Bóbr kanadyjski to ssak ziemnowodny należący do rzędu gryzoni. Są drugimi co do wielkości gryzoniami. Ponadto bóbr kanadyjski jest nieoficjalnym symbolem Kanady.
W tej chwili istnieją dwa ich rodzaje:bóbr kanadyjski, bóbr rzeczny (europejski). Są do siebie bardzo podobne, z wyjątkiem tego, że pierwszy jest nieco większy. Kiedyś rozprzestrzeniły się w całej Europie, Ameryce Północnej i Azji, ale dziś populacja znacznie spadła. To wina człowieka, który polował na te zwierzęta z powodu ich futra i mięsa.
Obaj przedstawiciele gatunku mają bardzo podobny wygląd, chociażeuroazjatycki jest duży. Ma większą i mniej okrągłą głowę, a kufa jest krótsza. Również ogon jest węższy, a podszerstek mniejszy. Ponadto Eurasian ma krótsze kończyny, dlatego nie porusza się dobrze na tylnych łapach.
Prawie 70% bobrów pospolitych ma brązowe lubsierść jasnobrązowa, 20% ma kasztanowe, 8% ciemnobrązowe, a tylko 4% ma czarną sierść. Połowa kanadyjskich bobrów ma jasnobrązowy odcień skóry, 25% ma odcień brązowy, a 5% ma odcień czarny.
U zwykłego bobra kości nosowych są dużodłuższe, a nozdrza mają trójkątny kształt, podczas gdy Kanadyjczyk ma trójkątne otwory. W Europie gruczoły odbytu są większe. Ponadto występują różnice w kolorze futra.
Po wielokrotnych próbach przekroczeniasamiec amerykański i samica euroazjatycka, samice albo wcale nie zaszły w ciążę, albo rodziły martwe młode. Najprawdopodobniej reprodukcja międzygatunkowa jest niemożliwa. Między tymi populacjami istnieje nie tylko bariera terytorialna, ale także różnica w DNA.
Oprócz różnic zewnętrznych, te dwaprzedstawiciele tej rodziny występują różnice w liczbie chromosomów. Tak więc bobry kanadyjskie mają czterdzieści chromosomów, a zwykłe 48. Różna liczba chromosomów jest przyczyną nieudanego krzyżowania się przedstawicieli różnych kontynentów.
Kolejną różnicę między bobrami można uznać za katastrofę:bóbr kanadyjski nie buduje tam, tworzy ogromne tamy w porównaniu z budynkami swojego brata w Europie. Takie konstrukcje mogą rozciągać się na kilkaset metrów długości. Ponieważ dziś bóbr kanadyjski w Rosji aktywnie zamieszkuje regiony, ich struktury zasadniczo zmieniają ekologię. W efekcie zapory w okolicy powodują powodzie, a co ciekawe, im mniej zamieszkuje teren, tym większa jest ich strefa oddziaływania! Zmieniają wypełnienie rzek ze wszystkimi wynikającymi z tego problemami środowiskowymi. Ponadto kanadyjscy wandale „koszą” pobliskie lasy, a mianowicie tworzą linię brzegową i ogólnie są najważniejszym czynnikiem środowiskowym. Ponadto bobry z najbliższych PGR-ów kradną plony, a także szaleją tam na wszelkie możliwe sposoby.
Bóbr kanadyjski występuje na Alasce (na północy)Ameryki), z wyjątkiem wybrzeży północnych, północno-wschodnich i wschodnich; W Kanadzie; w Stanach Zjednoczonych prawie wszędzie, oprócz Florydy, w głównej części Nevady i Kalifornii; w północnej części Meksyku. Został również sprowadzony do krajów Skandynawii. Z Finlandii przedostał się do regionu Leningradu i Karelii. Został wprowadzony na Sachalinie i Kamczatce, a także w dorzeczu Amuru.
Jego styl życia jest podobny do eurazjatyckiego.Bóbr kanadyjski jest aktywny również w nocy, sporadycznie pojawia się w ciągu dnia i czasami oddala się od wody. Zwierzęta wspaniale nurkują i pływają i mogą przebywać pod wodą nawet do piętnastu minut. Bobry żyją w rodzinach liczących do ośmiu osobników – para rodzicielska i jej dzieci. Młode osoby przebywają z rodzicami do dwóch lat. Rodziny są zawsze terytorialne i chronią swoje obszary przed innymi zwierzętami.
Granice stanowiska zaznaczono bobrowym odrzutowcem (tajemnica)gruczoły odbytu), który nakłada się na kopce mułu i błota. W razie niebezpieczeństwa zwierzęta uderzają ogonem o wodę, dając w ten sposób sygnał alarmowy. Podobnie jak Eurazjaci mieszkają w chatach zbudowanych z zarośli, posmarowanych ziemią i mułem. Z chat są przejścia pod wodą; w nich podłoga pokryta jest korą, wiórami i trawą. Bóbr kanadyjski zasiedla się w norach znacznie rzadziej niż jego eurazjatycki odpowiednik. Aby regulować natężenie przepływu i poziom wody, buduje tamy na rzekach z gałęzi, kłód, mułu, kamieni, gliny. Kanadyjczycy mają doskonałe umiejętności budowlane.
Zazwyczaj bobry żyją w rodzinach składających się z samicy isamce, a także młode zwierzęta z poprzedniego i bieżącego roku. Sezon lęgowy w większości miejsc to styczeń-luty. Potomstwo z poprzedniego roku, które w tym czasie ma około dwóch lat, zostaje wydalone z kolonii, aby szukać schronienia w innym miejscu, a także ich partner.
Okres ciąży wynosi 107 dni, a samiecz dziećmi czasowo przenosi się do specjalnej nory przed urodzeniem potomstwa w okresie od kwietnia do czerwca. Akt rodzenia trwa kilka dni, głównie rodzi się do 5 bobrów. Niemowlęta są całkowicie owłosione, mają widoczne siekacze, ich oczy są otwarte. Zaraz po urodzeniu bobry już dość spokojnie wchodzą do wody, ponieważ od momentu pojawienia się potrafią pływać. Większość dorosłych to osoby monogamiczne, para może zerwać tylko po śmierci partnera.
Kanadyjski lub północnoamerykański bóbr zjadawyłącznie pokarmy roślinne. Zwierzęta te żywią się pędami i korą drzew, wybierają wierzbę, osikę, brzozę i topolę. Ponadto zjadają wszelkiego rodzaju rośliny zielne (torebka jajowa, lilia wodna, ożypałka, irys, trzcina itp., łącznie do trzystu nazw). Ogromna liczba drzew iglastych jest warunkiem ich zamieszkania. W diecie lipy, leszczyny, czeremchy, wiązy i inne drzewa mają drugorzędne znaczenie. Nie jedzą dębu i olchy, ale jednocześnie wykorzystują je do swoich budynków. Dzienna ilość karmy wynosi do jednej piątej wagi zwierzęcia. Mocny zgryz i duże zęby umożliwiają bobrom łatwe radzenie sobie z roślinnym pokarmem stałym.
W sezonie letnim udział bobrów w dieciewzrasta pasza zielna. W tym samym czasie jesienią zajmują się przygotowaniem paszy na mróz. Wkładają wywary do wody, gdzie są w stanie zachować swoje cenne wartości odżywcze do lutego. Aby zapobiec zamarzaniu żywności w lodzie, bobry topią je pod wystającymi stromymi brzegami poniżej poziomu wody. Tak więc nawet po zamrożeniu zbiornika jedzenie pozostaje dostępne pod gęstym lodem.
bóbr kanadyjski, w przeciwieństwie do eurazjatyckiego, któryzostał prawie całkowicie wytępiony, ucierpiał znacznie mniej. Nie dotyczy gatunków chronionych; jego liczba sięga 15 milionów osobników, ale przed kolonizacją Ameryki Północnej było ich kilkadziesiąt razy więcej. Zwierzęta te były intensywnie polowane na mięso i futra, co na początku XIX wieku doprowadziło do szybkiego zmniejszenia ich zasięgu. Następnie, dzięki środkom konserwatorskim i zabezpieczeniom, ich łączna liczba znacznie wzrosła.
W tej chwili bóbr kanadyjski w niektórychstany uważane są za zwierzę wyjątkowo szkodliwe, gdyż tamy budowane przez te zwierzęta prowadzą do zalania terenu. Co więcej, ich działalność budowlana jest w stanie całkowicie zniszczyć roślinność wzdłuż wybrzeża. Generalnie jednak bobry mają dobry wpływ na siedliska przybrzeżne i wodne, stwarzając warunki do rozwoju różnych organizmów.
Bóbr jest narodowym zwierzęciem Kanady.Przedstawiono ją na monecie 5 centów. Ponadto jest symbolem stanów Nowy Jork i Oregon, a także jest przedstawiany na emblematach California i Massachusetts Institute of Technology.
To futro nie jest najłatwiejsze w obróbce.Oskubane futro jest uważane za ekskluzywne, a zatem najdroższe. Technologia skubania to pracochłonny proces jubilerski, który znacznie zwiększa koszt futra, jednocześnie czyniąc go wyjątkowo lekkim i przewiewnym. Do pracy wykorzystywane są wyłącznie całe skóry młodych zwierząt. Do każdego produktu kolorystyka dobierana jest indywidualnie. Czasami może to zająć cały rok. Chociaż rezultatem jest prawdziwy obraz harmonijnego spektrum kolorów, mieniących się naturalnymi odcieniami od jasnych do ciemnych.
