Век ядерного оружия начался трагическим событием w ostatnich dniach II wojny światowej, kiedy siły powietrzne USA przetestowały pierwszą bombę atomową w walce, zrzucając dwa ładunki na japońskie miasta Hiroszima i Nagasaki. Od tego czasu do końca zimnej wojny między ZSRR a USA toczył się szalony wyścig pod względem ilości i jakości broni masowego rażenia. Siły nuklearne obu mocarstw zaczęły być ograniczane dopiero po inicjatywach mających na celu ograniczenie strategicznej broni ofensywnej. Jednak nawet teraz istniejący arsenał głowic i nośników wystarcza do wzajemnego zniszczenia obu stron i więcej niż raz.
Siły jądrowe są ogólnie nazywane kompleksembroń strategiczna i taktyczna dostępna dla określonego stanu. Ameryka i Rosja skoncentrowały do swojej dyspozycji lwia część tej strasznej różnorodności broni masowego rażenia. Istnieje jednak wiele krajów, które również dysponują w swoim arsenale „ostatnim argumentem”.
Światowe siły jądrowe są skoncentrowane w krajachrodzaj klubu. Podstawą są „wielkie mocarstwa” - stali członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ, w skład której wchodzą Chiny, USA, Rosja, Francja i Wielka Brytania. To właśnie te państwa zainicjowały NPT (Traktat o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej), który ma na celu zablokowanie dostępu do tego klubu innym państwom.
Jednak nie wszystkie kraje zgodziły się z tym.ograniczenie ich praw i nie ratyfikowało porozumienia, pomimo nacisków wielkich mocarstw i ONZ. Do młodych członków klubu należą Indie, Pakistan, Korea Północna. Według nieoficjalnych informacji Izrael ma imponujący arsenał, który ma do dyspozycji od 80 do 100 aktywnych głowic.
Zanim system apartheidu upadnie, jego siły jądrowemiał RPA, ale rząd republiki ostrożnie postanowił rozmontować istniejącą broń przed rozpoczęciem zmian. Nelson Mandela został prezydentem kraju, który jest już wolny od broni masowego rażenia.
Ogólnie strategiczne siły nuklearne Rosjinazwać wszystkie nośniki i głowice nuklearne podlegające jurysdykcji sił zbrojnych tego kraju. Cały kompleks strategicznej i taktycznej broni jądrowej jest podzielony na trzy elementy: wodę, ląd i powietrze, czyli siły lądowe, siły morskie i siły powietrzne. W związku z tym strategiczne siły nuklearne Rosji są czasami nazywane po prostu triadą nuklearną.
Według otwartych informacji rosyjskiego MSZ w sumietriada obejmuje 527 nośników broni jądrowej, na którą składają się międzykontynentalne pociski balistyczne, podwodne pociski balistyczne i bombowce strategiczne. Cała ta imponująca armada posiada 1444 aktywnych głowic nuklearnych.
Liczba lotniskowców i aktywnych głowicograniczone przez Traktat o redukcji zbrojeń strategicznych, który został podpisany między Stanami Zjednoczonymi a Rosją, aby nie osłabiać swoich sił w wyczerpującym wyścigu pod względem liczby i jakości pocisków. Dziś obowiązuje trzeci taki traktat START III.
Po rozpadzie ZSRR Rosja sama o siebie zadbałao arsenale nuklearnym, który znajdował się na terytorium Kazachstanu, Ukrainy i Białorusi. W zamian za zrzeczenie się statusu mocarstw jądrowych państwa te otrzymały gwarancje bezpieczeństwa międzynarodowego od głównych graczy polityki światowej.
Rosja jest tradycyjnie uważana za kontynentpotęga o niezbyt silnych tradycjach morskich, nie dziwi więc fakt, że za kamień węgielny triady uważa się strategiczne siły rakietowe (Strategiczne Siły Rakietowe), lądowy komponent rosyjskich strategicznych sił nuklearnych.
Należą do nich międzykontynentalne ICBMpociski balistyczne), które znajdują się w silosach (wyrzutnie silosów) i PGRK (mobilne kompleksy gruntowe). Silosy są bardziej chronione przed zniszczeniem, można zniszczyć nowoczesny silos pociskiem rakietowym tylko takim pociskiem międzykontynentalnym, w przeciwnym razie zajmie to kilka.
Ponadto są rozproszone daleko od siebie.przyjacielu, co sprawia, że proces ich neutralizacji jest szczególnie kłopotliwy. Z drugiej strony słabym ogniwem silosów jest fakt, że ich współrzędne są najprawdopodobniej znane najbardziej prawdopodobnemu wrogowi.
PGRK nie jest tak chroniony jak silosy, ale ichmobilność sprawia, że wszelkie informacje o aktualnej bazie macierzystej są bez znaczenia. Mobilne kompleksy są w stanie zmienić swoje położenie w ciągu kilku godzin i uniknąć zniszczenia przez wroga. To właśnie PGRK są podstawą nowoczesnych sił nuklearnych Federacji Rosyjskiej. Najnowocześniejszymi przedstawicielami tej rodziny są kompleksy RS-12M2 Topol-M i RS-24 Yars.
Są blisko siebie, ale w zasadzieróżnica polega na bojowym farszu pocisków. Topol dysponuje klasyczną monolityczną głowicą 550 kT. „Yars” ma bardziej złożony system, ma oddzielną głowicę z trzema lub czterema blokami po 150-300 kT każdy.
Rosyjskie siły nuklearne nie są ograniczonepotężne „Topole” i „Yars”. Wzywa się również bezpieczeństwo kraju do zapewnienia atomowych okrętów podwodnych wyposażonych w międzykontynentalne pociski balistyczne. Do tej pory morski komponent triady nuklearnej obejmuje 13 SSBN (atomowe okręty podwodne z pociskami balistycznymi). Spośród nich 11 jest w pełnej gotowości i znajduje się na straży bojowej.
Główny ciężar zapewnienia strategicznegoRosyjskie siły bezpieczeństwa są przenoszone przez pięć okrętów podwodnych typu Dolphin, każdy wyposażony w szesnaście wyrzutni. Wszystkie te szesnaście instalacji jest gotowych w każdej chwili do wystrzelenia pocisków balistycznych klasy Siniewa.
Bardziej przestarzałe wersje SSBN torakiety nośne projektu „Kalmar”, których trzy egzemplarze pozostały w służbie. Jeden z nich przeszedł niedawno remont i modernizację i wrócił do użytku. Kalamary są również wyposażone w szesnaście wyrzutni i uzbrojone w międzykontynentalne pociski balistyczne R-29R.
Przestarzałe SSBN mają zastąpić okręty podwodneklasa "Borey", wyposażony w rakiety R-30 "Bulava". Trzech lotniskowców jest w pogotowiu. Morski komponent rosyjskich sił nuklearnych uznawany jest w opinii wielu ekspertów za najbardziej wrażliwe ogniwo tej triady, ustępującej amerykańskim odpowiednikom.
Rosyjskie atomowe okręty podwodne z międzykontynentalnymi pociskami balistycznymi są częścią floty północnej i pacyfiku rosyjskiej marynarki wojennej i stacjonują w pięciu bazach morskich.
Rosyjskie siły nuklearne są niewyobrażalnebez bombowców strategicznych, zdolnych dotrzeć w dowolne miejsce na Ziemi w ciągu kilku godzin. Siły lotnicze mają w służbie około 100 samolotów, z których 55 jest w służbie. Są w stanie przenosić razem do 798 pocisków manewrujących.
Rdzeniem floty nuklearnej jestbombowce klasy Tu-195. W sumie zatrudnionych jest 84 pracowników, z których 39 jest na służbie. Nie ma do tej pory tak wielu bardziej zaawansowanych bombowców Tu-160, podczas gdy Siły Powietrzno-Kosmiczne dysponują 16 samolotami.
Bombowce dalekiego zasięgu lecą z trzech baz lotniczych, których lokalizacja nie ma sensu mówić.
Tak zapewnia amerykańska doktryna wojskowaużycie broni jądrowej w przypadku uderzenia nuklearnego w Stany Zjednoczone lub ich sojusznicy. Jednocześnie dopuszcza się znaczne zastrzeżenie w stosunku do krajów, które posiadają taką broń lub nie podpisały NPT (Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej). W stosunku do wyżej wymienionych państw „pałki nuklearnej” można użyć także w przypadku użycia innej broni masowego rażenia lub zagrozenia żywotnym interesom Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników.
Amerykańskie siły nuklearne obejmują strategicznesiły ofensywne i niestrategiczna broń jądrowa. Największym zainteresowaniem cieszą się SNS, które obejmują kompleks elementów lądowych, morskich i powietrznych. Według oficjalnych danych, dziś siły nuklearne USA mają 1367 głowic rozmieszczonych na 681 nośnikach. W sumie jest 848 nosicieli potężnej broni, w tym w naprawach lub w magazynach.
Pomimo tego, że w strukturze strategicznejz sił nuklearnych USA, istnieje wyraźna przewaga w kierunku Marynarki Wojennej i Sił Powietrznych, państwo planuje kontynuować politykę „triady” w celu zapewnienia stabilności i wzajemnego bezpieczeństwa wszystkich komponentów.
Element naziemny amerykańskiej triady nuklearnejjest najsłabszy i najsłabiej rozwinięty w porównaniu z możliwościami Marynarki Wojennej i Sił Powietrznych. Jako potęga atlantycka, Stany Zjednoczone koncentrują się na ulepszaniu okrętów podwodnych i bombowców strategicznych zdolnych do startowania z pokładów potężnych lotniskowców. Niemniej jednak ICBM oparte na wyrzutniach silosów również mogą mieć coś do powiedzenia.
Dziś w szeregach jestjedynym typem ICBM jest Minuteman III. Weszli do służby w połowie ubiegłego wieku i stali się rewolucyjnym przełomem swoich czasów, ponieważ po raz pierwszy zastosowali oddzielne, indywidualnie sterowane głowice. Jednak później te głowice o łącznej wydajności 350 kT zostały usunięte z pocisków, a zamiast nich zainstalowano bardziej prymitywne monobloki o pojemności 300 kT.
Oficjalnie zostało to wyjaśnione w deklaracjicelów obronnych swoich międzykontynentalnych balonów międzykontynentalnych ze strony Stanów Zjednoczonych, jednak prawdziwym powodem najprawdopodobniej było to, że po związaniu się traktatem START III Stany Zjednoczone zdecydowały się na redystrybucję dostępnego im kontyngentu głowic jądrowych na sił morskich i powietrznych.
Do 2018 roku Sztab Generalny planował pozostawić w służbie 400 pocisków międzykontynentalnych międzykontynentalnych, w tym celu 50 pocisków miało zostać przeniesionych do stanu niewyrzuconych i wysłanych do magazynów, a miny miały zostać rozebrane.
Główny cel dzisiejszych naziemnych sił nuklearnychdowództwo widzi stworzenie potencjalnego zagrożenia dla potencjalnego wroga, tak że był zmuszony wykorzystać lwią część swoich szarży na zniszczenie amerykańskich silosów.
Stany Zjednoczone przez długi czas umacniały swój statusodpowiednio moc oceanów, marynarka wojenna jest głównym ogniwem obronnym kraju. Nic dziwnego, że atomowe okręty podwodne wyposażone w najnowocześniejsze międzykontynentalne pociski balistyczne stanowią trzon strategicznych sił nuklearnych USA.
Te pływające fortece są praktycznie niewrażliwe nawroga i są najbardziej żywotnym składnikiem sił zbrojnych USA. Dlatego, aby zachować istniejący personel atomowych okrętów podwodnych, poświęcono najbardziej obiecujące osiągnięcia naziemnego komponentu sił jądrowych.
Obecnie US Navy ma 14 SSBN (okręty podwodneatomowe okręty podwodne z pociskami balistycznymi) klasy Ohio. Każdy z okrętów podwodnych wyposażony jest w zestaw 14 pocisków Trident-2. Ten śmiercionośny pocisk przenosi MIRV z ładunkami termojądrowymi 475 i 100 kT.
Ze względu na swoją wysoką celność pociski te są w stanie uderzać w dobrze chronione cele wroga, nawet najgłębsze bunkry i niezniszczalne wyrzutnie silosów mogą stać się ofiarami Tridentów.
Udowadniając swoją niezawodność na wielutesty „Trident” sprawdziły się dobrze i pozostały jedynymi międzykontynentalnymi pociskami balistycznymi na wyposażeniu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Stanowią ponad pięćdziesiąt procent strategicznych sił nuklearnych Ameryki.
Jądrowe okręty podwodne oparte są na dwóch bazach.Na wybrzeżu Pacyfiku znajduje się baza Kings Bay w Gruzji. Na wschodnim wybrzeżu stanów okręty podwodne są w pogotowiu z bazy w Bangor w stanie Waszyngton.
Lotniczy komponent jądrowych sił zbrojnychMocarstwa atlantyckie to strategiczne bombowce zdolne do przenoszenia potężnej broni masowego rażenia. Wszystkie mają dwojakie przeznaczenie, to znaczy są zdolne do wykonywania zadań związanych z użyciem broni konwencjonalnej.
Najstarszy i najbardziej uhonorowany samolotSiły Powietrzne Stanów Zjednoczonych są uważane za bombowiec B-52H, który wszedł do produkcji w połowie XX wieku. Są w stanie przenosić 20 pocisków manewrujących powietrze-powietrze, a także ataki bombowe z użyciem broni konwencjonalnej.
Mimo czcigodnego wieku to latanietwierdza zachowuje doskonałe właściwości lotne, duży zasięg lotu, może przenosić znaczny ładunek i różnorodną broń. Słabym punktem weterana jest jego wrażliwość na systemy obrony powietrznej najbardziej prawdopodobnego wroga, dlatego strategia przewiduje jego użycie na dalekich podejściach przed liniami obronnymi.
Bardziej nowoczesny statek wycieczkowypociski to bombowiec B-1B, który wszedł do służby w 1985 roku. Ze względu na to, że potrafi dobrze rozwiązywać problemy związane z użyciem broni konwencjonalnej, maszyny te są aktywnie przenoszone do stanu niejądrowego w celu utrzymania status quo w START III.
Duma amerykańskiego lotnictwa jest strategicznaBombowiec B-2A wszedł do służby w 1993 roku. Wykonany jest w technologii „Stealth”, czyli jest niewidoczny dla radarów i skutecznie pokonuje linie obrony powietrznej wroga. Przeznaczony jest między innymi do głębokiej penetracji w tył i późniejszego niszczenia ruchomych kompleksów wyposażonych w międzykontynentalne pociski balistyczne.
Jeśli porównamy potencjał strategiczny Stanów Zjednoczonych iRosji, możesz dojść do następujących wniosków. Pomimo znaczącej różnicy w broni konwencjonalnej, ilościowe i jakościowe cechy sił nuklearnych obu mocarstw są w przybliżeniu na tym samym poziomie, z pewną przewagą w Stanach Zjednoczonych. Innymi słowy, w przypadku hipotetycznego konfliktu między dwoma krajami, każda ze stron jest w stanie zniszczyć wroga niejednokrotnie.
ABM (obrona przeciwrakietowa) oznacza,rozwijane przez Stany Zjednoczone nie są w stanie zneutralizować potencjału ofensywnego Rosji ze stuprocentowym prawdopodobieństwem, a zatem nie mogą jeszcze zapewnić przewagi mocarstwu atlantyckiemu.
