Ostatnio często w rosyjskiej telewizjiSergey Stankevich błyska. Biografia, narodowość i ogólnie osobowość tej osoby są dla wielu interesujące. Kim on jest? Jak trafiłeś do epicentrum życia publicznego? Dlaczego przez długi czas nic o nim nie słyszano, a teraz imię jest na ustach wszystkich? Odpowiedzi znajdują się w tym artykule.
Sergey Stankevich urodził się 25 lutego 1954 wpod Moskwą Szczelkowo. Miał oczywiście obywatelstwo sowieckie, a potem rosyjskie. Ale jeśli chodzi o jego narodowość, mówią, że rodzice Statkiewicza są Żydami polskiego pochodzenia.
Jako dziecko chłopiec wykazywał zainteresowanie nauką ipo szkole wstąpił do Moskiewskiego Instytutu Pedagogicznego, który nosi imię przywódcy światowego proletariatu. Jako swoją przyszłą specjalizację wybrałem nauczanie historii.
Pomyślnie ukończył Wydział Historyczny w 1977 r.rok, Stankiewicz zaczął uczyć. Wykładał dla studentów Instytutu Nafty i Gazu im. Gubkina, następnie objął stanowisko starszego adiunkta w Instytucie Historii Powszechnej Akademii Nauk, gdzie obronił jego rozprawę doktorską. Tematem pracy była współczesna historia Stanów Zjednoczonych Ameryki.
Stankevich Sergey Borisovich jest autorem więcejtrzydzieści różnych artykułów. Ponadto napisał książkę na temat rozprawy. Jest także współautorem pracy „Nieformale. Inicjatywy społeczne ”, opublikowany w latach dziewięćdziesiątych.
Za znaczący wkład w kształtowanie i rozwój myśli społeczno-politycznej w ZSRR Stankiewicz otrzymał nagrodę Amerykańskiego Centrum Przywództwa Międzynarodowego. Tak też było w latach 90-tych.
W odniesieniu do działalności politycznej, jejSergey Stankevich rozpoczął działalność w 1987 roku, wstępując w szeregi Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Pozostał członkiem KPZR do lat 90. Równolegle od 88. do 89. współpracował z Frontem Ludowym Moskwy, a nawet był liderem tego ruchu. A w 1989 roku Stankiewicz został wybrany do Rady Najwyższej, gdzie jako zastępca reprezentował interesy mieszkańców dzielnicy Cheryomushkinsky. Termin ten wygasł w 1992 roku.
Działalność polityczna Siergieja Borysowicza w tym czasieokres odznaczał się wzmożoną aktywnością, ponieważ oprócz pełnienia funkcji deputowanego w Radzie Najwyższej był także deputowanym Rady Miejskiej Moskwy od lat 90. do 92. roku. Tutaj również pełnił funkcję pierwszego zastępcy przewodniczącego. Plotka głosi, że mógłby być przewodniczącym (większość głosowała na niego), ale z jakiegoś powodu był zmuszony oddać to krzesło panu Popovowi.
Imię bohatera tego artykułu jest dobrze znane tym, którzy pamiętają epokę Jelcyna. W końcu Siergiej Stankiewicz był częścią wewnętrznego kręgu Borysa Nikołajewicza i zajmował dość wysokie stanowiska pod rządami Jelcyna.
Z przyszłym prezydentem Rosji StankiewiczemSpotkałem się w 1988 roku i zostałem podbity przez „lidera nowego formatu”, jak nazywał Borysa Nikołajewicza. Historyka badającego społeczeństwo demokratyczne uderzyło to, że przedstawiciel nomenklatury partyjnej dosłownie na naszych oczach tworzy wizerunek przywódcy bliskiego ludowi: niepozbawionego poczucia humoru, prostego, trochę niegrzecznego.
Podczas puczu w sierpniu 1991 r. StankiewiczSiergiej Borysowicz, oczywiście, był po stronie Jelcyna i udzielił mu wszelkiego wsparcia. Kiedy wszystko się skończyło, a Borys Nikołajewicz objął stanowisko prezydenta Federacji Rosyjskiej, jego oddany asystent najpierw otrzymał stanowisko doradcy państwowego odpowiedzialnego za kontakty ze stowarzyszeniami o charakterze publicznym, następnie został doradcą państwowym do spraw politycznych, a od 1992-1993 pełnił funkcję doradcy prezydenta, pomagając mu kontrolować sferę polityczną kraju i sferę stosunków międzyetnicznych.
W 1993 roku Stankiewicz został ponownie wybrany posłem, dopiero teraz do Dumy Państwowej, gdzie wywodził się z Partii Jedności i Zgody.
Podczas swojej działalności politycznej Siergiej Stankiewicz wielokrotnie stał się figurantem głośnych historii.
Czyli na przykład działał jako organizatorrozbiórka pomnika Dzierżyńskiego na Łubiance. Wyrzucił też z „gniazda” aparat KC KPZR, nadzorował rosyjsko-niemiecką wymianę tablicy pamiątkowej Breżniewa na fragment muru berlińskiego itp.
W 1992 roku Stankevich pomagał w organizacji festiwalu„Plac Czerwony”, na którym prezentowano sztukę operową. Z jego pomocą (a niektórzy nawet mówią o naciskach) Państwowy Bank Rosji udzielił pożyczki na zorganizowanie tego wydarzenia. A kiedy to się nie powiodło i wyszło na jaw wiele brzydkich szczegółów (od korupcji po defraudację funduszy państwowych na dużą skalę), organizatorzy wylądowali w doku.
W 1995 r. Sergey Stankevich, którego biografiawcześniej praktycznie nie miał ostrych zakrętów, napotykał duże trudności. Został oskarżony o korupcję i popadł w niełaskę z Jelcynem. Były faworyt prezydenta czekał na rychłe aresztowanie (sankcja prokuratury wydała już w 1996 r.), ale do tego czasu był już z rodziną za granicą. Najpierw mieszkali w USA, potem wrócili do Europy.
Jako tymczasową ojczyznę wybrał ten kraj Siergiej Stankiewicz, którego narodowość jest kojarzona z Polską.
Rosja ogłosiła byłego deputowanego do Międzynarodówkiposzukiwany, a Polacy go aresztowali. Ale odmówili wydania go Rosjanom. Ponadto w obronie Stankiewicza wystąpiły wybitne postacie publiczne Polski, a on otrzymał status emigranta politycznego.
Pod koniec jesieni 1999 roku wszystkie zarzuty wobec Stankiewicza zostały oddalone, co dało politykowi możliwość powrotu do domu.
To prawda, taka burzliwa działalność polityczna,tak jak poprzednio, nie rozmnażał się już, ale wszedł w biznes. Pod jego przewodnictwem pracowali tacy giganci jak Euroservice, Baltimore czy Agroinvestproekt.
W 2000 roku Siergiej Borisowicz stał na czele partii Demokratyczna Rosja. Rok później wszedł do rady politycznej Związku Sił Prawicowych. W 2011 roku został członkiem rady ruchu politycznego Ryżkowa „Wybór Rosji”.
Dziś Stankiewicz dość często bierze udział wróżne programy telewizyjne, występując jako ekspert od sytuacji politycznej w kraju i za granicą oraz pozycjonując się jako przedstawiciel sił demokratycznych Rosji. W ostatnich latach jego twarz stała się jeszcze bardziej rozpoznawalna niż wtedy, gdy Stankiewicz był doradcą prezydenta.
