Jednolita forma państwa jest swego rodzajustruktura państwa, w której kraj jest podzielony na kilka części administracyjnych, które nie mają statusu podmiotów państwowych. Ale w niektórych przypadkach niektóre regiony kraju mogą mieć pewien stopień niezależności w podejmowaniu decyzji. Znaki jednolitego państwa są charakterystyczne dla małych krajów pod względem powierzchni i liczby ludności. Istnieje jednak wyjątek w postaci Chin, które pomimo solidnego terytorium i ogromnej populacji są uważane za jedno państwo. W takich krajach istnieje jeden kodeks prawa, jedna konstytucja i system prawny. Najwyższe organy zarządzające są takie same dla wszystkich podmiotów w państwie. Obecnie absolutna większość niezależnych podmiotów publicznych na świecie ma charakter jednolity. Wśród takich krajów można wymienić Wielką Brytanię, Francję, Hiszpanię, Ukrainę i wiele innych. Ostatnio szczególnie często słyszeliśmy o stanie jednolitym. Co to jest, rozważymy bardziej szczegółowo.
Przed rozważeniem bardziej szczegółowoW definicji „państwa unitarnego” należy wspomnieć o istniejących formach rządów. U podstaw formy ustroju państwa jest administracyjna, terytorialna i narodowa struktura państwa, która ukazuje relacje między regionami, lokalnym i centralnym aparatem państwowym, a także między różnymi narodowościami i narodami mieszkającymi na tym samym terytorium.
Ponadto forma rząduPokazuje, z jakich podmiotów składają się państwo, jaki jest ich status prawny i stopień ich wzajemnej interakcji, w jakiej formie wyrażane są interesy mniejszości narodowych mieszkających w jednym regionie oraz jak budowane są relacje między władzami centralnymi a samorządami lokalnymi.
Ale specyficzna forma państwaurządzenie w danym kraju zależy od położenia geograficznego regionów, ich składu narodowego, a także od szeregu czynników, spośród których możemy wyróżnić czynniki ekonomiczne, społeczne, historyczne i kulturowe.
Obecnie istnieją 3 rodzaje form systemu państwowo-terytorialnego:
1. Federacja.Ta forma rządzenia jest zjednoczeniem kilku wcześniej suwerennych (lub mających szeroką autonomię w obrębie państwa) krajów (regionów) w jednym państwie na zasadzie dobrowolności. Najbardziej znanymi przykładami struktury federalnej są Federacja Rosyjska (składająca się z 85 podmiotów, w tym 22 republiki, 4 autonomiczne okręgi i 1 region autonomiczny), USA (50 stanów i kilka swobodnie stowarzyszonych terytoriów), Indie (29 stanów, dystrykt stołeczny i 6 terytoriów związkowych) ) i inne.
2. Konfederacja.Ta forma urządzenia jest związkiem państwowym kilku niezależnych krajów. Jednocześnie żaden z poddanych konfederacji nie traci suwerenności i nie posiada własnych sił zbrojnych, systemu monetarnego i prawnego. Szwajcaria jest jedyną istniejącą obecnie konfederacją (jednak ostatnio uzyskała wszystkie cechy federacji). Również UE, Unia Rosji i Białorusi, Unia Eurazjatycka są uważane za rodzaj konfederacji.
3. Stan jednostkowy.Co to jest? To pytanie prześladuje miliony obywateli, zwłaszcza ostatnio w związku z pojawieniem się centrów separatyzmu w różnych krajach świata. Jest to pojedynczy podmiot państwowy, podzielony na komponenty administracyjne, z których każdy nie posiada suwerenności i podlega władzom centralnym. Z kolei państwa unitarne również dzielą się na kilka typów.
Do jednolitych podmiotów państwowych tegotyp obejmuje kraje, w których funkcje władzy są wykonywane na poziomie lokalnym tylko przez tych przedstawicieli władz, którzy są zatwierdzeni i zatwierdzeni przez rząd centralny. Jednocześnie scentralizowane państwo może zapewnić pewną niezależność niższym organom samorządu terytorialnego. Najbardziej uderzającymi przykładami scentralizowanych państw unitarnych są Wielka Brytania i Dania. Ponadto oznaki centralizacji są nieodłączne w krajach afrykańskich, w których lokalna władza należy do plemion i klanów. Chociaż warto zauważyć, że dziś takie stany są dość rzadkie.
Stany zdecentralizowane obejmują tekraje, w których konstytucja przewiduje wyodrębnienie rządu centralnego i samorządu lokalnego. Oznacza to, że w rzeczywistości podmioty edukacji państwowej mogą mieć dość szeroką autonomię, a jednocześnie mieć własny parlament, struktury administracyjne i rząd. Zasadniczo z takich przywilejów korzystają duże regiony, które kiedyś były niezależne lub miały dość szeroką niezależność w rozwiązywaniu określonych problemów. Ponadto regiony te często łączy wspólne interesy historyczne, gospodarcze i geograficzne. Podmioty zdecentralizowanego państwa mogą samodzielnie rozwiązać szereg problemów, w tym problemy ekonomiczne, edukację, opiekę zdrowotną, porządek publiczny i usługi użyteczności publicznej. W rzeczywistości podmioty zamieniają się w oddzielne kraje jednolitego państwa, które z jakiegoś powodu są zjednoczone w jedną całość. Do krajów o wyraźnie zdecentralizowanej strukturze należą Francja i Hiszpania.
Mieszane państwa unitarne mająoznaki zarówno decentralizacji, jak i scentralizowanego wpływu władzy na podmioty edukacji państwowej. W rzeczywistości do państw mieszanych należą te kraje, których niektóre regiony mają szeroką autonomię i są w stanie samodzielnie rozwiązywać powierzone zadania. Jednocześnie autonomie mogą nawiązywać więzi z innymi krajami, podpisywać różne memoranda kulturalne, społeczne i gospodarcze. Najbardziej uderzającymi przykładami mieszanych państw unitarnych są Włochy i Norwegia.
W przypadku państw o jednolitej formie organizacji charakterystycznych jest kilka charakterystycznych cech.
Zazwyczaj każdy kraj jest podzielony na małeregiony, które z kolei są podzielone na mniejsze podmioty samorządu terytorialnego. Nazwy regionów mogą być różne, ale ich znaczenie jest takie samo we wszystkich krajach świata. Na przykład kraje byłego ZSRR w swoim podziale mają duże obszary, które z kolei są podzielone na powiaty i osady wiejskie (rady wiejskie). Ta sekcja nie jest przypadkowa. Regiony powstają na podstawie wspólnych interesów przeszłości historycznej, położenia geograficznego i rozwoju gospodarczego. Taki podział administracyjny pozwala rządowi centralnemu na jak największą kontrolę sytuacji w całym kraju.
1.
2. Zunifikowane organy rządowe.Władza prezydenta kraju i parlamentu w całym stanie jest niezaprzeczalna. Ponadto organy władzy centralnej mogą samodzielnie powoływać szefów organów samorządu terytorialnego.
3. Jeżeli na terytorium państwa mieszkają inne narodowości (nieliczne), można przyznać im pewną autonomię.
4.Wszystkie stosunki międzynarodowe są regulowane przez władze centralne. Podmioty państwowe nie mogą samodzielnie przystępować do związków międzynarodowych. Na płaszczyźnie kulturowej i społecznej dozwolona jest jedynie współpraca autonomii z innymi formacjami państwowymi.
5. Podmioty państwa nie mają suwerenności państwowej, dlatego regiony nie mają własnych sił zbrojnych, systemu monetarnego i innych elementów państwowości.
6. Język państwowy jest taki sam we wszystkich przedmiotach państwowych.
Wiele osób zadaje sobie pytanie:„Państwo unitarne: co to jest, jak powstaje?” Spróbujmy odpowiedzieć na to pytanie. Stan unitarny powstaje w zależności od wielu czynników. Rozważmy niektóre z nich.
1. Występowanie na terytorium państwa jednej populacji kulturowej i narodowej, która ma jeden język, jedną religię, podobieństwo mentalności i wspólną historię.
2.Wygoda tworzenia zjednoczonego państwa ze względów ekonomicznych. Państwa, które mają wspólne granice bez barier celnych, mogą zjednoczyć się w jednolitą jednostkę państwową. To prawda, warto zauważyć, że nadal wymaga to wspólnej waluty, jednolitego systemu podatkowego, wspólnego systemu prawnego, a także jedności potencjału zasobów i podziału pracy.
3. Presja zewnętrzna ze strony krajów trzecich.Dzięki aktywnej ingerencji w sprawy państwowe innych stowarzyszeń państwowych kraje o wspólnej granicy i wspólnych czynnikach kulturowych i historycznych mogą zjednoczyć się w jedno jednolite państwo.
Na pytanie: „Który stan jest unitarny?”, Większość ludzi odpowie, że są to kraje, które są zjednoczone w swoich tradycjach historycznych i kulturowych i nie są narażone na przejawy rozłamu w społeczeństwie. Jednak nie jest to do końca prawdą. Dla jednostek unitarnych we współczesnym świecie charakterystycznych jest wiele problemów. Wśród głównych można wyróżnić tzw. Separatyzm, czyli żądanie uznania suwerenności państwa przez jeden region. Zastanów się, co wpływa na brak jedności w państwie unitarnym.
jeden.Stowarzyszenie nieopłacalne ze względów ekonomicznych. W tym przypadku najlepszym przykładem są Włochy. W ostatnich latach północne regiony kraju aktywnie zadeklarowały swoją suwerenność, zwłaszcza ruch ten jest popularny w Wenecji. Regiony te są dźwignią gospodarki kraju i subsydiują biedniejsze regiony południowe.
2.Odmienna historia, kultura i język poszczególnych części państwa. W tym przypadku najbardziej uderzającym przykładem jest Ukraina, na którą składają się regiony o różnych zainteresowaniach kulturowych i historycznych. Na przykład południowe i wschodnie regiony Ukrainy mają bliższe związki z Rosją. W zachodniej części kraju sytuacja jest podobna. Tak więc Zakarpacie ma podobieństwo historyczne i kulturowe z Węgrami, Bukowinę - z Rumunią, a Galicję - z Polską. Jednak pomimo takiej różnicy historycznej i kulturowej Ukraina ma cechy państwa unitarnego.
3.Niski poziom życia i niezadowolenie z tego faktu ludności. W tym przypadku przykładem jest Sudan. Niski poziom życia spowodował, że południowe regiony kraju, które wcześniej cieszyły się szeroką autonomią, zdecydowały się na odłączenie się od głównego państwa. Należy zauważyć, że w południowych regionach Sudanu koncentruje się do 60% dźwigni gospodarczej. W efekcie doprowadziło to do tego, że na politycznej mapie świata pojawił się nowy stan Sudanu Południowego.
4. Niska wiedza polityczna ludności, która pozwala „przywódcom politycznym” regionów aktywnie promować ideę utworzenia suwerennego państwa.
