Słynny radziecki okręt podwodny K-19,którego historia jest jedną z najbardziej znanych rosyjskiej floty, znaną z niefortunnego losu. Przez lata było wiele incydentów, które zabrały życie żeglarzom.
Jaka jest najsłynniejsza łódź podwodna K-19?Historia tego statku dla współczesnego masowego laika została zapamiętana dzięki filmowi fabularnemu z 2002 roku z Harrisonem Fordem w roli tytułowej. To zdjęcie pod tą samą nazwą „K-19” ominęło większość światowych kin i przypomniało, jak blisko świat był od katastrofy nuklearnej. Niemniej jednak film ze względu na swój format pokazywał dalekie od wszystkiego, co wydarzyło się na statku.
Okręt podwodny K-19, którego historia nie jestzmieści się w kilku filmach akcji z Hollywood, które zaczęły się w 1958 roku. Następnie rząd radziecki zdecydował, że nadszedł czas, aby stworzyć pierwszy nośnik rakiet nuklearnych we flocie. Mógł być ważnym argumentem w zaostrzonym sporze ze Stanami Zjednoczonymi. Większość usług łodzi podwodnej miała miejsce właśnie podczas zimnej wojny. Z uwagi na fakt, że K-19 prawie stał się przyczyną wycieku promieniowania, został nieoficjalnie nazwany „Hiroszima”.
Gdy okręt podwodny K-19 nadal istniałtylko na papierze stało się jasne dla sowieckich projektantów, że ich projekt będzie kolejnym etapem wyścigu ze Stanami Zjednoczonymi. W tym samym 1958 r. Władze amerykańskie utworzyły tajne biuro, które rozwijało podobny statek, George Washington.
Sowieccy inżynierowie rzucili się nie mniej.17 października 1958 r. Rozpoczęto prace nad stworzeniem pierwszej atomowej łodzi podwodnej w ZSRR. Stocznie i projektanci pracowali nad projektem przez całą dobę bez przerwy. Proces był ciągły. Pracowały trzy zmiany, które zostały określone 24 godziny 7 dni w tygodniu. W jednym takim „strumieniu” może uczestniczyć trzy tysiące osób. Zbyt pochopne przygotowanie statku sprawiło, że poczuł się bardzo szybko. Podczas malowania ładowni w stoczni wybuchł pożar. Zginęło dwóch pracowników.
Pechowa łódź podwodna K-19, historiaktóry dosłownie obfituje w różne incydenty, znów wpadł w kłopoty podczas pierwszego uruchomienia reaktora. Błąd technologiczny spowodował, że ciśnienie w komorze dwukrotnie przekroczyło normy bezpieczeństwa. Na szczęście nikt nie otrzymał śmiertelnej dawki promieniowania.
Ponadto projektanci pozwolili na niewielką przewagęstatek w jednym stopniu. Wada ta doprowadziła do tego, że kiedy okręt podwodny K-19 zanurzył się w wodzie, prawie się przewrócił. Musiała zostać wychowana w trybie awaryjnym w ciągu kilku sekund. Podczas tej operacji nośnik pocisków atomowych prawie staranował sąsiednie jednostki, które uczestniczyły w testach.
Później eksperci spierali się między sobączy warto było spieszyć się do stworzenia łodzi podwodnej. Profesjonalne argumenty w tym przypadku były w tle. Decydujące słowo było dla polityków. Komunistyczne kierownictwo chciało jak najszybciej zdobyć K-19, aby móc się kłócić w sporze ze Stanami Zjednoczonymi. Ewentualne błędy operacyjne w Moskwie nie były dla nikogo interesujące. Mieli nadzieję, że wady można naprawić już podczas korzystania z łodzi podwodnej.
Niektórzy projektanci i specjaliści wojskowiuzasadnia ten punkt widzenia z profesjonalnego punktu widzenia. Jeśli chodzi o statki nowej generacji (takie jak radziecka łódź podwodna K-19), nie można przewidzieć na papierze wszystkich możliwych komplikacji. Błędy w tym przypadku należy poprawić już w momencie ich wystąpienia.
K-19 został wydany 11 października 1959 r.Kilka miesięcy wcześniej armia amerykańska dysponowała podobnym „Jerzym Waszyngtonem”. Jednak na początku operacji amerykański okręt podwodny był lepszy od radzieckiego. Miał większy promień zniszczenia, na nim umieszczono więcej pocisków nuklearnych. Pociski w George Washington były kilka razy silniejsze niż bomby zrzucone na Hiroszimę w 1945 roku.
12 kwietnia 1961 r., W dniu, w którym Jurij Gagarintriumfalnie podróżując w kosmos, tragedia niemal uderzyła w Morze Barentsa, na które mógł cierpieć cały świat. K-19 płynął bardzo blisko łodzi podwodnej Nautilus, będącej własnością Stanów Zjednoczonych i prowadził rozpoznanie u wybrzeży ZSRR. W ostatniej chwili uniknięto kolizji. Jednak z powodu ostrego manewru okręt podwodny zderzył się z dnem. Statek tylko szczęśliwym zbiegiem okoliczności nie został ranny.
Latem tego samego 1961 roku wydarzyło się K-19tragedia, która stała się znana wiele lat później, po odtajnieniu dokumentów. Następnie okręt podwodny uczestniczył w ćwiczeniach morskich w Arktyce. Reaktor zepsuł się, przez co niektóre przedziały znajdowały się w strefie promieniowania. Załoga bez specjalnych środków i narzędzi pozbyła się wady. Statek został uratowany przed śmiercią, ale niektórzy żeglarze zapłacili życiem. Przybyli napromieniowani i zginęli w strasznych mękach.
Konsekwencje wypadku ze złym przepływemokoliczności byłyby przerażające. Cały światowy ocean mógłby zostać skażony. A powodem tego byłby tylko jeden okręt podwodny K-19. Historia tego incydentu podczas ćwiczenia okazała się być utajniona. Zmarły otrzymał odznaczenia państwowe.
Po tragedii 1961 roku w sowieckim wojskuDział postanowił zatopić K-19. Historia okrętu podwodnego w tak krótkim czasie była już pełna różnego rodzaju nieszczęść, a jego kadłub został trafiony promieniowaniem. Jednak w tym krytycznym momencie załoga miała coś do powiedzenia. Sami marynarze zgłosili się na ochotnika do dezaktywacji przedziału odrzutowców ratunkowych i usunięcia niebezpiecznych głowic. Ludzie pracowali w nieznośnych warunkach. Wielu później zginęło, podobnie jak ich towarzysze podczas incydentu w Arktyce. Wyżsi urzędnicy przymykali oko na sytuację. Wojsko chciało za wszelką cenę ocalić statek o znaczeniu strategicznym, niezależnie od strat.
Kiedy K-19 w końcu została oczyszczona, zabrano ją doPort macierzysty. Jednak po drodze nieoczekiwane zdarzyło się ponownie. Niedaleko Siewierodwińska łódź osiadła na mieliźnie. Zablokowanemu statkowi zabrakło energii i generatory usiadły. Załodze kończyło się jedzenie. Flota musiała przeprowadzić kolejną akcję ratunkową. Po tych wydarzeniach stary przedział rakietowy został zatopiony w pobliżu Novaya Zemlya. Okręt podwodny K-19 (w większości jego wymiary) przeszedł zmiany i modernizację. Dopiero po 1961 roku był w stanie strzelać z pozycji zanurzonej ze względu na zwiększenie zasięgu ognia.
Od jakiegoś czasu losy okrętu podwodnego K-19 niebudził niepokój. W 1967 roku został uznany za najlepszy statek w służbie Floty Północnej. Dowództwu i marynarzom wydawało się, że nieszczęścia związane z K-19 zostały po sobie. Tak się jednak nie stało.
15 listopada 1969 r. Na stażu wNa Morzu Barentsa radziecki okręt podwodny zderzył się z amerykańską „siostrą”. Gato przeprowadził rozpoznanie u wybrzeży ZSRR. Zderzenie było przypadkowe, ale Amerykanie uznali, że Rosjanie celowo staranowali. Następnie dowódca przedziału torpedowego na Gato wydał rozkaz otwarcia ognia do wroga. Amerykanie mieli też głowicę nuklearną. Śmiertelna bitwa mogła spowodować trzecią wojnę światową. Jednak kapitan całego statku nie odważył się zaatakować sąsiada i nakazał zawrócić. Katastrofy udało się uniknąć.
24 lutego 1972 roku załoga statku zauważyładym w dziewiątym przedziale. Wkrótce wybuchł pożar. Marynarze z innych części statku słyszeli stłumione krzyki i kaszel. Zatonięcie okrętu podwodnego K-19 było bliższe niż kiedykolwiek. Zgodnie z przepisami marynarze nie mogli otworzyć przedziału objętego ogniem, aby uniknąć pożaru na całym statku. Zamknięta część K-19 zamieniła się w piec, w którym nie można było przetrwać. Pomimo środków ostrożności załogi, ogień nadal zaczął rozprzestrzeniać się po całej łodzi podwodnej.
Wtedy kapitan Kulibaby wydał rozkaz wynurzenia się.To była trudna decyzja. Teraz Amerykanie mogli dostrzec K-19. Historia okrętu podwodnego, zdjęcia, główne cechy - wszystko to było w Waszyngtonie. Jednak nawet tam nie mogli sobie wyobrazić, że pechowy statek ponownie wpadnie w kłopoty, nawet nie wchodząc w bitwę.
Incydent został zgłoszony do Moskwy.Kilka godzin później przywódcy partii dowiedzieli się o pożarze. Postanowiono kontaktować się z okrętem podwodnym tylko raz dziennie, aby zminimalizować ryzyko przechwycenia wiadomości przez Amerykanów. W tym samym czasie na ratunek K-19 poszło osiem statków pomocniczych.
Sytuację pogorszył fakt, że w okolicy gdziebyła łódź podwodna, szalała burza. Burza nie pozwoliła przybywającym statkom pomagać K-19 przez trzy tygodnie. Ratownicy próbowali ją odholować. Jednak za każdym razem liny potrzebne do tej operacji były zrywane.
Tymczasem podwodna załoga próbowała to zrobićwszystko, by przetrwać. Jego drugim zadaniem było zapobieganie rozprzestrzenianiu się ognia do przedziału rakietowego. Gdyby tak się stało, nastąpiłaby detonacja głowic atomowych. Trzeciego dnia do pokoju dowodzenia zadzwonił telefon alarmowy w jednym z zamkniętych przedziałów. Zamknięci tam marynarze przeżyli. Nikt już na to nie liczył. Jednak teraz trzeba było pomagać ludziom odizolowanym. Mogli po prostu się udusić. Powietrze przepuszczano rurą, która pierwotnie była przeznaczona do awaryjnego pompowania wody.
Wszyscy żeglarze starali się nie marnować energiimarnować i nie marnować cennego tlenu. Załoga została uratowana dopiero 23 dnia, kiedy pogoda wreszcie się uspokoiła. Zabito 2 ratowników i 28 marynarzy na łodzi podwodnej. Po tym, co wydarzyło się we flocie, ponownie wybuchły spory o to, czy konieczne było odpisanie K-19. Okręt podwodny ponownie znalazł potężnych obrońców na szczycie, którzy bronili atomowej łodzi podwodnej.
W kolejnych latach odbyła się służba K-19stosunkowo spokojny. Została wycofana ze służby w 1990 roku. W 2003 roku zapadła decyzja o pozbyciu się pechowej łodzi podwodnej. Zachowano tylko wycinkę, która nadal znajduje się w mieście Snezhnogorsk w obwodzie murmańskim.
Podczas służby K-19 przeszło ponad trzysta tysięcymile morskie. Statek przeprowadził kilka operacji bojowych i wystrzelił łącznie dwa tuziny pocisków balistycznych. Jednak pomimo tych wykonanych zadań K-19 jest najbardziej znany właśnie z licznych wypadków i incydentów.
