Językoznawstwo domowe jest niemożliwe do wyobrażeniabez tak znaczącego naukowca jak Wiktor Władimirowicz Winogradow. Językoznawca, krytyk literacki, człowiek edukacji encyklopedycznej, odcisnął znaczący ślad w nauczaniu języka rosyjskiego, wiele zrobił dla powstania współczesnej nauki humanitarnej i wykształcił plejadę utalentowanych naukowców.
Wiktor Władimirowicz Winogradow urodził się 12 stycznia1895 w Zaraisk, w rodzinie księdza. W 1930 r. mój ojciec był represjonowany i zmarł na emigracji w Kazachstanie. Zmarła też mama, która poszła na wygnanie po męża. Rodzinie udało się stworzyć silne pragnienie edukacji w Victorze. W 1917 ukończył jednocześnie dwa instytuty w Piotrogrodzie: historyczno-filologiczny (Zubowski) i archeologiczny.
Wiktor Władimirowicz Winogradow jako studentwykazał genialne inklinacje naukowe. Zaraz po ukończeniu instytutu został zaproszony do kontynuowania studiów naukowych w Instytucie Piotrogrodzkim, początkowo zajmuje się historią schizmy kościelnej, pisze pracę naukową. W tym czasie zauważył go akademik A. Szachmatow, który dostrzegł ogromny potencjał w aspirującym naukowcu i starał się, aby Winogradow został przyjęty jako stypendysta do przygotowania rozprawy z literatury rosyjskiej. W 1919 r. pod kierunkiem A. Szachmatowa napisał pracę magisterską na temat historii dźwięku [b] w dialekcie północnorosyjskim. Następnie otrzymał możliwość zostania profesorem w Instytucie Piotrogrodzkim, na tym stanowisku pracował przez 10 lat. Po śmierci A. Szachmatowa w 1920 r. Wiktor Władimirowicz pozyskał nowego mentora w osobie wybitnego językoznawcy L.V. Shcherby.
Winogradow był jednocześnie zaangażowany w językoznawstwo ikrytyka literacka. Jego prace stały się znane w szerokich kręgach piotrogrodzkiej inteligencji. Pisze szereg interesujących prac o stylu wielkich rosyjskich pisarzy A.S. Puszkin, FM Dostojewski, N.S. Leskova, N.V. Gogola. Oprócz stylistyki interesował się aspektem historycznym w badaniu dzieł literackich. Opracowuje własną metodę badawczą, która opiera się na szerokim zaangażowaniu kontekstu historycznego w badanie cech dzieła literackiego. Za ważne uważał przestudiowanie specyfiki stylu autorskiego, co pomoże wniknąć głębiej w intencje autora. Później Winogradow stworzył spójną doktrynę o kategorii wizerunku autora i stylu autora, która znajdowała się na styku krytyki literackiej i językoznawstwa.
W 1930 Wiktor Władimirowicz Winogradowwyjeżdża do Moskwy, gdzie pracuje na różnych uczelniach. Ale w 1934 został aresztowany w tak zwanej „sprawie slawistów”. Prawie bez śledztwa Winogradow zostaje zesłany do Wiatki, gdzie spędzi dwa lata, potem może przenieść się do Możajska, a nawet może uczyć w Moskwie. Musiał mieszkać z żoną nielegalnie, narażając oboje na ryzyko.
W 1938 otrzymał zakaz nauczania, ale po,po tym, jak Wiktor Władimirowicz pisze list do Stalina, jego moskiewskie pozwolenie na pobyt i prawo do pracy w Moskwie zostają mu zwrócone. Dwa lata minęły stosunkowo spokojnie, ale gdy rozpoczęła się Wielka Wojna Ojczyźniana, Winogradow jako niepewny element został deportowany do Tobolska, gdzie pozostał do lata 1943 roku. Przez te wszystkie lata, pomimo nieładu domowego i ciągłego strachu o swoje życie, Wiktor Władimirowicz nadal pracuje. Historie pojedynczych słów pisze na małych kartkach papieru, wiele z nich odnaleziono w archiwum naukowca. Kiedy wojna się skończyła, życie Winogradowa poprawiło się, wrócił do Moskwy i zaczął ciężko i owocnie pracować.
Wiktor Władimirowicz Winogradow podbił światuznanie w językoznawstwie. Sfera jego naukowych zainteresowań leżała w dziedzinie języka rosyjskiego, stworzył własną szkołę naukową, która opierała się na wcześniejszej historii językoznawstwa rosyjskiego i otwierała szerokie możliwości opisu i systematyzacji języka. Jego wkład w rusycystykę jest niezwykle duży.
Winogradow zbudował doktrynę gramatyki rosyjskiejjęzyk, opierając się na poglądach A. Szachmatowa, opracował teorię części mowy, która została przedstawiona w podstawowym dziele „Współczesny język rosyjski”. Interesujące są jego prace nad językiem fikcji, które łączą zasoby lingwistyki i krytyki literackiej i pozwalają głęboko wniknąć w istotę dzieła i styl autora. Ważną częścią dorobku naukowego są prace nad krytyką tekstu, leksykologią i leksykografią, zidentyfikował główne typy znaczeń leksykalnych, stworzył doktrynę frazeologii. Naukowiec był członkiem grupy opracowującej słownik akademicki języka rosyjskiego.
Wybitni naukowcy o szerokim spektrum zainteresowań naukowychczęsto tworzą znaczące dzieła w kilku dziedzinach, takim jak Wiktor Władimirowicz Winogradow. "Język rosyjski. Doktryna gramatyczna słowa ”,„ O języku fikcji ”,„ O fikcji ”- te i wiele innych dzieł przyniosło chwałę naukowcowi i połączyło możliwości badawcze stylistyki, gramatyki i analizy literackiej. Znaczącym dziełem jest niepublikowana książka „Historia słów”, którą V.V. Winogradow pisał całe swoje życie.
Ważną część jego spuścizny stanowią prace nadskładnia, książki „Z historii nauki rosyjskiej składni” i „Podstawowe pytania o składnię zdania” stały się ostatnią częścią gramatyki Winogradowa, w której opisał główne typy zdań, podkreślił rodzaje związków składniowych .
Prace naukowca zostały nagrodzone Nagrodą Państwową ZSRR.
Vinogradov Victor Vladimirovich, biografiaktóra od zawsze kojarzyła się z nauką akademicką, pracowała ciężko i owocnie. Od 1944 do 1948 był dziekanem wydziału filologicznego Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, gdzie przez 23 lata kierował katedrą języka rosyjskiego. W 1945 roku został wybrany akademikiem Akademii Nauk ZSRR, pozostawiając stanowisko członka korespondenta. Od 1950 roku przez 4 lata kierował Instytutem Lingwistyki Akademii Nauk ZSRR. A w 1958 roku akademik Wiktor Władimirowicz Winogradow został szefem Instytutu Języka Rosyjskiego Akademii Nauk ZSRR, który będzie kierował przez ponad ćwierć wieku. Ponadto naukowiec zajmował wiele stanowisk publicznych i naukowych, był zastępcą, członkiem honorowym wielu akademii zagranicznych oraz profesorem na uniwersytetach w Pradze i Budapeszcie.
V.V. zmarł. Vinogradov 4 października 1969 w Moskwie.
