Одним из самых сложных и дискутируемых вопросов, w sprawie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej istnieje problem wkładu jednego dowódcy wojskowego we wspólny skarbiec Wielkiego Zwycięstwa. Teraz wiele mówią w tym sensie, że zwykły ciężar zwycięstwa ponieśli zwykli sowieci. Jednak nawet apologeci tego punktu widzenia muszą przyznać, że uświadomienie sobie potencjału tego narodu, ukierunkowanie wysiłków we właściwym kierunku może być jedynie decyzją wybitnych dowódców wojskowych.
Dowódcy Wielkiej Wojny Ojczyźnianej bystrzystrony wpisały swoje nazwiska do ogólnej kroniki rosyjskiej sztuki wojskowej. Trudno ich nie pamiętać. Żukow i Wasilewski, Rokossowski i Koniew, Tołbuchin i wielu innych generałów II wojny światowej stanęli na równi z Aleksandrem Newskim i Dmitrijem Donskojem, Suworowem i Uszakowem, Skobelewem i Nachimowem.
Jakie są główne cechy odzwierciedlonetalent przywódczy tych słynnych dowódców wojskowych? Przede wszystkim należy pamiętać, że przez dowódcę należy rozumieć dowódcę wojskowego najwyższej rangi, pod którego dowództwem znajdują się zarówno duże formacje operacyjne, jak i Siły Zbrojne całego kraju. Jednak zwykłe dowodzenie nawet tak dużą formacją strategiczną, jak front, nie wystarczy do przeniesienia wysokiego stopnia „dowódcy” nie na papierze, ale w prawdziwym życiu. Może to być tylko dowódca wojskowy, który ma dar przewidywania strategicznego, wielki autorytet, talent wojskowy i bezwarunkowe umiejętności organizacyjne. Dlatego nie wszyscy dowódcy wojskowi Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, którzy dowodzili ogromnymi frontami i kierunkami, zasłużyli na prawo do bycia generałami.
Analiza najważniejszych cech takichPojęcie „przywództwa wojskowego” większość badaczy mówi przede wszystkim o takim jego składniku, jak myślenie operacyjno-strategiczne, czyli zdolność dostrzegania ogólnych perspektyw rozwoju wydarzeń w takim czy innym kierunku za działaniami poszczególnych pułków, dywizji i korpusów. Ponadto ta cecha zakłada również zdolność do komunikowania swojej wizji sytuacji każdemu podwładnemu, niezależnie od jego rangi i stanowiska. Znani dowódcy Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, tacy jak G.K. Żukow, I.S. Konev, K.K. Rokossovsky, A.M. Wasilewski zasłynął między innymi z tego, że potrafił nie tylko ocenić perspektywy rozwoju sytuacji na tym czy innym froncie w niezwykle krótkim czasie, ale także jasno wytłumaczyć to wszystkim swoim podwładnym.
Prawie wszyscy najsłynniejsi radzieccyprzywódcy wojskowi zwycięskiego Wielkiego Patriotyki mieli taką cechę, jak umiejętność podejmowania rozsądnego ryzyka. Ta jakość przejawiała się najwyraźniej w działaniach takich dowódców frontów i dużych formacji, jak Żukow, Rokossowski, Koniew. Wszyscy oni wielokrotnie znaleźli się w sytuacjach, w których sukces lub porażka kolejnych zależał od jednego działania, więc musieli podejmować ryzyko, brać odpowiedzialność za siebie. Jednak ich ryzyko było w pełni uzasadnione i logicznie zweryfikowane.
Przyznają to zarówno sojusznicy, jak i przeciwnicy ZSRRRadzieccy dowódcy Wielkiej Wojny Ojczyźnianej wyróżniali się niestandardowym podejściem do konkretnej sytuacji. Ani Żukow, ani Wasilewski, ani Malinowski praktycznie nigdy nie trzymali się szablonu. Podstawą ich talentu przywódczego była chęć znalezienia w każdej sytuacji, w ramach przygotowań do jakiejkolwiek operacji, czegoś nieoczekiwanego, czego nie jest w stanie założyć nawet najbardziej wyrafinowany umysł. Przywódcy drugiej wojny światowej pozostawili po sobie bogatą spuściznę teoretyczną, którą z powodzeniem badają współcześni dowódcy wojskowi.
Wreszcie najważniejszy składnik radzieckisztuka wojskowa polegała na tym, że prawie wszyscy sowieccy dowódcy Wielkiej Wojny Ojczyźnianej znali zarówno swoją armię, jak i siły zbrojne wroga. Często wyjeżdżając na linię frontu, dzięki rozmachowi umysłu i talentowi wojskowemu, potrafili w jak najkrótszym czasie wyciągnąć wszelkie niezbędne wnioski i przełożyć je na plany strategiczne dla określonych operacji wojskowych.
