Można go słusznie uznać za weterana po ukraińskupolityka. Karierę rozpoczął od dołu, jak przystało na funkcjonariusza partii w Kraju Sowietów. Włodzimierz Oleinik, który w czasach komunizmu zajmował czołowe stanowiska w systemie administracji państwowej, został niesłusznie oskarżony o zdradę ideałów partii, podwójne porozumienie, a nawet korupcję. Jednak sam polityk uważa to wszystko za insynuacje i wielokrotnie podkreślał, że nigdy nie brał i nigdy nie dawał łapówek. A kiedy Władimir Oleinik trzykrotnie biegł w parlamencie Rady Najwyższej, nawet nie myślał o opłaceniu miejsca na liście. Jaka była jego droga do politycznego Olimpu i dlaczego dziś polityk starej formacji mieszka i pracuje nie na swojej rodzinnej Ukrainie, ale w Rosji?
Co w pierwszej kolejności może być interesująceRosjanie i Ukraińcy w człowieku takim jak Vladimir Oleynik? Biografia! Dziś polityka fotograficzna jest często spotykana na stronach mediów drukowanych. Jest hańbiony przez obecne władze ukraińskie i nie czeka, aż zmieni się elita polityczna w jego rodzinnym kraju.
Vladimir Nikolaevich Oleinik urodził się w populacjiPunkt Buzovka (rejon Żaszkowski, obwód Czerkaski). Stało się to 16 kwietnia 1957 r. Przyszły poseł Rady Najwyższej został wychowany przez rodziców na ideach klasycznego chrześcijaństwa, ponieważ ojciec i matka polityka byli ludźmi religijnymi. Jednak od młodości Władimir Oleinik skłaniał się ku „życiu świeckiemu”, skłaniając się ku ateistycznym zasadom bytu. Najpierw został członkiem Komsomola, a następnie dołączył do szeregów CPSU. Po osiągnięciu dorosłości młody człowiek został powołany do służby wojskowej w siłach zbrojnych.
Zdemobilizowany Vladimir Oleinik dostaje pracępracować jako zwykły ślusarz w firmie samochodowej. Młody człowiek zdaje sobie sprawę z potrzeby drugiego wyższego wykształcenia i jednocześnie wstępuje do Instytutu Prawa w Charkowie, którego dyplom zostanie wydany w 1981 roku. Następnie pracuje w swojej specjalności w Sądzie Rejonowym Naddnieprowskim (Czerkasy), aw okresie od 1982 do 1987 roku jako przedstawiciel Temidy rozpatruje sprawy cywilne.
W 1985 roku został prezesem Sądu Rejonowego w Czerkasku.
W 1987 roku Vladimir Oleinik, którego biografia,z pewnością interesujący politologów, zostaje mianowany szefem wydziału organów administracyjnych, finansowych i handlowych lokalnego komitetu miejskiego CPU. Niedługo potem młodzieniec został instruktorem państwowego wydziału prawnego w lokalnym komitecie regionalnym Komunistycznej Partii Ukrainy. Zostaje wysłany do partyjnej szkoły w Odessie, a jej absolwentem zostaje w 1991 roku Vladimir Nikolayevich Oleinik, którego zdjęcie zna prawie każdy przedstawiciel ukraińskiego establishmentu politycznego (specjalność - politologia).
W latach 1990–1994 pełni funkcję asystenta przewodniczącego miejskiego komitetu wykonawczego miasta Czerkas. Przez następne osiem lat absolwent Instytutu Prawa w Charkowie pracował jako burmistrz miasta.
Przez rok (1998-1999) łączyłtę pracę z prezydenturą w Związku Miast Ukraińskich. Jesienią 2009 roku objął stanowisko szefa Agencji Informacyjnej JSC Expressinform, pracując na nowym stanowisku do wiosny 2010 roku.
Pod koniec lat 90. przy wsparciu miastaSzef Kirowogradu Oleinik jako kandydat wziął udział w wyborach prezydenckich na Ukrainie. Latem 1999 roku w mieście Kaniew Władimir Nikołajewicz podpisał wraz z Jewgienijem Marcukiem, Aleksandrem Tkaczenką i Aleksandrem Morozem porozumienie w sprawie nominacji jednego kandydata na czołowe stanowisko w kraju w przeciwieństwie do Leonida Kuczmy. Ten sojusz polityczny nazwano później „Czwórką Kanewów”. Po pewnym czasie zerwała z powodu wewnętrznych nieporozumień. W rezultacie Wołodymyr Oleynyk, którego zdjęcie „zdobiono” w 1999 roku na bilbordach dużych ukraińskich miast, został zmuszony do wycofania się na rzecz swojego kolegi Jewhena Marchuka.
W drugiej turze wyborów prezydenckich inicjator „Czwórki Kaniewa” oddał głos na przedstawiciela „lewicy” - Piotra Symonenkę.
W pierwszej połowie pierwszej dekady XXI wieku Władimir Nikołajewicz aktywnie działa w Ukraińskiej Partii Ludowej „Sobór”, aw 2004 roku podczas kolejnych wyborów prezydenckich był powiernikiem Wiktora Juszczenki.
W 2006 Oleinik dołączył do partii politycznychBlok Julii Tymoszenko i został deputowanym ludowym Rady Najwyższej V zwołania Następnie absolwent Instytutu Prawa w Charkowie zostaje asystentem przewodniczącego komisji parlamentarnej odpowiedzialnej za politykę przemysłową i regulacyjną oraz przedsiębiorczość.
Po pewnym czasie zmienia się Vladimir Nikolaevichorientacji politycznej i wstępuje w szeregi „Partii Regionów”, której poparcie wiosną 2010 roku zapewnia mu miejsce w ukraińskim parlamencie VI zwołania. Obejmuje stanowisko pierwszego asystenta przewodniczącego komisji parlamentarnej, odpowiedzialnego za rozstrzyganie kwestii wsparcia legislacyjnego dla organów ścigania.
Oleinik wraz z Vadimem Kolesnichenkoopracował normatywny akt prawny, który zaostrzył odpowiedzialność za zniesławienie, ekstremizm, rozpowszechnianie „tajnych” informacji w stosunku do przedstawicieli organów ścigania. Ustawa ta, uchwalona w Radzie Najwyższej pod wpływem deputowanych PR i Komunistycznej Partii Ukrainy, wywołała poważny oddźwięk społeczny i wywołała liczne protesty ze strony osób domagających się zniesienia drakońskiej ustawy ograniczającej prawa i wolności człowieka.
Ukraińscy śledczy podejrzewali Oleinika ikilku jego kolegów, że głosowanie nad rewelacyjną ustawą stanowiło naruszenie prawa. Powiedzmy, że celowo „sfałszowali” tę procedurę. W rezultacie Vladimir Nikolaevich znalazł się na liście poszukiwanych.
Oleinik obecnie mieszka i pracujeRosja. Świadczy pomoc prawną w zakresie stosunków majątkowych. Władimir Nikołajewicz nie wyklucza możliwości powrotu do ojczyzny w przyszłości, a nawet jest gotowy do ponownego ubiegania się o stanowisko Prezydenta Ukrainy w przypadku rezygnacji dotychczasowego rządu.
Oleinik jest żonaty i ma trzech synów: Rusłana, Denisa i Vladimira.
