Koniczyna jest jedną z najczęstszychwieloletnie rośliny zielne, które można spotkać bardzo często, dosłownie wszędzie: na łąkach, w lasach, przy drogach polnych, na polanach, skrajach lasów. W polu roślina żyje nie dłużej niż 2-3 lata, a tylko koniczyna biała - do 10 lat. Ze względu na trójlistkowy kształt liści nazywany jest również koniczyną. Jest to roślina o korzeniu kranowym, dorastająca do 20 cm wysokości i wyróżniająca się silnym rozgałęzieniem systemu korzeniowego, który może wnikać w glebę na głębokość do 1 metra. Ma skróconą łodygę główną i długie pełzające pędy boczne, przez co nazywana jest również płożącą koniczyną białą.
Koniczyna należy do rodziny motylkowatych,podrodzina - ćma. Owoce rośliny to fasola z 3-4 małymi, sercowatymi nasionami. Kwiatostany to kuliste, wielokwiatowe główki z 40-80 lub więcej kwiatami. Kolor korony jest biały, czasem kremowy lub różowawy. Biała koniczyna nie tak wysoki jak czerwony, a jego głowymniej niż czerwony. W związku z tym kanaliki jej kwiatów są krótsze, co tłumaczy obecność licznych pszczół nad łąkami z kwitnącą koniczyną białą: ich trąbka wystarczy, aby dostać się do nektaru. Pachnący miód zebrany z koniczyny pełzającej uważany jest za jeden z najlepszych.
Koniczyna biała jest najbardziej bezpretensjonalna ze wszystkich rodzajów.koniczyny. Świetnie czuje się na glebach piaszczysto-gliniastych i gliniastych, lekko kwaśnych lub obojętnych. Jest wilgotny, może wytrzymać zalanie do 1 miesiąca, ale jednocześnie dobrze znosi suszę. Różni się dobrą zimotrwałością i odpornością na choroby. W latach o dość chłodnej i pochmurnej pogodzie, z deszczami w okresie kwitnienia, koniczyna biała wytwarza więcej pędów niż w latach suchych i gorących. Najlepiej rośnie w wilgotnym i chłodnym klimacie. Kwitnie wcześniej niż inne koniczyny - już w maju, kwitnie prawie do mrozów. Nasiona koniczyny białej dojrzewają na początku lub w połowie sierpnia.
Koniczyna od dawna uważana jest za doskonałą paszęZakład. Trawa koniczyna zawiera dużo białka, białka, skrobi, cukrów, kwasu foliowego, witamin, m.in. karoten, witaminy C, P, E. Na pastwiskach i łąkach uprawiana jako część mieszanki traw z tymotki łąkowej lub życicy, co podnosi jakość odżywczą zielonki. Ponadto takie sąsiedztwo nie pozwala roślinie leżeć (od wiatru, jeśli uprawy są tylko z koniczyny), łatwiej będzie ją kosić, a także zbierać nasiona. Deptanie koniczyny białej przez bydło na pastwiskach nie hamuje rośliny, jak ma to miejsce w przypadku koniczyny czerwonej, wręcz przeciwnie, w sprzyjających warunkach, tj. dobra wilgotność, nie umierają, ale nadal rosną jako oddzielne rośliny, dzięki korzeniom w ich węzłach łodygi.
Koniczyna biała znany w medycynie ludowej jakośrodek wzmacniający, antytoksyczny, przeciwbólowy, tonizujący i gojący rany. Kwiatostany i ich ziele stosuje się w postaci herbat lub naparów na bóle kości, na kaszel, jako środek moczopędny, na choroby przewodu pokarmowego, opuchliznę, świnkę, jako środek napotny na przeziębienie, jako środek uspokajający. Wodny napar z główek kwiatowych, a także nalewka z rośliny, jest popularnie stosowany przy zatruciach, gruźlicy płuc, uduszeniach, chorobach kobiecych, dnie moczanowej, przepuklinach. W niektórych regionach Kaukazu przepisuje się napar z pełzającej koniczyny w celu leczenia i zapobiegania poporodowym procesom zapalnym w macicy. Świeże, w postaci kleiku, liście stosuje się do tamowania krwawienia w krwawiących ranach, na ropnie, hemoroidy, różne nowotwory i panarit.
Suszone i pokruszone kwiaty koniczynystosuje się w kuchni, jako przyprawę do zup, a liście (suche) miele się na mąkę i dodaje do chleba. Taki chleb staje się produktem dietetycznym. Sałatka przygotowywana jest z młodych liści i pędów koniczyny, a kwiaty można fermentować jak kapustę.
Ostatnio stały się bardzo popularnezakup trawników koniczyny białej. Istnieją nawet specjalne, nisko rosnące odmiany, które tworzą gęstą masę liści, ozdobionych białymi delikatnymi kwiatami i świetnie prezentują się na trawnikach. Trawniki takie są trwałe, a ponadto wzbogacają glebę w azot (korzenie koniczyny są w stanie zatrzymywać azot uwięziony w powietrzu i zawarty w glebie, a tym samym go akumulować).
