Пауки обычно у большинства людей вызывают или podświadomy horror lub obrzydzenie obrzydzenie. Arachnofobia, co dziwne, jest charakterystyczna dla bardzo wielu. Teoretycznie - ponieważ pająki są trujące. Ale! Z kilku tysięcy ich trujących odmian, półtora będzie się rozpadać, reszta będzie bezpieczna dla ludzi. Drugie wyjaśnienie jest obrzydliwe. Jednak najbardziej niebezpieczny pająk - tarantula - przypomina pluszową zabawkę. A jego mały współplemieńca Argiope Brunnich wyróżnia się eleganckim, niemal świątecznym wyglądem. A zatem arachnofobia jest czymś irracjonalnym, a same pająki zasługują na uwagę i zainteresowanie, jak każde inne dzieło natury.
Nawet wściekli przeciwnicy pajęczaków argiopBrunnicha wydaje się piękna. W ludziach jest lepiej znany pod innymi nazwami: osa-pająk, pająk-tygrys, rzadziej - pająk-zebra. A wszystko dzięki jasnemu, charakterystycznemu, niezapomnianemu kolorowi. Przy pełnej zgodności ciała pająka zwierzę ma charakterystyczne kolory osy (lub tygrysa): żółte i czarne paski. Jeśli przyjrzysz się uważnie, są one przeplatane z białymi liniami, ale z daleka kolorystyka całkowicie odpowiada tej, którą mają osy. Nogi pająka są również obramowane kontrastowymi paskami - powstaje wyraźne wrażenie, że pończochy są na nie nawleczone. Najwyraźniej na czwartym, jeśli liczysz od głowonoczu, opaska ma dwa zauważalne guzki, a na brzegach brzucha są wycięcia (zawsze sześć, ale różnie zabarwione: odcienie różnią się od niewyraźnie ciemnego do jasnopomarańczowego).
Niezwykła osa pająka i lokalizacjakończyny. Dwie pary są zorientowane ściśle do przodu, pozostałe dwie - wyraźnie z powrotem. Wizualnie nie ma podpór bocznych, co jest nietypowe dla większości pajęczaków, w których nogi są prostopadłe do powierzchni.
Imponujący rozmiar Argiope Brunnichnie może się pochwalić. Samce nigdy nie przekraczają siedmiu milimetrów w swojej „wysokości” - większość ludzi ich nie zauważy, zwłaszcza że ich kolorystyka jest raczej nudna. Samice będą większe: mogą osiągnąć 2,5 centymetra, różnią się jasnymi, zauważalnymi kolorami z daleka.
Areal, który z pewnością opanował argiopę pająkaBrunnich jest dość szeroki. Obejmuje wiele krajów europejskich, południe (a ostatnio strefę środkową) Rosji, Krymu, Afryki Północnej, terytoriów Azji Południowej, Japonii i Chin. Te pająki mieszkają na łąkach, po bokach nawet dość ruchliwych dróg, na krawędziach, w łóżkach suchych rzek. Tygrzyk - Pająk Traper; z zasadzki nie poluje, ale czeka na zdobycz w sieciach. Podstawą jego diety są koniki polne, muchy, klaczki i osy.
Jak wszystkie pająki internetowe, Argiope Brunnicha przygotowujepułapki rozciągnięte między źdźbłami trawy i niskimi gałęziami krzewów. Sieci tego gatunku pajęczaków są okrągłe, w środku mają zygzakowaty wzór, charakterystyczny dla tkania wszystkich towarzyszy z rodzaju Argiope i nazywany stabilizacją. Pomimo niewielkich rozmiarów myśliwego, jego pułapki są bardzo silne, zdolne do trzymania konika polnego, który jest 2-3 razy większy niż drapieżnik. Podczas tworzenia sieci, które tkane są o zachodzie słońca, w nadchodzącym zmierzchu Argiope Brunniha spędza tylko godzinę.
Argiopa to za mało dla ofiarypo prostu utkać sieć. Właściciel pułapki siedzi pośrodku, w tym samym zygzakowatym odcinku, i czeka na ofiarę, trzymając w kończynach motek utworzonych nici. Kiedy ofiara zostaje złapana, myśliwy otacza ją pajęczynami i ukąszeniami. Owad umiera od trucizny; równolegle zaczyna częściowo trawić, nie znajdując się jeszcze w żuchwach pająka.
Radzą sobie z tym pająki z gatunku Argiope Brunnichpozostawienie potomstwa w okresie linienia, kiedy samica upuściła już poprzednią chitynę, a nową jeszcze nie przerosła. Po tym, jak samiec wykona swoją pracę, partner w większości przypadków go zjada. Czasami „odważnemu facetowi” udaje się zapłodnić drugą damę, ale według naukowców żadna z nich nie przetrwała do trzeciego podejścia. Istnieje teoria, że kanibalizm słabszej płci pająka jest spowodowany brakiem białka niezbędnego do rozwoju spadkobierców. Nie należy jednak silnie współczuć ich „mężczyznom”: samica argiopa przeżywa swojego „męża” przez krótki czas. Po utworzeniu kokonów i złożeniu w nich jaj (do 400 sztuk w każdym „dzbanku”) pająk osy ginie. Potomstwo hibernuje w stworzonych przez nią domach, a wiosną wydostaje się z nich całkowicie samodzielnie.
Kwestia potencjalnego zagrożenia dla wszystkichwspólnota troszczy się przede wszystkim o ludzi. Podobnemu losowi nie uniknął Argiope Brunnich. Ten gatunek pająków jest trujący czy nie, nie można pytać. Ściśle mówiąc, wszystkie pajęczaki są trujące, inną rzeczą jest to, że nie wszyscy przedstawiciele gatunku są w stanie przegryźć skórę, aby ich trucizna dotarła przynajmniej do naczyń włosowatych. Tak więc nawet bez przeprowadzania testów laboratoryjnych można śmiało powiedzieć, że argiop Brunnicha jest trującym owadem. W końcu to trucizna „uspokaja” swoje ofiary. A dla owadów jest to śmiertelne. Człowiek to inna sprawa. Jego rozmiar jest nieporównywalny z rozmiarami argiopy Brunnicha. Ugryzienie tego pająka jest zatem stosunkowo nieszkodliwe dla ludzi. Można to porównać do użądlenia przez osę (pająk zasługuje na drugie imię). Wrażenia są dość bolesne, następnie może wystąpić obrzęk i swędzenie, ale ukąszenie argiopy nie jest niebezpieczne. Może na nią cierpieć tylko osoba uczulona. Ale ten sam problem przyniesie mu ukąszenie każdego owada, nawet komara.
