Unknown Space: Life on the Moon

Pierwsza odpowiedź na pytanie, czy jest życieMoon, próbował dać wybitnemu astronomowi Carlowi Saganowi. Na początku lat sześćdziesiątych, na podstawie zeznań specjalnych instrumentów, doszedł do wniosku, że w trzewiach księżyca znajdują się imponujące jaskinie. Życie na Księżycu wydawało się całkiem realne, po zbadaniu mikroklimatu tych jaskiń naukowcy doszli do wniosku, że są w nich wszystkie sprzyjające warunki do życia. Według astronautów objętość niektórych z nich wynosi 100 kilometrów sześciennych. Kilka lat później radzieccy naukowcy M. Vasin i A. Shcherbakov postawili hipotezę, że Księżyc jest rodzajem statku kosmicznego z ogromną wnęką w środku.

Co ciekawe, wymusiły się również loty Apollomyśleć, że życie na Księżycu to nie fikcja. Według byłego oficera łączności NASA Maurice'a Chatelaina, Apollo był wyposażony w specjalny ładunek jądrowy, którym planowano wywołać sztuczne trzęsienie księżyca. Założono, że po eksplozji naukowcy będą obserwować księżycową infrastrukturę i przetwarzać dane za pomocą specjalnych sejsmografów. Jednak Apollo nigdy nie był skazany na wypełnienie swojej misji: tajemnicza eksplozja jednej z butli tlenowych w kokpicie zniszczyła statek, a eksperyment jądrowy nie zakończył się sukcesem.

Kolejny dowód, że ma księżycżycie, może fakt, że na mapach starożytnych astronomów nie ma ani jednego zapisu satelity Ziemi. Rysunki starożytnych Majów przedstawiały także bogów zstępujących z „nowego słońca”. A w 1969 roku przeprowadzono kolejny eksperyment: na powierzchnię Księżyca zrzucono puste zbiorniki paliwa dronów. W wyniku przetworzenia informacji otrzymanych z sejsmografów astronomowie doszli do wniosku, że na pewnej głębokości znajduje się coś, co niejasno przypomina skorupkę jajka o grubości 70 kilometrów. Na podstawie analizy stwierdzono, że ta „powłoka” zawiera nikiel, beryl, żelazo, wolfram i inne metale. Najwyraźniej taka muszla mogła mieć tylko sztuczne pochodzenie.

Chociaż z biologicznego punktu widzenia inteligentne życiena Księżycu jest naprawdę niemożliwe. I nie jest to zaskakujące: podczas gdy słoneczna strona Księżyca nagrzewa się do + 120ºC, strona cienia chłodzi się do -160ºC. Ponadto na Księżycu nie ma atmosfery, która mogłaby chronić żywe organizmy przed kolosalnymi zmianami temperatury. A osobliwej zasłony gazów wokół satelity nie można nazwać pełnoprawną atmosferą.

Dodatkowo powierzchnia księżyca jest usiana dziesiątkamitysiące kraterów. Na pierwszy rzut oka wydają się bezkształtne i nieruchome. W kręgach naukowych zaakceptowano jednak tak zwane „zjawisko ruchomej powierzchni”. Oznacza to, że średnice kraterów nie są stałe: w ciągu kilku dni średnica krateru może wzrosnąć, a małe często całkowicie znikają. Można argumentować, że prawie cała powierzchnia Księżyca porusza się w ten sposób: kratery znikają całkowicie, a następnie pojawiają się ponownie. „Zjawisko ruchu” niewątpliwie mówi nam, że życie na Księżycu jest nadal obecne, ale nie w ziemskiej definicji słowa „życie”.