Alfred Bernhard Nobel jest szwedzkim chemikiem, inżynierem i przemysłowcem, który wynalazł dynamit i mocniejsze materiały wybuchowe, a także ufundował Nagrodę Nobla.
Przyszły wynalazca dynamitu Alfred NobelUrodzony w Sztokholmie (Szwecja) 10.21.1833. Był czwartym synem Emanuela i Karoliny Nobel. Emanuel był inżynierem, który poślubił Karolinę Andriettę Alzel w 1827 roku. Para miała ośmioro dzieci, z których tylko Alfred i trzech braci osiągnęło wiek dorosły. W dzieciństwie Nobel często chorował, ale od najmłodszych lat wykazywał żywą ciekawość. Interesował się materiałami wybuchowymi i nauczył się podstaw inżynierii od swojego ojca. Tymczasem mój ojciec doznał niepowodzeń w różnych przedsiębiorstwach handlowych, aż w 1837 roku przeniósł się do Petersburga, gdzie stał się odnoszącym sukcesy producentem kopalni i narzędzi.
W 1842 rRodzina Nobla opuściła Sztokholm, aby dołączyć do ojca w Petersburgu. Bogaci rodzice Alfreda mogli teraz zatrudniać go prywatnymi nauczycielami, a on okazał się niecierpliwym uczniem. W wieku 16 lat Nobel został doświadczonym chemikiem, który biegle władał językiem angielskim, niemieckim, francuskim i rosyjskim.
W 1850 rAlfred opuścił Rosję, aby spędzić rok w Paryżu studiując chemię, a następnie cztery lata w Stanach Zjednoczonych, pracując pod kierunkiem Johna Ericksona, który był zaangażowany w stworzenie monitora pancernika. Po powrocie do Petersburga pracował w fabryce ojca, który produkował sprzęt wojskowy podczas wojny krymskiej. Pod koniec działań wojennych w 1856 roku firma prawie nie przeszła na produkcję sprzętu do łodzi parowych i zbankrutowała w 1859 roku.
Przyszły wynalazca dynamitu w Rosji nie zostałi wrócił z rodzicami do Szwecji, a jego bracia Robert i Ludwig postanowili ocalić resztki rodzinnego biznesu. Wkrótce Alfred zaczął eksperymentować z materiałami wybuchowymi w małym laboratorium na terenie posiadłości ojca. W tym czasie jedynymi niezawodnymi materiałami wybuchowymi stosowanymi w kopalniach był czarny proszek. Nowo utworzona ciekła nitrogliceryna była znacznie silniejsza, ale była tak niestabilna, że nie mogła zapewnić żadnego bezpieczeństwa. Niemniej jednak w 1862 r. Nobel zbudował mały zakład do jego produkcji, prowadząc badania w nadziei na znalezienie sposobu na kontrolę jego detonacji.
W 1863 rwynalazł praktyczny detonator składający się z drewnianej korki włożonej do dużego ładunku nitrogliceryny przechowywanego w metalowym pojemniku. Eksplozja małego ładunku czarnego proszku we wtyczce zdetonowała znacznie silniejszy ładunek ciekłych materiałów wybuchowych. Ten detonator zapoczątkował reputację Nobla jako wynalazcy, a także jego fortunę, którą zdobył jako producent materiałów wybuchowych.
W 1865 rAlfred stworzył ulepszoną kapsułę detonatora, która składała się z małej metalowej osłony z ładunkiem wybuchowej rtęci, osłabionej przez uderzenie lub przez umiarkowane ogrzewanie. Wynalazek ten był początkiem nowoczesnego użycia materiałów wybuchowych.
Jednak sama nitrogliceryna była trudnatransport i był bardzo niebezpieczny w obsłudze. Tak niebezpieczny, że fabryka Nobla wybuchła w 1864 r., Zabijając życie jego młodszego brata Emila i innych ludzi. Nie bojąc się tego tragicznego wypadku, Alfred zbudował kilka nitroglicerynowych roślin do użycia ze swoimi kapsułkami. Przedsiębiorstwa te były tak bezpieczne, jak pozwalała na to wiedza na temat czasu, ale losowe wybuchy nadal występowały.
Drugim ważnym wynalazkiem Nobla był dynamit.W 1867 r. Przypadkowo odkrył, że nitrogliceryna jest całkowicie wchłaniana przez porowatą krzemionkę, a uzyskana mieszanina była znacznie bezpieczniejsza w użyciu i łatwiejsza w obsłudze. Alfred - wynalazca dynamitu (z greckiego δύναμις, „siła”) - otrzymał na nią patenty w Wielkiej Brytanii (1867) i USA (1868). Materiały wybuchowe uwielbiały jego twórcę na całym świecie, a wkrótce zaczęto go używać do budowy tuneli i kanałów, budowy kolei i dróg.
W latach 1870–80 wynalazca dynamitu AlfredNobel zbudował sieć fabryk materiałów wybuchowych w całej Europie i utworzył sieć korporacji, aby je sprzedawać. Kontynuował także eksperymenty w poszukiwaniu najlepszych z nich, aw 1875 roku stworzył silniejszą formę dynamitu, wybuchową galaretkę, którą opatentował w następnym roku. Ponownie przypadkiem odkrył, że mieszanina roztworu nitrogliceryny z luźną włóknistą substancją, zwaną nitrocelulozą, tworzy gęsty, ciągliwy materiał o wysokiej wodoodporności i większej sile rażenia. W 1887 r. Nobel wprowadził balistyt, nitroglicerynę w proszku bezdymnym i prekursor korditu. Chociaż Alfred posiadał patenty na dynamit i inne materiały wybuchowe, był w ciągłym konflikcie z konkurentami, którzy ukradli jego technologię, co kilka razy zmusiło go do angażowania się w przedłużające się spory patentowe.
Tymczasem bracia Nobel, Ludwig i Robertniedawno odkryli pola naftowe w pobliżu Baku (obecnie w Azerbejdżanie) w pobliżu Morza Kaspijskiego i sami stali się bardzo bogatymi ludźmi. Światowa sprzedaż materiałów wybuchowych, a także udział w firmach braci w Rosji przyniosły Alfredowi ogromną fortunę. W 1893 roku wynalazca dynamitu zainteresował się szwedzkim przemysłem wojskowym, aw następnym roku kupił hutę żelaza w Bofors, niedaleko Vermland, która stała się centrum słynnej fabryki zbrojeniowej. Oprócz materiałów wybuchowych Nobel wymyślił wiele innych rzeczy, takich jak sztuczny jedwab i skóra, i ogólnie zarejestrował ponad 350 patentów w różnych krajach.
Wynalazca dynamitu Nobel był złożonyosobowość, która intrygowała współczesnych. Chociaż interesy biznesowe wymagały od niego podróżowania prawie stale, pozostawał samotnym pustelnikiem, który był podatny na ataki depresji. Alfred prowadził odosobnione i proste życie, był człowiekiem o ascetycznych nawykach, ale mógł być uprzejmym gospodarzem, dobrym słuchaczem i człowiekiem o przenikliwym umyśle.
Wynalazca dynamitu nigdy nie był żonaty inajwyraźniej wolał radość z kreatywności od romantycznych uczuć. Nieustannie interesował się literaturą, pisał sztuki teatralne, powieści i wiersze, które prawie całkowicie pozostały niepublikowane. Miał niesamowitą energię i nie było mu łatwo zrelaksować się po intensywnej pracy. Wśród współczesnych cieszył się opinią liberała, a nawet socjalisty, ale w rzeczywistości nie ufał demokracji, był przeciw wyborom kobiet i popierał łagodny paternalizm w stosunku do wielu jego pracowników. Chociaż szwedzki wynalazca dynamitu był zasadniczo pacyfistą i miał nadzieję, że niszczycielska moc jego twórczości pomoże położyć kres wojnie, jego pogląd na ludzkość i lud był pesymistyczny.
Do 1895 rAlfred rozwinął dusznicę bolesną i 10 grudnia następnego roku zmarł z powodu krwotoku mózgowego we własnej willi w San Remo (Włochy). W tym czasie imperium biznesowe Nobla składało się z ponad 90 fabryk produkujących materiały wybuchowe i amunicję. Jego testament, sporządzony 27 sierpnia 1895 r. W Paryżu i złożony w banku w Sztokholmie, zawierał wielką niespodziankę dla jego rodziny, przyjaciół i ogółu społeczeństwa. Wynalazca dynamitu zawsze był hojny dla humanitarnych i naukowych instytucji charytatywnych i pozostawił większość swojego majątku w zaufaniu, aby ustanowić najbardziej cenioną międzynarodową nagrodę, Nagrodę Nobla.
Można tylko odgadnąć powody tego.decyzje. Był skryty i nie powiedział nikomu o żadnej z jego decyzji przez kilka miesięcy poprzedzających jego śmierć. Najbardziej prawdopodobne założenie jest takie, że dziwny incydent, który miał miejsce w 1888 r., Mógł spowodować ciąg myśli, które doprowadziły do jego woli. W tym samym roku brat Alfreda, Ludwig, zmarł w Cannes we Francji. Francuska prasa doniosła o śmierci jego brata, ale pomyliła go z Alfredem, a jedna z gazet wyszła z nagłówkiem „Kupiec śmierci umarł”. Być może wynalazca dynamitu ustanowił nagrody, aby uniknąć właśnie tego rodzaju pośmiertnej reputacji wyrażanej przez ten przedwczesny nekrolog. Oczywiste jest, że ustanowione nagrody odzwierciedlają jego zainteresowanie chemią, fizyką, fizjologią i literaturą. Istnieje również wiele dowodów na to, że jego przyjaźń z wybitną austriacką pacyfistką Bertą von Zuttner zainspirowała go do stworzenia nagrody pokojowej.
Sam Nobel pozostaje jednak figurą pełnąparadoksy i sprzeczności: genialny samotny człowiek, częściowo pesymista, a częściowo idealista, który wynalazł potężne materiały wybuchowe używane we współczesnej wojnie i przyznał najbardziej prestiżowe nagrody na świecie za usługi intelektualne świadczone ludzkości.
