Artykuł skupi się na brytyjskiej skoczni Eddie Edwards. Jakie jest niezwykłe życie tego człowieka? Jak osiągnął sukces?
Michael Thomas Edwards urodził się w małym kurorciemiasto Cheltenham, które znajduje się w angielskim hrabstwie Gloucestershire, 5 grudnia 1963 r. Matka Janette i ojciec Terry'ego byli prostymi, pracowitymi ludźmi. Michael jest środkowym z trójki dzieci w rodzinie. Jego brat Duncan urodził się półtora roku wcześniej, a siostra Liz trzy lata później.
Koledzy z klasy w szkole zaczęli dzwonić do Michaela Eddiegoktóry był pseudonimem pochodzącym od nazwiska. Nieustraszoność i upór Edwardsa zaczęły przejawiać się w dzieciństwie, co często miało tragiczne konsekwencje. W wieku 10 lat, grając w piłkę nożną, Michael doznał kontuzji kolana, przez co musiał leczyć kontuzję przez następne trzy lata. W wieku 13 lat, w pełni wyleczony nastolatek, nauczył się jeździć na nartach. Sukces w narciarstwie był wielki, siedemnastoletni Michael został przyjęty do reprezentacji Wielkiej Brytanii.
Narciarz alpejski Michael Edwards, w wieku 20 lat, był bliski awansu na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1984 i reprezentowania Wielkiej Brytanii w narciarstwie zjazdowym, ale brakowało mu trochę wyników.
Młody sportowiec potrzebował dość dużegosuma pieniędzy, bo trzeba było nie tylko dobrze zjeść, ale także kupić sprzęt, jeździć na zgrupowania i zawody. Michael musiał pracować jako tynkarz, ponieważ ten zawód zarobił wszystkich swoich przodków po ojcowskiej stronie na chleb i masło. Rodzice wspierali syna we wszystkich przedsięwzięciach, w tym finansowo, ale ich możliwości były bardzo ograniczone.
W 1986 r.Eddie Edwards przenosi się do wioski Lake Placid w USA. Ten krok został zrobiony ze względu na to, że w tej niewielkiej miejscowości koncentruje się wszystko, co niezbędne do uprawiania wszelkiego rodzaju sportów zimowych, ponieważ już dwukrotnie pełniła funkcję stolicy igrzysk olimpijskich. Edwards rozpoczyna aktywne przygotowania do Igrzysk Olimpijskich 1988, które odbędą się w Calgary w Kanadzie. W Lake Placid treningi odbywają się na najtrudniejszych torach, do których organizowany jest doskonały dojazd, tylko młodemu człowiekowi praktycznie zabrakło pieniędzy.
Edwards zdecydował, że musi znaleźć dla siebietańszy pod względem finansowym sport. Pewnego dnia, w drodze na regularny trening, mężczyzna zobaczył trampolinę i pomyślał, że łatwo i tanio będzie można odnieść zwycięstwa w skokach z tej konstrukcji. Faktem jest, że Wielka Brytania od 1924 roku nigdy nie wysyłała swoich skoczków narciarskich na igrzyska olimpijskie. Sportowcy w tej formie nie byli trenowani w kraju, Edwards nie mógł znaleźć zawodników w swoim kraju. Młody człowiek myślał, że może odpowiednio reprezentować Brytyjską Brytanię na igrzyskach olimpijskich w dyscyplinie „skoki narciarskie”, tylko trzeba się odpowiednio przygotować.
Eddie Edwards nigdy nie skoczyłna nartach, ale jego wrodzona nieustraszoność pozwoliła mu wspiąć się na dziesięciometrową trampolinę. Lądowania rzadko kończyły się sukcesem dla Eddiego, ale gdy tylko coś zaczęło się dziać, młody człowiek podszedł do piętnastu metrów. Kilka godzin później Edwards postanowił spróbować swoich sił na czterdziestometrowej trampolinie. Złe lądowanie po skoku z takiej wysokości może trwale zniechęcić do treningu, ale Eddie taki nie jest. Był w stanie stłumić w sobie strach i ból i podjął kilka prób, ale nic z tego nie wyszło. Wtedy Edwards zdecydował, że potrzebuje trenera. Eddie jest trenowany przez Chucka Bernhorna, amatora niskiego poziomu, ale z prawie 30-letnim doświadczeniem w skokach.
Bernhorn daje Edwardsowi swój sprzęt, więcmusisz nosić sześć par skarpet, aby pasowały do twoich butów. Chuck zdaje sobie sprawę, że jego podopieczny nie ma zadatki na zwycięzcę, ponieważ zawodzą nawet jego cechy fizyczne. Eddie jest za ciężki do skoków narciarskich, jego waga około 82 kg była o ponad 10 kg większa niż masa przeciętnego skoczka. Sportowiec musi się całkowicie finansować, bo nikt nie zobowiązuje się go wspierać, a państwo w ogóle nie przeznacza pieniędzy na tę dyscyplinę sportu. Kolejnym dużym problemem młodego człowieka jest jego słaby wzrok, który zmusił go do noszenia okularów z bardzo grubymi szkłami. Na stałe trzeba było nosić gogle narciarskie, co zaparowało i utrudniało orientację. Ale Bernhorn widział w swoim uczniu wielkie pragnienie nie tylko zwycięstwa jako takiego, ale także pracy, przezwyciężenia siebie i okoliczności. Tak czy inaczej, trening trwał dalej i po 5 miesiącach Eddie już skakał z siedemdziesięciometrowej trampoliny.
W 1986 r.Eddie w Szwajcarii ustanowił rekord Wielkiej Brytanii skokiem 68 m. Na Mistrzostwach Świata 1987 w Obersdorfie w Niemczech skok Eddiego był jeszcze lepszy - 73,5 m. Tym razem pobił zarówno rekord osobisty, jak i krajowy. To prawda, że na tych mistrzostwach zajął ostatnie, 58. miejsce w protokole końcowym. Ten występ zakwalifikował go jako jedynego brytyjskiego kandydata, który wziął udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988 w skokach narciarskich.
Teraz Edwards wiedział dokładnie, w czym będzie występowałOlimpiady, ale też zdał sobie sprawę, że pozostaje w tyle za konkurentami. Nie zrezygnował ze szkoleń, nadal zarabiając na spełnianie swoich marzeń pracą tynkarza, ogrodnika, dorabianiem jako niania czy pracownik gastronomii. Sprzęt do nauki i występów Eddiego został podarowany przez drużyny narodowe wielu krajów: niektórzy w kasku, niektórzy w rękawiczkach, niektórzy z nartami. Część sprzętu trzeba było wypożyczyć.
Na początku igrzysk Eddie Edwards był już dużysława. Biorąc udział w kilku dość dużych zawodach, młody człowiek zdołał przyciągnąć uwagę sportowców, dziennikarzy i publiczność. Zwykli ludzie z reguły ze zrozumieniem i aprobatą odnosili się do śmiałka, który ewidentnie nie ma szans, ale gotowy jest walczyć do końca. Dziennikarze jednak zainteresowali się sytuacją z Eddiem, widząc, że sportowiec polubił publiczność. Nie było szczerze gniewnych ataków ze strony mediów, ale większość tego bractwa starała się podkreślić udział Eddiego tak dowcipnie, jak to tylko możliwe, czasem bardzo agresywnie. Ale niektórzy po prostu śmiali się ze sportowca, oceniając ich jako notorycznych przegranych, którzy nie mieliby nic przeciwko temu, by wyglądać jak klauni.
Już na lotnisku Calgary Edwards rozpoczęło sięawaria pościgu. Bagaż sportowca został otwarty na taśmociągu, rzeczy osobiste trzeba było pośpiesznie odebrać z przenośnika. Przy wyjściu do miasta fani czekali na Eddiego, który trzymał plakat: „Witamy w Calgary, Eddie Eagle!” Ta gościnna fraza została nakręcona przez kanadyjską telewizję, wiele osób natychmiast zapamiętało i zakochało się w tym przezwisku. Tak więc sportowiec na całym świecie zaczął nazywać się Eddie „Orzeł” Edwards. Biografia tego sportowca zaczęła interesować wielu jego fanów. Latający narciarz zwrócił uwagę na swoje grupy fanów, ale nie zauważył szklanych drzwi w drodze do fanów. Automatyczne drzwi nie działały, sportowiec wpadł na nie z całej tury, łamiąc nos i okulary.
Konferencja prasowa uczestnika olimpiady EddiegoEdwards przyciągnął wielu przedstawicieli mediów, choć w ogóle nie mogło się to odbyć ze względu na to, że główna osoba najpierw się zgubiła, a potem sportowiec przypomniał sobie, że zapomniał zabrać ze sobą swoją kartę akredytacyjną.
Na zawodach skoczków z siedemdziesięciu metrówtrampolina na olimpiadzie Eddie Edwards zajął ostatnie miejsce, nie pokonując dystansu 55 metrów. Ale to nie było tak ważne, bo nikt nie oczekiwał od niego wysokich wyników. Ale publiczność bardzo zakochała się w sportowcu i cieszyła się, że wszystko poszło bez kontuzji.
Skok z dziewięćdziesięciometrowej trampoliny dozwolonyustanowił Edwardsa nowy, dotychczas niepobity rekord Wielkiej Brytanii i swój własny - 57,5 metra. To prawda, że miejsce wśród uczestników znów było ostatnie.
Zgodnie z zasadą olimpizmu zwycięstwo nie jestgłównym, ale uczestnictwem. Ale w tym prostym udziale było wiele zwycięstw, które zostały pokonane przez ich lęki, cierpienie materialne, prawdziwy ból fizyczny. Ponadto dla konkretnego kraju, jego ojczyzny - Wielkiej Brytanii, Eddie Edwards stał się prawdziwym zwycięzcą.
Po pamiętnym występie na igrzyskach olimpijskich(skoki narciarskie), Eddie Edwards zaczął być zapraszany jako gwiazda w różnych programach telewizyjnych. Odwiedził wieczorny program Johnny'ego Carsona w 1988 roku, a potem jego twarz często pojawiała się w sportowych, humorystycznych, rodzinnych programach. W tym samym roku sportowiec opublikował książkę autobiograficzną „Na torze”, którą marzył o sfilmowaniu. Tak się złożyło, że chwała Edwardsa nie była chwilowa i nie przeszła wraz z igrzyskami olimpijskimi. Za udział w programach telewizyjnych zapłacili całkiem niezłe pieniądze, a ponadto nastąpiło kilka kontraktów reklamowych. Eddie pokazał się nawet jako muzyk, nagrywając kilka piosenek po fińsku, które stały się dość popularne. Trzeba tylko wziąć pod uwagę fakt, że Edwards praktycznie nie mówi po fińsku, zna zaledwie kilkadziesiąt słów i zwrotów.
Był czas, kiedy biografia Eddiego Edwardsanie rozwinął się w najlepszy sposób. Stracił część zarobionych oszczędności z powodu ich nieprawidłowego podziału, znowu musiał zmienić wiele zawodów. Pracował jako instruktor narciarstwa, agent sportowy i szybko zdał sobie sprawę, że jest bardzo dobry w prowadzeniu warsztatów motywacyjnych. Edwards był w stanie zostać dość wysoko wykwalifikowanym prawnikiem.
Uczestnictwo w istocie jako początkujący sportowiec w igrzyskach olimpijskichpodekscytował całą społeczność sportową. Większość uczestników igrzysk olimpijskich, aby do nich dotrzeć, zaczyna uprawiać swoją dyscyplinę w wieku 6-7 lat. Niektórzy sportowcy mówili, że rywalizacja na wysokim poziomie nie powinna być pośmiewiskiem. Dlatego MKOl wprowadził nowe zasady dopuszczania sportowców do tego typu gier, które stały się znane jako „Zasada Orła Eddiego”. Zgodnie z wprowadzonymi wymogami, każdy ze sportowców zgłaszających się do udziału w igrzyskach ma obowiązek dobrze zaprezentować się na odbywających się wcześniej zawodach rangi międzynarodowej. Zawodnik musi znajdować się w pierwszej 50 zawodników w tych zawodach lub w 30% najlepszych ogólnych wynikach (w zależności od liczby uczestników). Przyjęcie tej zasady całkowicie zamknęło dostęp do igrzysk sportowcom, którzy będąc najlepsi w swojej ojczyźnie, pozostają daleko w tyle za zagranicznymi rywalami.
Dla samego Eddiego Edwardsa jest to zasada, któramilcząco nosi jego nazwisko, bardzo ingerując w kontynuację jego kariery sportowej. Ale mężczyzna chciałby wziąć udział w igrzyskach olimpijskich i nie tylko. W 2010 roku Eddie został jednak uczestnikiem igrzysk olimpijskich, ale w nowej roli jako nosiciel pochodni, który uciekł z ogniem w Vancouver.
Na początku 2016 roku zaprezentowano publicznościfilm „Eddie” Orzeł”. Edwards nadzorował rozwój swojej biografii i był aktywnie zaangażowany w promocję filmu w momencie jego premiery. Ale sam film okazał się na wpół biograficzny, ponieważ scenarzyści z góry włożyli w niego dużo fikcji. Rolę Eddiego grał młody aktor Taron Egerton, który zaczynał zdobywać popularność. A rolę trenera sportowca, który nazywa się Bronson Peary, grał słynny artysta Hugh Jackman. Bronson Peary to obraz zbiorowy, bo oprócz sportowca, który zaczął trenować Chucka Bernhorna i Johna Wiskoma, który dołączył do niego nieco później, Eddie musiał słuchać i uważnie przyglądać się wielu sportowcom i trenerom. Ogólnie film docenili zarówno krytycy, jak i widzowie.
Wydany film ponownie wywołał szum wokółEddie Edwards, wywołując nowy przypływ zainteresowania osobą tego niezwykłego sportowca. Co więcej, armia fanów Edwardsa została uzupełniona młodymi ludźmi, którzy ze względu na swój wiek nie złapali lub nie pamiętają występu Eddiego na igrzyskach olimpijskich.
W Las Vegas w 2003 roku Eddie Edwards ożenił sięSamanty Morton. Poznali się w pracy, ponieważ kobieta była współprowadzącą sportowca w programie radiowym. Para miała dwie córki, z których jedna urodziła się w 2004 roku, a druga w 2007 roku. W 2014 roku para zdecydowała się na rozwód, ale ich postępowanie rozwodowe z podziałem majątku materialnego trwało dwa lata i zakończyło się dopiero w 2016 roku. Dziewczynki Eddiego zostały z matką, ale sportowiec stara się utrzymać z nimi dobre relacje.
Ponadto Edwards kojarzy się z bliskimi i życzliwymizwiązek ze swoją siostrą Elżbietą, która jest nauczycielką. W 2007 roku Eddie został dawcą szpiku kostnego dla Liz, u której zdiagnozowano chłoniaka nieziarniczego. Leczenie bliskiej osoby zakończyło się sukcesem, rak ustąpił.
