Niestrudzonym pracownikiem jest Alfred Schnittke.Stworzona przez niego muzyka jest wielka i ma wielkie dziedzictwo w swoim dziedzictwie. Wszystko podlegało kompozytorowi: opery i balety, kompozycje orkiestrowe, muzyka do filmów, utwory kameralne i chóralne. Mówi do nas nowoczesnym językiem, zachowując niezmienny związek z tym, co uważane jest za klasykę.
Rodzina, w której urodził się Alfred Garrievich Schnittke(1934 - 1998) był całkowicie niestandardowy. Ojciec jest niemieckim Żydem z Lipawy, matka jest Niemką. Dla obu niemiecki był językiem ojczystym, którego używali, rozmawiając w domu między sobą. Wielojęzyczność cechowała wszystkich członków tej rodziny. I dla małego Alfreda, jego brata, siostry i babci, którzy zajmowali się badaniami i tłumaczeniami z niemieckiego na rosyjski i odwrotnie. Podczas wojny ojczyźnianej jego ojciec Harry Wiktorowicz służył w częściach armii sowieckiej. A po wojnie został wysłany jako korespondent do Wiednia na dwa lata.
Kiedy skończyła się praca za granicą, rodziceosiedlili się w regionie moskiewskim i oboje zaczęli pracować w gazecie wydawanej w języku niemieckim, która nazywała się „Nowe życie”. Podczas gdy jego rodzice tłumaczyli sowiecką literaturę na niemiecki, Alfredowi udało się ukończyć szkołę, Konserwatorium Moskiewskie i szkołę podyplomową. W 1960 roku Alfred Garrievich Schnittke został przyjęty do Związku Kompozytorów. Następnie zaczyna uczyć w konserwatorium, w którym studiował. potem, czując, że to nie wystarczy, zaczyna komponować muzykę do filmów. Na szczególną uwagę zasługuje jego współpraca ze wspaniałą reżyserką Larisą Szepitko, która nakręciła prawdziwy i straszny film o wojnie „Podejście” (1976). Odwieczny wątek zdrady i poświęcenia znalazł także odzwierciedlenie w muzyce Alfreda Garrievicha Schnittkego, przesyconej tragizmem i mistycyzmem i połączonej z nimi głębokiej psychologii, a także motywów biblijnych. Pozwoliło to reżyserowi i aktorom na pełniejsze ukazanie dramatu Wasyla Bykowa. Ogólnie napisał muzykę do ponad sześćdziesięciu filmów i kilku spektakli. W 1989 roku Alfred Garrievich Schnittke odbierze nagrodę Nika za muzykę do filmu Komisarz. Pracował tylko z naszymi najlepszymi reżyserami, których filmy z muzyką Alfreda Schnittkego stały się wydarzeniami: Andrei Mitta - "Załoga", Andrei Smirnov - "Jesień", Elem Klimov - "Agonia". Przy tworzeniu utworów koncertowych kompozytor wykorzystuje cytaty i motywy z partytur filmowych.
Pierwsze małżeństwo z Galiną Kolcyną byłokrótki (1956 - 1958). Ale drugie małżeństwo było szczęśliwe i pełne harmonii. Przyszli małżonkowie poznali się jako nauczyciel i uczeń. I jak zwykle nauczycielka się zakochała.
Kompozytor po mistrzowsku opanował wszystkie istniejącenowoczesne gatunki. Potężny talent i wielka pracowitość umożliwiły stworzenie ogromnej liczby dzieł: oper i baletów scenicznych, kompozycji orkiestrowych. W jego twórczości znalazły się klasyka, awangarda, chorały, walce, polki, jazz. W jednym dziele odważnie połączył odmienne techniki, a także trendy stylistyczne. Wydawało się to nieporównywalne, ale po prostu zaszokowało słuchaczy, jak to się stało z I Symfonią. Później zjednoczy się bardziej harmonijnie w „Requiem” i Kwintecie fortepianowym.
Za wykonanie kompozytora Teatru Tagankaskomponował apartament, w którym N.V. Gogola. Składa się z ośmiu części. W nim, za pomocą muzyki, ujawnia się dzieciństwo Chichikova, dramat artysty, który odczuwa utratę talentu i chce zniszczyć wszystkie swoje arcydzieła. Płaszcz, niczym nieosiągalny sen, nagle zamienia się w ukochaną, nie rzecz, ale przyjaciela. Jej i tylko jej bohater obdarza żarliwą miłością. Urzędnicy to bezosobowa masa, skrzypiąca piórami w miejscach publicznych, to żywe mrowisko, które żyje tym samym typem. Nawet nie próbują zmienić się w człowieka, ponieważ nie wiedzą, co to jest. W scenie balu, która zamienia się w sabat, Artysta widzi wszystkie swoje przerażające postacie. I dopełnia całego wyglądu trzy piękne wdzięki. Bez nich życie jest pustynią. A muzyka, dokonawszy przełomu, odrywa słuchacza od ziemskich trosk, pogrążając się w jego czystym świecie. Tak brzmi „Gogol Suite”.
W 1990 roku Alfred Schnittke, którego biografia zmienia się w najbardziej krytycznym okresie, został zaproszony do Niemiec, by uczyć kompozycji.
