Wymagający charakterystyczny podgatunek Hollywoodkolosalnych inwestycji kapitałowych i efektów specjalnych na najwyższym poziomie, to filmy katastroficzne. Na liście najlepszych (2013–2015) filmów znalazły się filmy nakręcone w USA, co nie jest zaskakujące. Naprawdę trudno jest konkurować z Amerykanami w produkcji filmów o wypadkach spowodowanych przez człowieka i katastrofach naturalnych.
Ogólnie oglądaj filmy katastroficzne (lista najlepszych2013–2015 wydanie zostanie zaprezentowane w tej publikacji) jest całkiem przyjemne, ponieważ zawsze można z góry przewidzieć, jak wszystko się skończy, chociaż nierealistyczne jest wiedzieć na pewno, jak dokładnie wszystko się wydarzy. Widz po cichu raduje się z jego przewidywania i wnikliwości, jednocześnie zachwycając się pomysłowością i wyrafinowaniem autorów-twórców. Jednocześnie pogrążając się w atmosferze bezpiecznego horroru, intensyfikowanej przez technologię 3D, człowiek mimowolnie identyfikuje się z głównym bohaterem. To właśnie te emocje wywołują filmy, które ukazały się w latach 2013-2015. i te związane z podgatunkiem filmów katastroficznych.
Szczelina San Andreas w reżyserii BradaPeyton to klasyczna klęska hitowa. Ten projekt jest starannie i subtelnie zaaranżowany przez komponenty, które zmieniają go z banalnego horroru w arcydzieło kina z wielowarstwowym podtekstem. Zgodnie z fabułą, główny bohater Ray (Dwayne Johnson), pilot helikoptera zespołu ratowniczego, nie zdołał uratować swojego małżeństwa. Jego żona Emma (Carla Gugino), zabierając swojego małego Blake'a (Alexandra Daddario), przenosi się do innego, zamożniejszego mężczyzny Daniela (Ioan Griffith). Pewnego dnia Ray zgłasza się na wezwanie pomocy w Nevadzie, gdzie potężne trzęsienie ziemi nawiedziło tamę Hoovera. Jednocześnie jeden z nierozpoznanych geniuszy nauki Hayes, który specjalizuje się w badaniu przyczyn i przewidywaniu skutków trzęsień ziemi, wysuwa teorię, że ten kataklizm to dopiero pierwsza jaskółka. Faktem jest, że uskok San Andreas przechodzi przez stan Kalifornia, który właśnie stał się bardziej aktywny. Wkrótce epicentrum będzie San Francisco, gdzie przebywa córka Raya.
Pomimo banalnej fabuły, wyraźnie podążającej za prawami gatunku (kto przeżyje, widać od pierwszych minut oglądania), film „Szczelina San Andreas” to czarujący i imponujący spektakl.
Film katastroficzny w reżyserii Stephena Quayle'a„W stronę burzy” zmusił nie tylko widzów do zapchania się w fotel, ale także zatwardziałych krytyków filmowych. Autorzy obrazu zaprezentowali publiczności niesamowite tornado. Twórcy efektów wizualnych wykonali świetną robotę, bo na ekranie widać prawdziwy koniec świata w skali mikro jednego miasta: niebo otworzyło się jak kratery, w powietrzu unoszą się całe domy i samochody. Dla zwiększenia wiarygodności scenarzysta John Swetnam umieścił swoje tornado w kategorii 6 nieistniejącej, a reżyser stosuje styl amatorski i dokumentalny, idealny do takiego podgatunku jak filmy katastroficzne. Lista najlepszych (2013–2015) obrazów katastroficznych byłaby ponura bez tego hitu. Zgodnie z pomysłem autorów w prowincji Silverston rozpoczyna się potężna burza. Uczniowie są w epicentrum podczas ceremonii ukończenia szkoły. Meteorolodzy biją na alarm, ostrzegając opinię publiczną, że najgorsze dopiero nadejdzie. Mieszkańcy miasteczka szukają schronienia, ale zdesperowani faceci decydują się zastrzelić tornado. Ze względu na dobre ujęcia są gotowi na wszystko.
Oprawa wizualna jest najbardziej spektakularnaczęść filmu katastroficznego Towards the Storm. Kluczem do sukcesu jest profesjonalizm scenarzysty, mistrzów efektów wizualnych i specjalnych oraz hojność ekipy produkcyjnej.
Przebój „Po naszej epoce” przedstawił widzowi jedennajbardziej wzruszających duetów twórczych syna i ojca w historii światowego przemysłu filmowego. W przeciwieństwie do innych podobnych filmów, wypełnionych cudami nauki i techniki, „nowa planeta”, na którą wędruje ludzkość, jest reprezentowana przez nietknięty ekosystem. Dla nowoczesnego kina to odważna innowacja. Przecież panuje opinia, że jeśli film nie jest przesycony efektami specjalnymi, to jego los jest przesądzony i na pewno zawiedzie w światowej kasie. Grafika obrazu „Po naszej epoce” jest dość dziwna, miejscami realistyczna i dokładna, czasem kreskówkowa. Mimo to nie da się nazwać projektu reżysera M. Nighta Shyamalana najgorszym ze wszystkich nakręconych, a także nudnym „domowym wideo” rodziny Smithów. Oczywiście autor bywa przesadnie sentymentalny, ale udaje mu się utrzymać widza w napięciu przez cały czas trwania obrazu, aw finale pokonuje go dowcipnym zwrotem akcji.
Fabuła obrazu różni się nieco od schematu,z którego korzystają wszystkie filmy katastroficzne (lista najlepszych z lat 2013–2015 nie jest wyjątkiem). Narracja fabularna rozpoczyna się po tysiącu lat po globalnym kataklizmie, w wyniku którego ocalali ludzie musieli opuścić Ziemię i osiedlić się na planecie o nazwie Nova Prime. Jeden z głównych bohaterów - generał Cypher Reidge (Will Smith) wraz z synem Chinem (Jaden Smith), wracają do nowego domu, ale podczas sztormu asteroid ich aparatura rozbija się na Ziemi. Cypher jest ciężko ranny, jego syn, aby uratować ojca, musi pokonać spory dystans i włączyć latarnię ratunkową. Młodzieniec na każdym kroku jest uwięziony przez niebezpieczeństwa przygotowane przez wrogie środowisko byłej kolebki ludzkości.
Słynna taśma „Shark Tornado”Początek oryginalnej serii był szalenie popularny i miał rekordową widownię. Sukces jak zwykle odwrócił głowy producentów, więc kwestia pojawienia się sequela była przesądzona. „Shark Tornado 2” w reżyserii Anthony'ego Ferrante, wydany w 2014 roku i będący kontynuacją fabularną oryginalnego filmu, praktycznie nie różni się od pierwszego filmu. Tym razem fatalny huragan skierował się do Nowego Jorku, niosąc armadę krwiożerczych drapieżników. Z woli losu w tym mieście w tym samym momencie pojawiają się główni bohaterowie pierwszego odcinka. Oczywiście, dowiedziawszy się o zbliżającym się zagrożeniu, ignorując niebezpieczeństwo, ponownie postanawiają ocalić zrozpaczonych mieszkańców miasta ze strachu. Narracja fabularna filmu jest doskonale wyważona, więc synchronizacja przebiega z prędkością idealną jak na kasetę bez irytującego ugięcia, które czasami cierpią na filmach katastroficznych. Lista najlepszych (2013–2015) filmów została uzupełniona o prawdziwy horror, dzięki staraniom ekipy filmowej projektu.
Film "Pompeje" (2014) wspólnyprodukcja w Niemczech i Kanadzie, w reżyserii Paula W. S. Andersona, nie może być zaliczona do podgatunku filmów katastroficznych. To spektakularny i luksusowy widok: twórcy nie przejmują się zwrotami akcji, zwracając większą uwagę na inscenizację walk gladiatorów i romantyczną linię. Ale wszystko blednie w momencie, gdy zgodnie z ideą twórców budzi się Wezuwiusz. Pompeje tonie w ciemności i sadzy, ziemia się trzęsie, dookoła wszystko się wali. Film nie ma żadnych specjalnych znalezisk reżyserskich, wydaje się, że cała ekipa filmowa bawi się w erupcji wulkanu, nie bez przyjemności, niszcząc starożytne miasto, hojnie zasypując pozostałości popiołem.
