Prezydent Rosji jest oficerem.Jest to całkiem naturalne, znaczną część jego życia spędził w służbie. Wszyscy wiedzą, że Władimir Władimirowicz przekazał go w Komitecie Bezpieczeństwa Państwa ZSRR, organizacji, która słusznie była uważana za twierdzę sowieckiej władzy, za którą niektórzy ją szanowali, inni się bali. Nie było łatwo zostać pracownikiem KGB, kandydat zdał wielopoziomowy test pod kątem lojalności, uczciwości, nienagannego zachowania, a nawet niepożądanego pokrewieństwa. Prezydencję zwykle łączy się z innym stanowiskiem - naczelnym dowódcą sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Oznacza to, że w tej chwili wszyscy najwyżsi generałowie są mu posłuszni. W czasach Stalina i Breżniewa kwestię podporządkowania rozwiązano po prostu. Głowa państwa i partii stała się w jednym przypadku generalissimo, w drugim marszałkiem. Dziś nie wszyscy nawet wiedzą, jaki tytuł ma Putin. I według standardów stanowych jest dość niski.
Rosyjski przywódca urodził się w 1952 roku.Jego rodzina była zwyczajna: ojciec Władimir Spiridonowicz - robotnik, rzemieślnik, który walczył i został ranny na froncie. Kiedy urodził się syn, miał 41 lat. Matka Maria Iwanowna jest także pracownikiem fabrycznym, wiekiem męża, blokadą. Dziecko spóźniło się, pożądało, a wtedy było jedyne (dwóch starszych braci zmarło w latach trzydziestych). Zgodnie z tradycją rodzinną dziadek Putina, Spiridon Iwanowicz, był słynnym szefem kuchni, który gotował pyszne potrawy dla pierwszych przywódców radzieckich (Lenina, a następnie Stalina), ale nie wpłynęło to na zamożność rodziny mieszkającej w zwykłym mieszkaniu komunalnym w Petersburgu.
Jako chłopiec Wołodia był chuliganem i skłonnym do tegowszelkiego rodzaju trąd. Chodziłem do szkoły w wieku ośmiu lat, nie uczyłem się zbyt dobrze (przynajmniej w klasach podstawowych). Ale w wieku 11 lat zainteresował się zapasami, sambo i judo. A od dzieciństwa marzył o zostaniu zwiadowcą.
Wejdź na Wydział Prawa w Leningradzieuczelnia nie jest taka łatwa, zwłaszcza z kiepskimi ocenami na świadectwie. Tak było w 1970 roku, a nawet teraz. Złe życzenia prezydenta Rosji wskazują na rzekomy mecenat sportowy lub ewentualnie na ówczesną współpracę z KGB (do tej pory niezależnym). Tego przypuszczenia nic nie potwierdza, ktoś w takie wersje wierzy, a ktoś nie. Uczeń naprawdę uprawiał sport (wtedy był bezpłatny dla wszystkich) w społeczeństwie Trud i robił postępy w tej dziedzinie. Nie zapomniał jednak również o swoich studiach. Na Uniwersytecie Stanowym w Leningradzie istniał wydział wojskowy, na którym studiowali wszyscy młodzi ludzie zdolni do służby ze względów zdrowotnych. W 1975 roku Władimir otrzymał dyplom wraz z legitymacją wojskową, na której widniał napis: „porucznik wymiaru sprawiedliwości”. To był pierwszy stopień wojskowy Putina.
Uwzględniono życzenia prawnika przysięgłegodystrybucja: został wysłany do pracy w Leningradzkim Regionalnym Departamencie Bezpieczeństwa Państwowego. Początkowo Putin pracował w sekretariacie KGB jako cywilny specjalista, nie otrzymując wynagrodzenia oficerskiego. Władimir Władimirowicz otrzymał specjalistyczną wiedzę niezbędną oficerowi kontrwywiadu na półrocznym specjalnym kursie dla młodszego personelu operacyjnego w Moskiewskiej Wyższej Szkole KGB, dokąd został wysłany w lutym 1976 roku.
Serwis nie przeszkadzał w sukcesie w judo. Do 1976 roku Putin wielokrotnie był mistrzem miasta.
Zaledwie dwa lata później (1977) przeszedłcertyfikacja i przyjęcie na stanowisko personalne. Został starszym porucznikiem wymiaru sprawiedliwości (druga ranga Putina), funkcjonariuszem KGB w obwodzie leningradzkim, na tym stanowisku służył do stycznia 1978 r.
Stopnie w KGB były trudne do zdobycia.Nie wystarczyło samo doręczenie terminu porodu, zajmowane stanowisko, a także różne inne okoliczności, w tym stan cywilny i charakterystyka, miały znaczenie. Większość członków komisji przeszła na emeryturę ze specjalnościami. Ten tytuł wojskowy wyprzedził Putina w wieku trzydziestu lat. Nie taki zły wskaźnik.
Po udziale w utrzymaniu porządku publicznego przy ulNa Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie Władimir Władimirowicz otrzymał kolejną gwiazdę za ramiączka - w 1980 roku został kapitanem. Kolejny stopień wojskowy Putina - major - został mu nadany w 1983 roku. Okoliczności tych ważnych wydarzeń w życiu każdego oficera są mało znane opinii publicznej. Znowu nieżyczliwi twierdzą, że rozwój kariery W.V. Putina był powolny, nie wykazywał żadnych specjalnych zdolności. Z drugiej strony zapał karierowiczów mógł być niezwykły dla przyszłego prezydenta Rosji i to po prostu charakteryzuje go pozytywnie. W Afganistanie można było zdobyć kolejną rangę znacznie szybciej. Perspektywa ta nie wydawała się jednak pociągać Putina. Gdyby go wysłali, prawdopodobnie bym poszedł, ale nie dobrowolnie.
Język niemiecki V.V.Putin studiował w Moskiewskim Instytucie KGB ZSRR. Andropow, wraz z innymi naukami „szpiegowskimi” w latach 1984-1985. Następnie odbyła się podróż służbowa na stację KGB w Dreźnie. Tam major zajmował się zapewnieniem pracy nielegalnym harcerzom wysyłanym z NRD na Zachód. Przypuszczalnie w 1987 r. Otrzymał kolejną rangę w zakresie usług. Putin został zastępcą kierownika wydziału. Niektórym takie stanowisko wyda się nieistotne, ale nie tym, którzy przynajmniej trochę znają zasady pracy sowieckiego wywiadu.
Po zjednoczeniu Niemiec administracja Dreznazostał zniesiony, podpułkownik powrócił do Leningradu po ponad czterech latach pracy za granicą. Kolejny stopień Putina również został faktycznie obsłużony na czas i potwierdzony przez stanowisko pułkownika szefa jednej z jednostek kontrwywiadu. Pracował „pod dachem”, formalnie figurując na liście asystentów rektora Leningradzkiego Uniwersytetu Państwowego.
Więc Władimir Putin pozostał pułkownikiem.Tytułu tego nie uzyskano w krwawych bitwach, choć w czasie służby (zwłaszcza w okresie upadku systemu socjalistycznego i zjednoczenia Niemiec) wszystko się wydarzyło. I ma kilka nagród: zwykłe medale rocznicowe (są trzy) i jeszcze jeden od rządu NRD. Z tego faktu można też wyciągnąć różne wnioski: zarówno o nieszczęściu oficera, a nawet jego zaniedbaniu, jak io osobistej skromności i niechęci do służenia reżimowi, które nigdy nie przyniosły narodowi radzieckiemu pożądanego dobrobytu. Dziś nie jest już tak ważne, jaki tytuł ma Putin, liczy się sukces jego prezydentury. Sądząc po ocenach, są one bardzo dobre.
