypowiedział dziadek.
W ten sposób, odcinek po odcinku, powstaje obrazbabcie w opowiadaniu Gorkiego „Dzieciństwo”. To portret życzliwej, sympatycznej, szczerej, moralnie czystej, odważnej, zdeterminowanej kobiety. Przez lata wiele doświadczyła, ale pozostała niezmieniona, „jakby z miedzianego litu”, jak nasze bardzo trudne życie.
