Przedstawił się wybitny kompozytor Edison Denisovw muzyce rosyjskiej XX wieku ruch awangardowy. Jego droga do muzyki nie była dość typowa, ale jego błyskotliwy dar pozwolił mu osiągnąć niewiarygodne wyżyny kreatywności. Jego droga życiowa jest interesująca jako przykład miłości do swojej pracy i bezinteresownej służby dla Sztuki.
6 kwietnia 1929 r. W rodzinie inżyniera Tomskapojawił się chłopiec o imieniu Edison (Denisov). Biografia dziecka zaczęła się w tamtym czasie dość typowa i nic poza niezwykłym imieniem nie wydawało się zapowiadać wybitnego losu. Rodzice Edisona byli daleko od muzyki: jego ojciec jest fizykiem radiowym, który zajmuje się nadawaniem programów telewizyjnych w Tomsku, jego matka jest lekarzem gruźlicy. Ich syn, do pewnego wieku, nie różnił się od innych dzieci, dobrze uczył się w szkole, osiągał szczególne sukcesy w nauce matematyki i fizyki, a także dostał dobry język obcy. Rodzina mieszkała bardzo skromnie w schronisku, w którym odbyło się główne spotkanie Edisona z muzyką. Ich sąsiad grał na mandolinie, która urzekła chłopca jego dźwiękiem, i tak zaczęło się jego nowe życie.
Od 15 roku życia Edison Denisov zaczyna brać lekcje w grze.na mandolinie sąsiada, a następnie próbuje grać na klarnecie i opanować gitarę za pomocą samouczka. Coraz częściej widzi swoją przyszłość w muzyce, ale w wieku 16 lat jest niewiele okazji do rozpoczęcia edukacji. Uczęszcza na ogólne kursy edukacji muzycznej w liceum, gdzie otrzymuje podstawy znajomości muzyki, przezwyciężając znaczne trudności. Nie miał narzędzia, więc musiał uczyć się wieczorami w przedszkolu. Podczas gdy Denisov nie odczuwa siły, by uczynić muzykę swoim zawodem. Dlatego pod koniec szkoły wstąpił na Tomsk State University na mechmatykę. Jego sukcesy w matematyce były dość przekonujące, Denisov zbliżył się do profesora, który naukowo uzasadnił związek matematyki z kreatywnością i kulturą. Ale muzyka nie pozwala Edisonowi odejść i równolegle wchodzi do szkoły muzycznej na wydziale fortepianu. W tym momencie odkrywa umiejętność pisania utworów muzycznych i pogrąża się w tej lekcji.
Przyszły kompozytor zaczyna swoją drogę od prostych,prace imitacyjne. Ale w okresie od 1947 do 1949 napisał serię preludiów na fortepian, w szkole zaczęto go bardzo wysoko cenić. Aby uzyskać wiarygodne informacje o poziomie swojego talentu, Edison Denisov postanawia wysłać niektóre ze swoich opusów Szostakowiczowi do recenzji. Wielki kompozytor, o dziwo, nie tylko zapoznaje się z twórczością ucznia, ale pisze też całkowicie pochwalną recenzję, zachęca ucznia i mówi, że ma wyraźny talent kompozytorski, który należy rozwijać. To inspiruje młodego muzyka i zaczyna pisać z jeszcze większym zapałem.
Co ciekawe, Szostakowicz później ponownie odegrał rolę w życiu Denisowa. W 1956 da mu rekomendację wstąpienia do Związku Kompozytorów.
Za radą Szostakowicza Denisow podejmuje decyzjęaby wstąpić do konserwatorium, nie udało mu się za pierwszym razem, ale osiąga swój cel i trafia do klasy Wissariona Jakowlewicza Szebalina, który był potężnym kompozytorem i utalentowanym nauczycielem. Podczas studiów Denisov wykazuje się dużą pracowitością i wybitnym talentem muzycznym. Jego prace dyplomowe - pierwszy akt opery Iwan Żołnierz, symfonia na orkiestrę i cykl nokturnów - otrzymały od komisji egzaminacyjnej najwyższe oceny. Po ukończeniu konserwatorium z wyróżnieniem Denisov przystępuje do szkoły wyższej, osiągając najwyższe kwalifikacje w swoim zawodzie.
Na początku podróży kompozytor Edison Denisov jestpod silnym wpływem Szostakowicza, z którym zaprzyjaźnił się podczas lat w konserwatorium. Studiuje także twórczość I. Strawińskiego, K. Debussy'ego, B. Bartoka i innych kompozytorów, próbując odkryć ich tajemnicę twórczości. Od początku lat 60. rozwija się własny styl Denisova. Pierwszym utworem, który odzwierciedlał pojawienie się oryginalnego kompozytora, była kantata „Słońce Inków”. Awangardowe brzmienie dzieła od razu zwróciło uwagę nie tylko muzyków, ale i władz. Próbowali zakazać publicznego wykonywania kantaty i dopiero wysiłki G. Rozhdestvensky'ego i Filharmonii Leningradzkiej pozwoliły publiczności zapoznać się z twórczością Denisova. Rok później kantata została wykonana we Francji i Niemczech, co przyniosło kompozytorowi międzynarodową sławę i powód do jeszcze większej niechęci ze strony władz sowieckich.
Od 1959 Denisov wykłada w Konserwatoriuminstrumentacja i późniejsza kompozycja, na jego zajęciach studiowało wielu późniejszych znanych kompozytorów. W 1979 roku twórczość Denisova została ostro skrytykowana przez T. Chrennikowa, a kompozytor został wpisany na czarną listę, co znacznie komplikuje mu życie.
Od połowy lat 80. biografia Edisona Denisovazmiany, rząd staje się dla niego bardziej przychylny, zostaje nawet mianowany jednym z liderów Związku Kompozytorów, aktywnie działa w kinie i teatrze, pisze poważne utwory.
W 1990 roku on i grupa podobnie myślących ludziodtwarza Stowarzyszenie Muzyki Współczesnej, które istniało na początku XX wieku. W skład grupy wchodzili czołowi kompozytorzy tamtych czasów: D. Smirnov, E. Firsova, V. Tarnopolsky i inni. Denisov przedstawił swoje doświadczenia i przemyślenia w książce „Muzyka współczesna i problemy ewolucji techniki kompozytorskiej”.
Do lat 90. życie Denisova nie było łatwe, onnie pozwolono im pracować, byli prześladowani. I tylko pierestrojka dała mu możliwość spokojnej współpracy z zagranicznymi kolegami, zarabiania na występach i kursach mistrzowskich. Od połowy lat 90. dużo podróżuje po świecie, pracuje we Francji, jest zapraszany do jury najbardziej prestiżowych festiwali i konkursów. Za granicą z ogromnym sukcesem odbywają się premiery nowych utworów Edisona Denisova: Requiem, Foam of Days oraz koncert na altówkę.
Różnorodność gatunkowa dziedzictwa Edisona Denisovacałkiem duży. Próbuje się w operze (słynna "Pianka dni" przyniosła mu światową sławę), w balecie (pisze "Spowiedź"), a także w pracy nad ważniejszymi dziełami (oratorium "Życie i śmierć Jezusa Chrystusa", opera-oratorium „Zmartwychwstanie Łazarza»), pisze koncerty na różne instrumenty i symfonie. Zajmuje się również rekonstrukcją i orkiestracją. Edison Denisov zasłużenie otrzymał tytuł awangardy, zawsze poszukiwał w formie utworu muzycznego, śmiało łącząc zasady sonorystyki, serializmu, aleatoryki i rozwijając idee francuskiego impresjonizmu.
Denisov Edison Wasiliewicz był nie tylkowybitny muzyk, ale i ciekawa osoba. Był prezesem Stowarzyszenia Muzyki Współczesnej, której celem jest odnalezienie nowego piękna. Organizacja organizuje koncerty kompozytorów rosyjskich za granicą, a także prowadzi działalność edukacyjną, prezentując twórczość kompozytorów zagranicznych krajowej publiczności. Sam kompozytor aktywnie promował nową sztukę rosyjską, wykładał w wielu europejskich szkołach muzycznych. Współpracował również z ludźmi o podobnych poglądach przy organizacji festiwali muzycznych. W ostatnich latach życia pracował w Paryżu w Instytucie IRKAM, który zajmuje się badaniem i poszukiwaniem nowych możliwości akustycznych. AFM nadal istnieje i owocnie pracuje nawet po śmierci Edisona Wasiljewicza, jego towarzysze broni pamiętają o nim i kontynuują rozpoczętą pracę.
Edison Denisov nie jest zbyt rozpieszczony przez urzędnikauznanie w Rosji. Został Artystą Ludowym Federacji Rosyjskiej w 1995 roku i nie otrzymał już żadnych nagród w domu. We Francji otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Paryża, a za zasługi dla kultury Francji i świata Edison Denisov został odznaczony Orderem Legii Honorowej.
Kreatywnym ludziom często trudno jest zaaranżowaćżycie osobiste. Ale oczywiście są wyjątki, takie jak Edison Denisov. Powiedział, że żona kompozytora powinna być przyjacielem i bezpieczną przystanią. Dlatego wybrał kobiety do stworzenia rodziny spośród jego własnej. Pierwsza żona - muzykolog Galina Grigorieva - urodziła muzykowi syna i córkę i przeszła z nim trudne lata formacji.
Druga żona Edisona Denisova - EkaterinaKuprovskaya-Denisova jest także muzykologiem, była 37 lat młodsza od kompozytora. Urodziła mu też dwoje dzieci i była z nim do samego końca. Po śmierci męża opublikowała książkę „Mój mąż - Edison Denisov” i zaczęła zajmować się jego twórczą spuścizną.
Życie kompozytora zakończyło się 24 listopada 1996 roku w Paryżu, po dwóch latach ciężkiej choroby.
