Energia jądrowa uznana za jedną z największychbezpieczny i obiecujący. Ale w kwietniu 1986 roku świat zadrżał z niewiarygodnej katastrofy: reaktor wybuchł w elektrowni jądrowej w pobliżu miasta Prypeć. Pytanie o liczbę ofiar w Czarnobylu istnieje i wciąż jest przedmiotem dyskusji, ponieważ istnieją różne kryteria oceny i różne wersje. Nie ulega jednak wątpliwości, że skala tej katastrofy jest niezwykła. Jaka jest rzeczywista liczba ofiar w Czarnobylu? Jaki jest powód tragedii?
W nocy 26 kwietnia 1986 roku w Czarnobyluwybuch w elektrowni jądrowej. W wyniku wypadku reaktor uległ całkowitemu zniszczeniu, a część bloku również uległa zniszczeniu. Do atmosfery zostały uwolnione pierwiastki radioaktywne - jod, stront i cez. W wyniku wybuchu wybuchł pożar, roztopiona masa metalu, paliwa i betonu zalała dolne pomieszczenia pod reaktorem. W pierwszych godzinach ofiary Czarnobyla były małe: pracownicy, którzy byli na służbie, zostali zabici. Ale podstępność reakcji jądrowej polega na tym, że ma ona długi, opóźniony efekt. Dlatego całkowita liczba ofiar stale rosła każdego dnia. Wzrost ofiar wiąże się również z analfabetyzmem władz podczas akcji likwidacyjnych. Na początku wysłano wiele sił specjalnych, żołnierzy i policji, aby wyeliminować zagrożenie i ugasić pożar, ale nikt tak naprawdę nie przejmował się zapewnieniem im bezpieczeństwa. Dlatego liczba ofiar wzrosła wielokrotnie, chociaż można było tego uniknąć. Ale tutaj czynnik odegrał rolę, że nikt nie był przygotowany na taką sytuację, nie było precedensów dla tak dużych wypadków, więc nie opracowano realistycznego scenariusza działań.
Istota pracy elektrowni jądrowej opiera się na reakcji jądrowej, wpodczas którego wytwarzane jest ciepło. Reaktor jądrowy zapewnia organizację kontrolowanej, samopodtrzymującej się reakcji łańcuchowej rozszczepienia. W wyniku tego procesu uwalniana jest energia, która zamienia się w energię elektryczną. Reaktor został po raz pierwszy uruchomiony w 1942 roku w Stanach Zjednoczonych pod nadzorem słynnego fizyka E. Fermiego. Zasada działania reaktora opiera się na reakcji łańcuchowej rozpadu uranu, podczas której pojawiają się neutrony, czemu towarzyszy uwolnienie promieniowania gamma i ciepła. W swojej naturalnej postaci proces rozpadu obejmuje rozszczepienie atomów, które wzrasta wykładniczo. Ale w reaktorze zachodzi kontrolowana reakcja, więc proces rozszczepienia atomu jest ograniczony. Nowoczesne typy reaktorów są maksymalnie chronione kilkoma rodzajami systemów ochronnych, dlatego są uważane za bezpieczne. Jednak praktyka pokazuje, że nie zawsze można zagwarantować nieszkodliwość takich urządzeń, dlatego zawsze istnieje ryzyko wypadków skutkujących śmiercią ludzi. Doskonałym tego przykładem są ofiary Czarnobyla. Po tej katastrofie system ochrony reaktora znacznie się poprawił, pojawiły się sarkofagi biologiczne, które zdaniem twórców są niezwykle niezawodne.
Kiedy uran rozpada się, emitowane jest promieniowanie gamma,co jest powszechnie nazywane promieniowaniem. Termin ten rozumiany jest jako proces jonizacji, czyli przenikania przez wszystkie tkanki, promieniowania. W wyniku jonizacji powstają wolne rodniki, które są przyczyną masowego niszczenia komórek tkankowych. Istnieje wskaźnik, któremu skutecznie opierają się tkanki organiczne. Ale promieniowanie ma tendencję do kumulowania się przez całe życie. Uszkodzenie tkanek przez promieniowanie nazywa się promieniowaniem, a choroba, która pojawia się podczas tego, nazywa się promieniowaniem. Istnieją dwa rodzaje promieniowania - zewnętrzne i wewnętrzne, przy czym druga możliwa jest dezaktywacja promieniowania (w małych dawkach). Przy napromienianiu zewnętrznym nie stworzono jeszcze metod ratunkowych. Pierwsze ofiary Czarnobyla zmarły z powodu ostrej postaci choroby popromiennej właśnie z powodu promieniowania zewnętrznego. Nasilenie narażenia na promieniowanie polega również na tym, że wpływa ono na geny, a następstwa zakażenia najczęściej negatywnie wpływają na potomków pacjenta. Tak więc osoby, które przeżyły infekcję, często odnotowują wielokrotny wzrost liczby urodzeń dzieci z różnymi chorobami genetycznymi. A dzieci, ofiary Czarnobyla, urodzone przez likwidatorów i które były w Prypeci, są tego przerażającym przykładem.
Katastrofa w Czarnobylu została poprzedzona pracami nadtestowanie awaryjnego trybu „wybiegu”. Test zaplanowano na czas postoju reaktora. 25 kwietnia miało nastąpić planowane wyłączenie czwartego bloku energetycznego. Należy zauważyć, że zatrzymanie reakcji jądrowej jest niezwykle złożonym procesem i nie do końca zrozumiałym. W tym przypadku tryb „wybiegu” należało „przećwiczyć” po raz czwarty. Wszystkie poprzednie próby kończyły się różnymi niepowodzeniami, ale wtedy skala eksperymentów była znacznie mniejsza. W tym przypadku proces nie przebiegał zgodnie z planem. Reakcja nie spowolniła, zgodnie z oczekiwaniami, siła wyzwolenia energii wzrosła w niekontrolowany sposób, w wyniku czego systemy bezpieczeństwa nie mogły tego wytrzymać. W ciągu 10 sekund od ostatniego alarmu siła reakcji stała się katastrofalna i doszło do kilku eksplozji, które zniszczyły reaktor.
Powody tego wydarzenia wciąż trwająbadanie. Komisja badania wypadków stwierdziła, że było to spowodowane rażącym naruszeniem instrukcji obsługi stacji. Postanowili przeprowadzić eksperyment, pomimo wszystkich niebezpiecznych ostrzeżeń. Późniejsze dochodzenia wykazały, że skala katastrofy mogłaby zostać zmniejszona, gdyby kierownictwo zachowywało się zgodnie z zasadami bezpieczeństwa, a władze nie przemilczały faktu i niebezpieczeństwa katastrofy.
Okazało się również później, że reaktor byłzupełnie nieprzygotowany do planowanych eksperymentów. Ponadto nie było dobrze skoordynowanej interakcji między personelem obsługującym reaktor, co uniemożliwiło pracownikom zakładu przerwanie eksperymentu na czas. Czarnobyl, którego liczba ofiar wciąż się ustala, stał się kamieniem milowym dla energetyki jądrowej na całym świecie.
W chwili wypadku byli tylkokilka osób. Pierwsze ofiary Czarnobyla to dwaj pracownicy stacji. Jeden zmarł natychmiast, jego ciała nie dało się nawet usunąć ze 130-tonowego gruzu, drugi zmarł z poparzeń następnego ranka. Na miejsce pożaru wysłano specjalny oddział strażaków. Dzięki ich staraniom pożar został zatrzymany. Uniemożliwili dotarcie ognia do trzeciej jednostki napędowej i zapobiegli jeszcze większemu zniszczeniu. Jednak 134 osoby (ratownicy i pracownicy stacji) otrzymali ogromną dawkę promieniowania, a 28 osób zmarło w ciągu następnych kilku miesięcy. Ze środków ochrony osobistej ratownicy mieli tylko płócienny mundur i rękawiczki. Major L. Telyatnikov, który przejął kierownictwo nad gaszeniem pożaru, przeszedł operację przeszczepu szpiku kostnego, co pomogło mu przeżyć. Najmniej dotknięci byli kierowcy samochodów i karetki pogotowia, które przyjechały, gdy ratownicy wykazali ostre objawy choroby popromiennej. Tych ofiar można byłoby uniknąć, gdyby ratownicy dysponowali przynajmniej urządzeniami do pomiaru promieniowania i podstawowym sprzętem ochronnym.
Skala katastrofy mogłaby być mniejsza, gdybynie byłoby działań władz i mediów. Przez pierwsze dwa dni przeprowadzono rozpoznanie radiacyjne, a ludzie nadal mieszkali w Prypeci. Media otrzymały zakaz mówienia o wypadku, a 36 godzin po wypadku w telewizji pojawiły się dwa krótkie reportaże. Ponadto nie poinformowano ludzi o zagrożeniu, nie przeprowadzono koniecznej dezaktywacji infekcji. Kiedy cały świat z niepokojem obserwował prądy powietrza z ZSRR, w Kijowie ludzie udali się na demonstrację pierwszomajową. Wszystkie informacje o eksplozji zostały utajnione, nawet lekarze i funkcjonariusze ochrony nie wiedzieli, co się stało iw jakim zakresie. Później władze usprawiedliwiały się, mówiąc, że nie chcą siać paniki. Zaledwie kilka dni później rozpoczęła się ewakuacja mieszkańców regionu. Gdyby jednak władze zaczęły działać wcześniej, ofiary Czarnobyla, których zdjęcia pojawiły się w mediach zaledwie kilka tygodni później, byłyby znacznie mniejsze.
Strefa skażenia od samego początku została odgrodzonarozpoczęła się pierwotna eliminacja niebezpieczeństwa. Najwyższą dawkę promieniowania otrzymało pierwszych 600 strażaków, którzy zostali wysłani w celu dezaktywacji promieniowania. Walczyli dzielnie, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się ognia i wznowieniu reakcji jądrowej. Terytorium zostało pokryte specjalną mieszanką, która zapobiegała nagrzewaniu się reaktora. Aby nie dopuścić do ponownego nagrzania, z reaktora wypompowano wodę, pod nią wykopano tunel, który chronił przed wnikaniem stopionych mas do wody i gleby. Przez kilka miesięcy wokół reaktora budowano sarkofag, wzdłuż rzeki Prypeć wzniesiono tamy. Ludzie, którzy wyjeżdżali do Czarnobyla, często nie rozumieli całego niebezpieczeństwa, w tym czasie było wielu ochotników, którzy chcieli wziąć udział w porządkowaniu terenu. Niektórzy artyści, w tym Ałła Pugaczowa, dawali koncerty przed likwidatorami.
Łączna liczba „likwidatorów” w całym okresie pracywyniosła około 600 tysięcy osób. Spośród nich około 60 tysięcy osób zmarło, 200 tysięcy stało się niepełnosprawnymi. Chociaż, według rządu, ofiary Czarnobyla, których zdjęcia można dziś oglądać na miejscach poświęconych katastrofie, były znacznie mniejsze, więc tylko 200 osób zostało oficjalnie uznanych za zmarłych w wyniku likwidacji w ciągu 20 lat. Terytorium o długości 30 kilometrów jest oficjalnie uznawane za strefę zamkniętą. Jednak eksperci twierdzą, że dotknięty obszar jest znacznie większy i obejmuje ponad 200 kilometrów kwadratowych.
Państwo wzięło za to odpowiedzialnośćżycie i zdrowie ofiar Czarnobyla. Tym, którzy zlikwidowali skutki wypadku, mieszkając i pracując w strefie przesiedleńczej, przysługują świadczenia, w tym renta, bezpłatne leczenie sanatoryjne i leki. Ale w rzeczywistości te korzyści okazały się wręcz niedorzeczne. W końcu wiele osób musi przejść drogie leczenie, na które emerytury to zdecydowanie za mało. Ponadto trudno było zdobyć kategorię „Czarnobyl”. Doprowadziło to do tego, że w kraju i za granicą pojawiło się wiele fundacji charytatywnych wspierających ofiary Czarnobyla, przekazanymi przez ludzi pieniędzmi, zbudowano pomnik ofiar Czarnobyla w Briańsku, przeprowadzono liczne operacje i wypłacono świadczenia. krewni zmarłego.
Oprócz bezpośrednich uczestników i ofiartragedia zwana „Czarnobylem”, ofiarami promieniowania są dzieci likwidatorów i przesiedleńców ze strefy skażonej. Według oficjalnej wersji wśród ofiar Czarnobyla drugiej generacji odsetek niezdrowych dzieci nieznacznie przewyższa liczbę tych samych patologii u innych mieszkańców Rosji. Ale statystyki mówią co innego. Dzieci ofiar Czarnobyla są znacznie bardziej narażone na choroby genetyczne, na przykład chorobę Downa, i są bardziej podatne na raka.
W ciągu kilku miesięcy elektrownia jądrowa w Czarnobyluzostał oddany do użytku. Dopiero w 2000 roku władze ukraińskie na stałe zamknęły swoje reaktory. W 2012 roku nad reaktorem zaczęto stawiać nowy sarkofag, budowa zakończy się w 2018 roku. Dziś poziom promieniowania w strefie zamkniętej znacznie się obniżył, ale nadal jest 200 razy wyższy niż maksymalna dopuszczalna dawka dla ludzi. Jednocześnie w Czarnobylu nadal żyją zwierzęta, rosną rośliny i ludzie wyjeżdżają tam na wycieczki, pomimo niebezpieczeństwa infekcji, niektórzy nawet tam polują i zbierają grzyby i jagody, chociaż jest to surowo zabronione. Ofiary Czarnobyla, zdjęcia skażonych miejsc, nie robią wrażenia na współczesnych ludziach, nie zdają sobie w pełni sprawy z niebezpieczeństwa promieniowania, dlatego wizytę w Strefie traktują jako przygodę.
Dziś tragedia stopniowo odchodzi w przeszłość, wszystkorzadziej ludzie pamiętają zmarłych, myślą o ofiarach. Chociaż duża liczba ofiar Czarnobyla boryka się z poważnymi chorobami dzieci. Dziś najczęściej dopiero Dzień Pamięci Ofiar Czarnobyla - 26 kwietnia przypomina ludziom i mediom o tragedii.
Katastrofy XX i XXI wieku w Czarnobylu iW elektrowni jądrowej Fukushima pojawiło się ostre pytanie o potrzebę poważniejszego podejścia do wykorzystania energii jądrowej. Obecnie około 15% całej energii pochodzi z elektrowni jądrowych, ale wiele krajów zamierza zwiększyć ten udział. Ponieważ nadal jest to jeden z najtańszych i najbezpieczniejszych sposobów wytwarzania energii elektrycznej. Czarnobyl, którego ofiary stały się przypomnieniem ostrożności, jest teraz postrzegany jako odległa przeszłość. Niemniej jednak od czasu wypadku świat poczynił znaczne postępy w zapewnianiu bezpieczeństwa elektrowni jądrowych.
