Marina Goldovskaya to rosyjska pisarka, twórczyni filmów dokumentalnych, autorka takich filmów jak Arkady Raikin, Arkhangelsk Man, Power Solovetskaya i The Bitter Taste of Freedom.
Marina Goldovskaya urodziła się w Moskwie w rodzinienaukowiec-wynalazca. Po ukończeniu szkoły wstąpiła do VGIK, wydziału kamer. Do telewizji przyszła na początku lat sześćdziesiątych. Przez jakiś czas pracowała jako operator. Ale wkrótce zaczęła tworzyć własne filmy. Marina Goldovskaya to reżyserka nazywana mistrzem filmów dokumentalnych. Stworzyła ponad trzydzieści obrazów. Goldovskaya prowadzi również zajęcia dydaktyczne: wykłada na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Moskiewskiego.
Marina Goldovskaya, biografia i karieraktóra rozpoczęła się na długo przed erą pierestrojki, jest prawie jedynym znanym na Zachodzie rosyjskim operatorem. Jej filmy otrzymały pozytywne recenzje zagranicznych krytyków. W domu Marina Goldovskaya otrzymała nagrodę państwową za obraz „Człowiek z Archangielska”. Dzięki jej pracy studenci amerykańskich uniwersytetów badają historię Rosji w XX wieku.
Już na początku swojej kariery Marina Goldovskayawykorzystywał metody nieznane wcześniej radzieckim filmowcom. Jako operatorka pracowała w 1968 roku przy filmie The Weaver. Mowa o tzw. Metodzie obserwacji, kiedy człowiek wchodzi w kadr w swoim naturalnym, zrelaksowanym stanie. „Weaver” to film poświęcony pracownicom jednej z radzieckich fabryk. Prace nad filmem zostały zawieszone w okresie kręcenia. Ale później, jako reżyser, Marina Goldovskaya była zawsze wierna tej metodzie.
Gatunek portretu filmowego zajmuje szczególne miejsce wkreatywność Goldovskaya. Tworząc swoje obrazy wyprzedziła wielu kolegów. W swojej pracy wykorzystywała najnowsze zdobycze techniki, o których pisała później w książce „Technika i kreatywność”.
Wśród jej projektów jest kilka prac poświęconych wybitnym postaciom kultury i sztuki. Wśród portretów filmowych wykonanych przez Goldovską: „Michaił Uljanow”, „Oleg Efremow”, „Anastazja Cwietajewa”.
Przez te tak ważne w historii kraju latanastąpił szczyt popularności filmów Goldovskaya. Naród radziecki wreszcie miał okazję poznać prawdę o sobie i stanie, w jakim żyje. Nadeszła najlepsza godzina Goldovskaya. W tym czasie powstał obraz „Człowiek z Archangielska”.
W 1988 roku film „PowerSołowiecka ”, który opowiada o powstaniu jednego z pierwszych obozów w ZSRR. Premiera filmu była prawdziwym wydarzeniem. Takie filmy nigdy wcześniej nie były kręcone w kraju.
Na początku lat dziewięćdziesiątych Marina Goldovskaya, fotktóre są w artykule, pojechałem do Kalifornii uczyć. Ale przez te lata robiła także filmy dokumentalne. Powstały takie filmy jak „Lucky to be Born in Russia”, „Shards of a Mirror”. Być może na poziomie emocjonalnym, duchowym te filmy dokumentalne są najstraszliwszą i najszczerszą, ale jednocześnie błyskotliwą historią, opowiadającą o tragedii zwykłych ludzi w trudnej epoce pierestrojki - nie bohaterów tamtych czasów, ale zwykłych obywateli. Filmy zrealizowane przez Marinę Goldovską w ostatniej dekadzie ubiegłego wieku to realistyczne opowieści o tym, jak mieszkańcy przestrzeni poradzieckiej przetrwali, zachowali człowieczeństwo i wierność swoim ideałom.
Filmy tego reżysera zawierająobjawienia ludzi. Historie opowiadane są w niezwykłym, filmowym języku. Bohaterowie zdają się żyć przed kamerą kilka dni swojego życia. To rodzaj skondensowanej kroniki codziennego życia ludzi, którzy na początku lat dziewięćdziesiątych byli zmuszeni przystosować się do kapitalizmu, który okazał się dla nich straszniejszy niż wojna i klęski żywiołowe.
Obrazy Mariny Goldovskiej nikomu nie pomogąpozostawić obojętnym. W 1999 roku ukazał się słynny film „Książę”. W pierwszych minutach przed widzem pojawia się uogólniający obraz kraju. A na tle niekończącego się rosyjskiego zimowego krajobrazu pokazany jest ponury kondukt pogrzebowy. Goldovskaya użyła tych epizodów jako metafory - smutnej, tragicznej. Mimo to „Książę” to film, który wraz z nielicznymi w twórczości Goldovskiej można przypisać kinu jasnemu, wręcz optymistycznemu. To zdjęcie wprowadza rosyjskiego widza w ziemię, na której żyje. Oglądany wydaje się, że film powstał sam. A reżyser musiał tylko śledzić swoich bohaterów z kamerą.
W 2011 roku na ekranach pojawił się film poświęconyAnna Politkowska. Gorzki smak wolności został nagrodzony na festiwalu w Montrealu. Obraz składa się z oddzielnych, pozornie niezwiązanych ze sobą epizodów. Na przykład film wykorzystuje materiał nakręcony na początku września 2004 roku, kiedy Politkowska została poważnie otruta w drodze do Biesłanu i ledwo przeżyła. Kiedy dziennikarka opamiętała się, udzieliła wywiadu przedstawionemu w filmie.
Na zdjęciu Goldovskaya są materiały wideoobie sfilmowane za życia dziennikarki i po jej śmierci. Film powstał w typowym stylu Goldskoy. Nie ma lektora. Reżyser nie wypowiada się na temat roli Politkowskiej w życiu publicznym Rosji. W filmie są tylko pojedyncze ujęcia z życia głównej i jedynej bohaterki. Reżyser pozostawia widzowi możliwość wyrobienia sobie opinii o kobiecie, która poświęciła swoje życie pomocy ofiarom wojny czeczeńskiej.
Goldovskaya jest filmowcem, którego pracebadane przez zachodnich historyków. Jej filmy są zrozumiałe zarówno w Rosji, jak i za granicą. Zawierają wystarczająco dużo emocjonalności, obserwacji, opowieści o losach zwykłych ludzi. I za pomocą tych wszystkich szczegółów reżyser wypowiada się na temat tego, co stało się z tym krajem w ostatnich dekadach ubiegłego wieku. Obrazy Goldovskiej można nazwać pamiętnikami nadziei i zamieszania, które ogarnęły Rosjan w latach dziewięćdziesiątych i nie pozostawiły wielu dzisiaj.
